Drie is te veel (2)
Hoewel het onderwerp totaal verschillend is blijft de strekking van onderstaand blog dezelfde als het vorige over de opvliegende Grutto’s. Op Bevrijdingsdag zat ik samen met Jan K. op een afsluitboom aan de ingang van het Wijnjeterper schar. De Oranjetipjes vlogen ons bijna om de oren, maar even stilzitten voor de foto was er niet bij. Ik zei nog tegen Jan: ” Laat maar vliegen, pas als ze een vrouwtje zien zitten ze stil”. We hebben ons gesprek na enige tijd beëindigd en ik ben een eindje het gebied in gelopen. Jawel hoor ……….., daar hingen ineens twee parende Oranjetipjes aan een Pinksterbloem. Dat is de waardbloem van deze vlinders, het vrouwtje hoefde na afloop niet ver meer om de eieren af te zetten.
parende Orantjetipjes
Dan blijven ze wel hangen, ik kon ze van beide kanten goed bekijken. In dit geval is het mannetje de bovenste, het oranje van de punten van zijn bovenvleugels schijnt nog door. Het vrouwtje heeft die oranje tip niet op de vleugels. Als je die ziet vliegen denk je al gauw aan een witje. Beide hebben ze wel die prachtige, gemarmerde, tekening op de onderkant van de vleugels.
parende Oranjetipjes
Ook hier kwam een nummer drie langs om eens te kijken of hij ook nog wat kon doen.
Oranjetipje
Hoe ze het doen weet ik niet, maar ook deze indringer werd weg gebonjourd, actie zogezegd.
Oranjetipje
Het stel bleef alleen achter. Het verschil met de eerste foto is dat het mannetje nu z’n ondervleugel een beetje naar beneden schoof. Daardoor liet hij iets van z’n oranje tip zien. Misschien bedoeld als waarschuwing.
Oranjetipje
Het was me nog nooit eerder gelukt drie Oranjetipjes gelijktijdig op de foto te zetten. Maar ook hier bleek dat de derde voor het stel te veel was.
Sint-Jansvlinder
Sommige vlinders zie je vaak. Zo vliegen er op dit moment ontzettend veel Koevinkjes rond. Maar er zijn er ook die je maar zeer zelden ziet, zeker hier in de buurt.
Sint-Jansvlinder
Het betreft de Sint-Jansvlinder, een algemene soort in Nederland, zeker aan de kust, maar nooit in groten getale aanwezig, tenminste hier niet.
Sint-Jansvlinder
Een vlinder met een compleet zwart lijf, met een aantal rode stippen op de zwarte vleugels. Ik trof hem aan op zijn waardplant de Rolklaver.
Sint-Jansvlinder
Maar ze zitten ook vaak op de distel.
Sint-Jansvlinder
Die rode vlekken hebben hem de bijnaam “bloeddrupje” opgeleverd.
Sint-Jansvlinder
Zo heb je een onderwerp en zo komt er een hommel langs. Ondanks een sluitertijd van 1/800 sec. zijn de snel bewegende vleugels van de hommel nog onscherp.
Sint-Jansvlinder met hommel
En zo sloegen die twee aan het bakkeleien en heb je geen onderwerp meer, de vlinder heb ik niet meer teruggezien.
Gewone distelboktor
De distels schieten momenteel uit de grond en ziedaar ….., daar zijn de distelboktorren ook weer. Ze zijn dik anderhalf centimeter lang. Dat is dan hun lichaam, hun antennes zijn op zich net zo lang of nog net iets langer.
Gewone distelboktor
Het meest voorkomend is de Gewone distelboktor, normaal gesproken slechts Distelbok genoemd.
Gewone distelboktor
Vreemd genoeg zie ik ze nooit op een distel, hoewel dat wel hun waardplant is.
Gewone distelboktor
Het vrouwtje knabbelt een stuk uit de stengel van een distel en legt daarin een eitje. De larve kan verder leven in de stengel van de distel, lekker beschermd.
Gewone distelboktor
Boktorren, geliefd zijn ze niet, maar mooi zijn ze wel.
GEERT SINES 
Recente reacties