’t Zal mij benieuwen
Het was een tafereeltje dat ik niet zo vaak te zien krijg, twee voedselconcurrenten die elkaar niet altijd even goed kunnen uitstaan, stonden gebroederlijk / gezusterlijk naast elkaar aan een slootrand, welke sloot overigens zo goed als dicht was gegroeid. Het leek alsof ze vastgenageld stonden, behalve wat gewriemel met één van de beide poten stonden ze maar wat voor zich uit te staren.
Wetenschappelijk namen voor deze vogels zijn de Ardea Cinerea voor de Blauwe reiger en Ciconia ciconia voor de Ooievaar. Na enige tijd keek “tante” Ciconia mijn kant op. Dan verwacht je een reactie en ik had zoiets van “t zal mij benieuwen”.
Die reactie kwam en was voorspelbaar. De reiger ging er vandoor zonder ook maar één keer mijn kant te hebben opgekeken om een klein stukje verderop weer te landen.
In de steden is het wellicht anders, daar kunnen ze geen kant op, maar in het buitengebied blijft een Blauwe reiger eigenlijk nooit staan als je aandacht aan hem / haar gaat besteden. De Ooievaar loopt meestal langzaam weg, maar gaat niet op de vleugels. Hoe dan ook, deze twee stonden samen mooi op’t portret.
Take off
Ze zijn terug, de Grote zilverreigers, na een zomer zonder zijn er hier weer redelijk veel gearriveerd. Ze zijn niets veranderd, nog steeds zijn het erg schuwe vogels. Je kunt ze in het vrije veld nauwelijks benaderen. Zodra je ook maar enigszins aandacht aan deze vogels besteedt zijn ze weg. Hieronder een serie van zo’n take off.
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
En weg ……., tot de volgende keer maar weer. Dan zal het niet anders zijn.
Zoals bijna altijd
Het ging weer eens zoals bijna altijd: Ik kwam langs en zag een Buizerd op een paal staan. Dan volgt er een “spel” van aftasten hoe groot de veiligheidsafstand van de betreffende vogel is. Bij deze was die afstand relatief klein en ik mocht redelijk dichtbij komen.
Buizerd
Maar op enig moment is het te dichtbij en dan buigt de vogel voorover
Buizerd
slaat z’n vleugels uit
Buizerd
en gaat er vandoor.
Buizerd
Hoe vaak ik dit “spel” gespeeld heb? Heel erg vaak, dat is zeker. Meestal is het resultaat nul-komma-nul, soms iets, zoals deze keer. Het is maar zelden dat ik er nog dichterbij kan komen. Dan zou je in een tentje moeten kruipen en laat dat nu net niets voor mij zijn. Gewoon elkaar zien en dan maar afwachten wat er gebeurt, een open “spel”.
GEERT SINES 
Recente reacties