Majestueus afscheid
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Zeker voor de koning van het weideland, de Grutto. Voorlopig zijn ze hier weer klaar en trekken ze zich terug in hun winterresidentie, ergens in Afrika. In de korte periode dat ze in Nederland zijn laten ze zich wel zien en horen.
Het is eind juli en nergens kon ik nog een Grutto ontdekken, een teken dat ze werkelijk afscheid hebben genomen.
Bij zo’n afscheid hoort een koninklijke uitstraling, het moet een majestueuze uittocht zijn. Daarom deze twee foto’s, beter kan ik deze mooie vogel niet laten zien.
Goede reis en hopelijk tot volgend jaar.
Het is al weer bijna augustus en dan is er op dit weblog altijd een plaatsje voor een bloemetje. Deze keer een Klokjesgentiaan, een prachtig blauw accent gevend aan het landschap.
_________________
Hieronder zal wordpress wel weer een stapel advertenties plaatsen. Daar ben ik niet voor verantwoordelijk. Daar weer onder kunt u reageren en dat hoort dan wel weer bij dit bericht.
_______________________________
Maart roert …
Hij zei het al die Bredero: “Het kan verkeren”. Zo was het ook met het weer in de afgelopen week. Aan het begin van de week trof ik in het veld weer Ooievaars aan, klaar met de lange reis vanuit Afrika. Ze liepen vlak langs de weg, maar wel achter een haag met struiken. Met een beetje kruipdoor – sluipdoor kon ik ze toch nog redelijk in beeld krijgen.
Tja, het kan dus verkeren want een paar dagen later was alles besneeuwd en het was “glûpend kâld” (ijzig koud).
Door het warme weer in de dagen daarvoor hadden de tulpen in m’n tuin bedacht dat ze maar eens moesten gaan bloeien.
Nu kregen ze een allemaal een sneeuwpetje
Maar ze kunnen er kennelijk tegen, want ook nu de sneeuw weer weg gesmolten is staan ze nog volop te bloeien. In deze kou blijven ze lang goed denk ik. Tja …., het kan verkeren, zeker met het weer in maart / april.
Signaaltje
Ik het kader van een andere hobby had ik enkele activiteiten in het noorden van Fryslân. In deze “stille” fotomaanden in de natuur is dat een mooie afleiding. Op de terugweg besloot ik echter toch nog even langs de mieden onder Surhuizum / Augustinusga te rijden. Het was niet dat ik daar al weidevogels verwachtte maar het is altijd leuk om even in dat gebied te kijken als de gelegenheid daar is. Nu kon het zonder verdere brandstofkosten.
De natuurlijke “plasdras” was er in elk geval klaar voor om zomergasten te ontvangen.
De palen staan ook weer klaar, nu nog vertellen de bordjes alleen nog dat je vanaf 1 maart het vogelbroed- en rustgebied niet mag betreden, welke datum overigens heel snel nadert. Over een paar maand staan hier hopelijk weer Grutto’s en Tureluurs op die palen te tetteren.
Maar … er was zoals gezegd nog geen activiteit te bespeuren. Heel anders was dat veel dichter bij huis. Langs de A7 vloog een grote groep Kieviten.
Ze zetten de landing in.
Bij een andere groep die al in het gebied aanwezig was.
Een mooi gezicht, een heleboel Kieviten bij elkaar. Op de onderstaande foto staan ze lang niet allemaal.
Nee, ik maak me geen illusies, dit zullen “onze” Kieviten nog niet zijn, deze zijn waarschijnlijk op doortrek. Maar het is wel een signaaltje dat de boel in beweging is. Langzaam maar zeker nadert het voorjaar.
GEERT SINES 
Recente reacties