Reade Wikel en zo
Meestal vertrekken ze als je ook maar in de buurt komt, soms, heel soms heb je geluk dat ze even geen zin hebben in vliegen en vluchten. Torenvalken zijn in het vrije veld gewoon slecht te benaderen.
Zo ook deze, een vrouwtje, de rechterpoot warm weggestopt onder het verenkleed. De mannetjes zijn iets roder gekleurd, wat deze soort waarschijnlijk de Friese benaming Reade Wikel heeft opgeleverd. Dit zijn van die momenten, als ze het koud hebben, dat ze wel even willen blijven zitten. Zo ook deze, maar niet voor lang, al gauw weer keek ik tegen een lege dampaal aan.
Het is november, de dagen zijn kort en de laatste tijd grijs en nog eens grijs en vooral is er daardoor weinig licht. In de afgelopen week zijn hier heel veel bladeren van de bomen gevallen. Op de enige dag in deze week dat de zon wat meer scheen had ik andere bezigheden.
Aan het eind van de dag kon ik nog net even van de zonsondergang genieten. Deze keer met een aantal schapen.
Beetje anders
De onderstaande foto’s zijn gemaakt tussen kerst en oud en nieuw in het jaar 2020 en het voelde bij deze blik in het veld een beetje anders dan normaal. Vanuit mijn jonge jeugd ben ik eigenlijk gewend dat het vee in de winter op stal staat. Maar dat is momenteel toch even anders. Ik een weiland stond nog een groep jongvee. Dat kan tegenwoordig omdat het nog steeds niet echt winters wil worden, maar voor mijn gevoel klopt het toch niet.
koeien in de wei in december
Daar vlakbij stond een Torenvalk op een hek mooi te wezen.
Torenvalk
Dat is in december geen bijzonderheid, maar werd het wel toen de vogel een showtje ging opvoeren.
Torenvalk
Minutenlang stond zij met haar vleugels te klapperen, net als iemand die hoogtevrees heeft heel lang kan treuzelen om naar beneden te gaan. Als we een Torenvalk al fladderend boven een prooi zien vliegen noemen we dat bidden. Deze was zogezegd aan het droogbidden en hield er na een paar minuten toch weer mee op, ook al weer een apart gevoel bij mij achterlatend.
Torenvalk
Maar de kroon spande toch wel onderstaand vogeltje dat daar zo parmantig op die paal stond.
Graspieper in december
Het is een Graspieper, warempel nog een Graspieper in eind december. Dat heb ik nog nooit beleefd, het zegt wel het een en ander over de temperatuur in de afgelopen weken. Zo langzamerhand verbaas ik me nergens meer over. Maar hoe dan ook, het voelt toch een beetje anders.
Reade wikel
’t Is momenteel moeilijk om in het veld nog iets interessants te ontdekken. Dat is elk jaar zo in december zolang het maar geen winter wil worden. Met de huidige dagtemperaturen zit dat er gewoon nog niet in. Ondanks die rust in het veld heb ik toch nog eens geprobeerd het één en ander voor de lens te krijgen. Het bleef eerst bij een landschapje met lijnen van maïsstoppels.
stoppelveld
Meestal is momenteel de zon omfloerst, we zitten af en toe tegen de mist aan, ’s morgens hangt er ook wel mist.
laagstaande zon omfloerst
Dan, plotseling, valt me een Torenvalk op die hoog in de boom op een tak staat, een mannetje. In Fryslân noemen we deze soort de Reade Wikel.
Torenvalk
Hij bleef gelukkig staan, zodat ik even de tijd had om de camera zo goed mogelijk in te stellen. Het lijkt alsof hij afsteekt tegen een blauwe lucht maar dat is gezichtsbedrog. In feite bedriegt de camera je door af te wijken van de standaard 18% grijs. Dat kan ik wel herstellen maar dit lijkt mooier, dus laat maar. Het was moeilijk om bij zo weinig licht een goede verhouding van sluitertijd en diafragma te vinden. Honderd procent scherp is de foto dan ook niet geworden, maar beter dan dit lukte het mij zonder statief niet. En als je wel gaat meneuvelen met een statief moet je niet verwachten dat zo’n vogel dat ook allemaal leuk vindt en blijft staan.
Torenvalk
Daarna was het ook echt op met het licht, de hemel kleurde geel boven drassig stoppelland.
laagstaande zon
Zo’n Reade wikel maakt het rondje door de weilanden toch weer de moeite waard.
GEERT SINES 
Recente reacties