Zomers allegaartje
Het was de week van de langzaam teruglopende temperaturen, van een hittegolf naar iets meer normaal. Wat mij betreft: gelukkig maar. In de volle zon vond ik het niet om uit te houden, ook niet langs de zeedijk. Maar gauw terug naar de schaduw en de airco in de auto, er zat niets anders op.
aan de zeedijk
Het werd de week van de plaknachten, met extreem hoge nachttemperaturen. Uiteindelijk ben ik eens midden in de nacht maar buiten gaan liggen om nog wat “vallende sterren” te scoren. En laat ik daar nu wel in slaap zijn gevallen, dus niets gezien. Na een paar uur werd ik wakker met jeuk, want de muggen sliepen niet.
zonsondergang
Een week waarin ik de vrije natuur voor mezelf in eerste instantie tot verboden gebied heb verklaard. Al zwetend allerlei steekmuggen en teken aantrekkend, dat zag ik eerst nog niet zitten. Bovendien moest je een paar liter water meenemen en dus een paar kilo gewicht en dat trok me ook niet.
Buizerd
Maar geleidelijk werd het beter en kreeg ik toch nog een Lantaarntje (v) voor de lens. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de airco niet ver weg was.
Lantaarntje (v)
Wie allemaal ook moeilijk zouden kunnen doen over die hitte, zeker de vlinders niet. Het zorgde er wel voor dat ze heel actief waren en nauwelijks stil wilden zitten. Behalve dit Oranje zandoogje dan.
Oranje zandoogje
Uiteindelijk heeft een weeromslag voor wat lagere temperaturen gezorgd, wel eerst met flinke onweersbuien. Vandaag met veel wind, maar buiten is het nu goed toeven. Gelukkig weer een beetje terug naar normaal.
Variabele waterjuffer
Doordat er steeds vogels voor m’n lens gingen staan zijn m’n macrofoto’s een beetje blijven liggen. Zeker de juffers. Daarvan hoop ik in de komende tijd een aantal mooie exemplaren te laten zien. Vandaag als eerste de Variabele waterjuffer. Veel dames, de heren wilden niet zo graag op de foto.
Variabele waterjuffer (v)
Op de foto hierboven zie je duidelijk een aantal kenmerken van deze soort. De lichtgekleurde brede schouderstreep is iets ingesnoerd, waardoor die streep op een uitroepteken begint te lijken. Bij mannetjes is die insnoering bijna altijd volledig, zodat je een streep en daaronder een punt overhoudt. Bij vrouwtjes is de insnoering meestal minder. Verder zie je de gekleurde “hartjes” op de achterlijfsegmenten, wat ook typisch Variabele waterjuffer is. Bovendien zijn de kleuren van deze soort erg variabel.
Variabele waterjuffer (v)
Hierboven en hieronder een andromorf vrouwtje. Deze is blauw met geel.
Variabele waterjuffer (v)
Hieronder een nog lichter gekleurd exemplaar.
Variabele waterjuffer (v)
Nog zo eentje, die een vliegje aan het oppeuzelen was.
Variabele waterjuffer (v)
En tenslotte toch nog een mannetje. Bij deze is de schouderstreep zodanig ingesnoerd dat er slechts twee blauwe puntjes zijn overgebleven. Ook deze heeft op segment zes een “hartje” maar je ziet dat de lengte van het blauw op achterlijfsegmenten naar onderen toe afneemt, waarbij segment zeven helemaal zwart is.
Variabele waterjuffer (m)
Als laatste kenmerk van het mannetje zie je een U-vorm op segment twee, die U zit met een zwart steeltje vast aan de segmentrand. Dat steeltje is nu net het verschil met de Azuurjuffer, daar staat de U-vorm los van de segmentrand, geen steeltje dus. Die Azuurjuffer volgt een andere keer.
Variabele waterjuffer
Vandaag twee foto’s van een Variabele waterjuffer. Dat variabel slaat vooral op de kleur en ze zijn vaak moeilijk te herkennen.
Variabele waterjuffer (v) jong
Dit is er eentje die een poging doet om op een mannetje te lijken, een andromorf vrouwtje.
Variabele waterjuffer (v) jong
Wel een jong exemplaar, bij de volwassen andormorfe vrouwtjes is de lichte kleur op het borststuk veranderd in geelgroen. Als ze oud zijn verandert die kleur ook nog eens naar bruinig. Van alle Variabele waterjuffers vind ik dit de mooiste.
GEERT SINES 
Recente reacties