Zwart, wit en een beetje geel
De zoektocht naar nieuw aangekomen vogels in het veld ging ook in de afgelopen week door. Nog zo’n nieuweling is de Witte kwikstaart. Een leuk vogeltje die zodra hij staat nog even met z’n staart op en neer wipt. Dat heeft hem z’n Nederlandse naam gegeven.
Wetenschappelijk is het Motacilla alba. Maar omdat er zoveel ondersoorten zijn is dit officieel de Motacilla alba alba (twee keer alba dus, en dat alba betekent niets anders dan “wit”). De witte Witte kwikstaart, dit in tegenstelling tot de Rouwkwikstaart die een compleet zwarte rug heeft.
Over het algemeen zijn ze moeilijk van dichtbij te fotograferen, voordat je ook maar een camera gericht hebt zijn ze vaak al weer weg. Deze foto’s zijn dan ook van ietsje verder genomen en daardoor wat minder duidelijk maar nog wel goed herkenbaar.
Een stuk weiland was behoorlijk gevuld met Knobbelzwanen. Dat zijn geen nieuwkomers maar blijvers. Op de foto hieronder staan ze lang niet allemaal. Als je goed kijkt dat zie je bij eentje een beetje geel aan de hals.
Daar heb ik maar eens op ingezoomd en zoals verwacht betrof het hier een zwaan met halsring. Persoonlijk vind ik het geen gezicht maar het is belangrijk om de bewegingen van de populatie in beeld te brengen. Het betreft hier halsband geel nummer P59N. Als je lid bent kun je zo’n nummer op een bepaalde site invullen waarna je informatie over deze zwaan kunt krijgen.
Dat heb ik niet gedaan, je kunt nu eenmaal niet overal lid van zijn, de experts zullen het wel en wee van deze zwaan zo tevoorschijn kunnen toveren. Al met al was het een ontdekkingstocht met veel zwart en wit en een vleugje geel. Volgende week hopelijk meer nieuwelingen.
Net even anders
Het was niet mijn weer in de afgelopen week, “april doet wat hij wil”, dat bleek maar weer. Koud, regen, grijs, allemaal elementen die het voor mij minder aanlokkelijk maken om buiten rond te struinen. Behalve op die ene dag toen het leek alsof de zon het zou gaan winnen. In elk geval leverde het een aanblik op van een lucht met twee soorten wolken. Op de achtergrond de bekende stapelwolken en daarboven een andere soort, dat lijken compleet verwaaide wolken. De paarden die op de foto moeten dienen als voorgrondbreker waren erg ver weg, maar beter iets dan niets.
En plotseling was daar ook de eerste Witte kwikstaart die ik dit seizoen voor de lens kreeg. Op de koude kale grond. Hier doet hij zijn Friese naam eer aan: “bouwmantsje” (bouwmannetje). Je ziet ze vaak op kale bouwgrond, maar eigenlijk zijn het rots-vogels, ze staan nog liever op een steenachtige ondergrond. Daar kan ik me iets bij voorstellen, steen houdt de warmte beter vast en dat was in deze week geen luxe.
Gelukkig wilde de partner ook poseren en zo kon ik het “boumantsje”-plaatje compleet maken.
Intussen werd het wolkenpakket steeds dichter, de “uitgewaaide” wolken kregen de overhand. Ik ben geen wolkenkenner, alles zal z’n naam hebben, maar ik vond het verschil mooi om te zien, twee soorten, de een compleet anders dan de andere.
Het was ook een week waarin het af en toe behoorlijk sneeuwde. Als ik niet voor verplichte bezigheden op pad moet dan is het de beste optie om lekker thuis te blijven. In de sloot glijden met je auto doe je niet voor de gezelligheid. Velen zijn daarin echter in de afgelopen week wel terecht gekomen.
In al die regen, sneeuw en kou viel een scholekster me op. Coronakapsels kennen de vogels niet, maar deze was toch net even anders dan anders met die gevlekte kop.
De druppels op de rug van de vogel en in het gras zeggen genoeg, het regende weer eens. Ja, “april doet wat hij wil”, maar om te genieten van het voorjaar zag ik liever dat het weer net even anders is. Maar het is zoals het is, het zal binnenkort wel weer anders zijn.
De Skiertsjilling (vervolg)
Op 19 januari van dit jaar 2019 publiceerde ik foto’s van mijn eerste bezoekje aan de nieuwe kijkhut in de Twijzeler mieden, onder deze link: De skiertsjilling. Dat was in het wintertje van begin 2019. De planken van het vlonderpad kraakten vervaarlijk en er stond nog geen zitbank in de kijkhut. Daarna ben ik er nog een aantal keren geweest en de situatie is veranderd. Er staat nu wel een zitbank(je) voor hooguit drie personen in de hut. Na de winter kraakte het hout ook niet meer. Ook is er intussen een beginnetje gemaakt met de aanleg van een parkeerplek voor auto’s, of, en dat is ook mogelijk, de kruising ter plaatse wordt aangepast. Dat is me niet helemaal duidelijk. In de loop van het voorjaar was het water voor de kijkhut aanmerkelijk gezakt.
uitzicht Skiertsjilling
Op de rand van droog en nat was een Tureluur aan het pootjebaden.
Tureluur
In het riet hing een Kleine Karekiet en hij zong het hoogste lied, voornamelijk zijn naam krrr…..krrr…..kiet kiet. Op dat moment kon dat nog, het riet was nog niet zo hoog gegroeid en ik kon nog over de toppen heen kijken. Intussen staat dat riet zo hoog dat er geen beginnen meer aan is als zo’n vogeltje diep in het riet verscholen aan het roepen is.
Kleine karekiet
Bij een volgend bezoek, in de zomer, stond het gebied droog. Een Kievit was klagelijk aan het roepen, er zullen dus wel jonge Kieviten in de buurt zijn geweest, maar ik heb ze niet gezien.
Kievit
Wel scharrelde er een juveniele Witte Kwikstaart vlak voor de kijkhut rond.
Witte kwikstaart juveniel
In de herfst was het waterpeil weer gestegen en voor het eerst lieten zich daar toen een aantal exemplaren Wintertaling zien. Wel op grote afstand, helemaal aan de achterkant van het water. Toen ik kwam aanlopen dobberden ze dichterbij. Maar dan bleek opnieuw dat het laatste stuk van het looppad eigenlijk van schermen moet worden voorzien. Zodra je vlak bij de hut bent en niet meer tussen het riet loopt wordt je zichtbaar vanaf het water en dan vliegen bijna alle vogels weg.
uitzicht Skiertsjilling
Mijn laatste bezoekje was in de afgelopen week. Het houten vlonderpad was door groene aanslag hier en daar gevaarlijk glad. Het water staat nu weer net zo hoog als in januari. Vlak voor de kijkhut dobberden twee Knobbelzwanen. Dat zijn zo ongeveer de enige vogels die niet vertrekken als je aan komt lopen.
Knobbelzwaan
Nog steeds zat er een grote groep Wintertalingen. In de grijzigheid van afgelopen week waren ze op zo’n grote afstand niet te fotograferen, daarom heb ik een foto uit 2006 uit het archief getrokken om te laten zien hoe mooi deze eendjes zijn.
Wintertaling – woerd
Kortom: er is in een jaar tijd zeker het een en ander verbeterd aan de kijkhut de Skiertsjilling. Tegelijkertijd is het jammer dat er nu lege bierflesjes in het water rondom de hut drijven en van binnen is de hut vervuild met lege bierflesjes en plastic verpakkingsmateriaal van voorbehoedmiddelen. Op het een of andere moment komt dat plastic toch weer in het milieu terecht. Jammer, de jeugd, die een schonere toekomst zou moeten krijgen en waarvoor wij allemaal ons best doen, zou beter moeten weten. Drank en afval in en om de kijkhut …. Of de “Skiertsjilling” dan ook een lang leven beschoren is ….., de tijd zal het leren.
GEERT SINES 
Recente reacties