Verschillend gevoelen
Het is momenteel de periode van het jaar waarin de ene bijzondere gebeurtenis wordt gevolgd door de andere, Koningsdag, oude Koninginnedag, Dodenherdenking, Bevrijdingsfeest. Een periode om te vieren en te gedenken. Je kunt de periode op verschillende manieren beleven, voor de één zal het ene belangrijker zijn en voor de ander weer iets anders. In mijn eigen gezin hangt er over deze periode een beetje een grauwsluier. Aan dat verschillend gevoelen bij dezelfde feiten moest ik denken toen ik op een avond probeerde de kleurige zonsondergang met een camera te vangen.
Normaal fotografeer ik met een spiegelreflexcamera, deze keer eens niet, ik gebruikte een kleinbeeldcamera. De eerste foto van de zonsondergang was de bovenstaande. De kleuren in het beeld kwamen volledig niet overeen met de werkelijkheid. Dit was een gevolg van het feit dat de camera op de automatische kleurbalans was ingesteld. Het beviel me niet en daarom heb ik de camera snel op instelling “avondlicht” gezet. Met als gevolg het onderstaande beeld. Bijna hetzelfde moment, compleet andere kleuren.
Tenslotte heb ik de kleurbalans op het oude vertrouwde “daglicht” ingesteld wat ik ook altijd gebruik in de spiegelreflex. Dat beeld was nog enigszins te flets van kleur, maar na een kleine softwarematige aanpassing is de onderstaande foto het resultaat. Dit is precies zoals ik het avondlicht ervoer op dat moment.
Zo zie je maar weer hoe je één en dezelfde periode of gebeurtenis, afhankelijk van je instelling en ervaringen, helemaal anders kunt beleven.
Tenslotte nog een Oranjetipje, ze vliegen weer en met de daglichtinstelling van de camera zien ze er op hun mooist uit.
Voorjaars gefladder
De zon schijnt uitbundig en dan is het wachten totdat de overwinterende vlinders tevoorschijn komen. Bij mij was dat allereerst deze Dagpauwoog, die een plekje op de schutting had gevonden buiten de straffe en redelijk koude wind om even op te warmen. Niet de mooiste ondergrond voor een natuurfoto, maar ik moest het er mee doen. Mooi dat ze zich weer laten zien.
In het veld op een nog kale achtergrond zat een Citroenvlinder. Ook zo’n overwinteraar. Denkelijk is dit een mannetje.
Want de beide geslachten van deze soort hebben een verschillende kleur. het mannetje is geler dan het vrouwtje. Als de volle zon er op schijnt lijkt zo’n vrouwtje vaak verdacht veel op een Koolwitje. Maar omdat het nog zo vroeg is, te vroeg voor witjes, is dit hieronder onmiskenbaar een paartje Citroenvlinder.
Verder was het de week van het Saharazand. De lucht kleurde geel tijdens een zonsondergang. In de nacht daarna regende het een klein beetje en de volgende morgen had ik kunnen autowassen. Voorlopig maar even niet, al dat zand werkt als schuurpapier.
Het laat wel zien hoe klein onze wereld eigenlijk is en dat benauwd mij wel eens, zeker momenteel. Maar gelukkig, dat gefladder in het vroege voorjaar is dan weer een lichtpuntje, toch weer een nieuw begin.
Einde 2021 – begin 2022
Oudejaarsdag, het einde van 2021 nadert en daarmee ook het begin van 2022. Misschien tijd om even terug te blikken naar de mooiste momenten. In het afgelopen jaar had ik echter weinig fotografische hoogtepunten. Enerzijds omdat ik door ”onderliggende” problemen erg voorzichtig moet zijn met persoonlijke kontakten en niet zomaar overal kan rondlopen. Anderzijds omdat die problemen me steeds meer beperken. Lange afstanden lopen zit er niet meer in momenteel, zomaar een hele of halve middag in de natuur rondlopen lukt me niet meer.
In het afgelopen jaar heb ik ook afscheid moeten nemen van mijn ”oude” natuur-website. De provider heeft de stekker er uit getrokken. Op die site gebruikte ik een Tapuit als een soort van logo. Met de site is ook de Tapuit verdwenen, daarom geef ik hem hier ter herinnering nog eens een plaatsje.
Dan naar de weinige hoogtepunten van 2021. Eerst dat Kievitskuiken. Zeker niet de mooiste foto die ik in 2021 heb gemaakt, maar voor mij wel een hoogtepunt omdat dit brutaaltje het gevaar opgepeuzeld te worden trotseerde en parmantig door een geploegd stuk land liep. Ondanks het ongewisse toch doorgaan, dat kon me wel bekoren.
Het echte hoogtepunt viel al in het begin van het jaar. Bijna twee weken lang kon ik een Grote Bonte Specht volgen, die haar best deed een nestkastje te kraken. Eerst probeerde zij het bij een nestkastje vlak langs de weg, maar die plaats was te onrustig. Daarop zocht ze een kast op die wat verder van de weg hing. Na tien dagen stug doorhakken kon ze toch inbreken. Alles staat in het filmpje hieronder, een herhaling, gewoon mooi om te zien gebeuren.
Ik heb bewondering gekregen voor het doorzettingsvermogen van deze specht, niet bij de pakken neerzitten, gewoon doorhakken. Het was nog vroeg in het jaar, maar in de loop daarvan heb ik wel eens aan deze vogel gedacht als sommige dingen me niet meer lukten. Proberen het beste ervan te maken, dat was de les.
Rest mij u te bedanken voor de aandacht die u in het afgelopen jaar aan dit weblog heeft willen besteden en nieuwjaarswensen uit te spreken.
Hopelijk heeft u samen met mij van de natuur kunnen genieten.
Want ondanks de beperkingen die me in het jaar 2021 hebben gehinderd kon ik op die keren dat het mogelijk was te gaan nog intensief genieten. Hoe dat in 2022 zal gaan weet ik niet, we zullen het zien. ”Wat de toekomst brengen moge …….”
GEERT SINES 
Recente reacties