Omballingen en Heidehipper
Twee Friese woorden, waarbij “omballingen” staat voor “lopende bezigheden” ofwel in mijn geval “zwerftochten in de natuur” en “Heidehipper” de Friese benaming voor Tapuit is. Daar moest ik aan denken toen ik een zwerftocht(je) door de Friese landschap maakte. In een week met heen en weer weer. Waarbij ook deze gekleurde lucht past.
En ook deze jonge Boerenzwaluw in afwachting van nog wat voer
en al helemaal deze Tapuit alias Heidehipper
een mooi vogeltje die ik tijdens mijn omzwervingen in de natuur alleen maar in het voorjaar en najaar te zien krijg. Het is weer z’n tijd, de herfst nadert,
hij heeft m’n hart gestolen zogezegd.
Daarmee is mijn cirkel in blogland eigenlijk helemaal rond.
Hieronder plaatst wordpress waarschijnlijk weer een stamp advertenties. Daar ben ik niet voor verantwoordelijk. Daaronder kunt u desgewenst reageren op dit blog, dat hoort wel weer bij dit weblog. Het is gewoon vervelend dat wordpress het net doet lijken alsof die advertenties bij mijn weblog horen. Onderaan het blog verschijnt vaak al een popup en hier soms wel 9 advertenties, het is net allemaal een beetje teveel van het goede.
Net even anders
Het was niet mijn weer in de afgelopen week, “april doet wat hij wil”, dat bleek maar weer. Koud, regen, grijs, allemaal elementen die het voor mij minder aanlokkelijk maken om buiten rond te struinen. Behalve op die ene dag toen het leek alsof de zon het zou gaan winnen. In elk geval leverde het een aanblik op van een lucht met twee soorten wolken. Op de achtergrond de bekende stapelwolken en daarboven een andere soort, dat lijken compleet verwaaide wolken. De paarden die op de foto moeten dienen als voorgrondbreker waren erg ver weg, maar beter iets dan niets.
En plotseling was daar ook de eerste Witte kwikstaart die ik dit seizoen voor de lens kreeg. Op de koude kale grond. Hier doet hij zijn Friese naam eer aan: “bouwmantsje” (bouwmannetje). Je ziet ze vaak op kale bouwgrond, maar eigenlijk zijn het rots-vogels, ze staan nog liever op een steenachtige ondergrond. Daar kan ik me iets bij voorstellen, steen houdt de warmte beter vast en dat was in deze week geen luxe.
Gelukkig wilde de partner ook poseren en zo kon ik het “boumantsje”-plaatje compleet maken.
Intussen werd het wolkenpakket steeds dichter, de “uitgewaaide” wolken kregen de overhand. Ik ben geen wolkenkenner, alles zal z’n naam hebben, maar ik vond het verschil mooi om te zien, twee soorten, de een compleet anders dan de andere.
Het was ook een week waarin het af en toe behoorlijk sneeuwde. Als ik niet voor verplichte bezigheden op pad moet dan is het de beste optie om lekker thuis te blijven. In de sloot glijden met je auto doe je niet voor de gezelligheid. Velen zijn daarin echter in de afgelopen week wel terecht gekomen.
In al die regen, sneeuw en kou viel een scholekster me op. Coronakapsels kennen de vogels niet, maar deze was toch net even anders dan anders met die gevlekte kop.
De druppels op de rug van de vogel en in het gras zeggen genoeg, het regende weer eens. Ja, “april doet wat hij wil”, maar om te genieten van het voorjaar zag ik liever dat het weer net even anders is. Maar het is zoals het is, het zal binnenkort wel weer anders zijn.
Voorjaar-nieuw (2)
Een wandeling door het Wijnjeterper schar is momenteel wat minder “spannend” dan een aantal jaren geleden. Dat komt omdat men een poos geleden de waterhuishouding heeft veranderd en allerlei sloten heeft gedempt en daarbij ook nog eens bijna al het struikgewas heeft verwijderd. Dan is er gewoon wat minder “werk” voor mijn macrolens en ga ik er alleen naar toe om speciale onderwerpen te zoeken. Vandaag zijn dat de juffertjes, die zo langzamerhand ook weer tevoorschijn moeten komen. Maar eerst het uitzicht over het ven waar vlakbij de volgende foto’s zijn gemaakt met een weerspiegelende wolkenlucht. Dat uitzicht alleen al was de moeite waard.
ven in Wijnjeterperschar
Maar eerst liet zich nog een weekschildkever zien, populair genoemd het geel soldaatje.
weekschildkever (geel soldaatje)
Toen was het beurt aan de juffertjes, maar dat viel niet mee. Het was òf te koud òf ik was nog te vroeg, maar er vlogen na veel zoeken slechts twee exemplaren rond. Met moeite kreeg ik één van die twee voor de lens. Omdat er nauwelijks nog struikgewas is moeten deze juffertjes als ze willen rusten aan de grassprieten laag bij de grond gaan hangen, wat dan weer een warrige achtergrond oplevert. Met een kader om de foto heb ik iets van die warboel kunnen afvangen.
Azuurwaterjuffer (v) jong
Dit was vrij zeker een Azuurwaterjuffer, een vrouwtje, nog jong en nog niet op kleur, maar het blauw begint er al wel een beetje “doorheen te piepen”. Ze lijken fors te zijn op zo’n foto maar in werkelijkheid zijn ze slechts een centimeter of vier tot vijf lang.
Azuurwaterjuffer (v) jong
Een “blauwe” juffer dus, terwijl het eigenlijk altijd de rode vuurjuffers zijn die het eerst uitsluipen. Die heb ik niet gezien, dus ik moet nog maar eens terug. Hopelijk is het dan net wat warmer.
GEERT SINES 
Recente reacties