Eendenparade
Het is al weer een poosje geleden dat het op een zaterdag koud en grijs was. Dat zijn van die dagen dat je in het veld weinig leven zult aantreffen. Daarom besloot ik voor de verandering maar eens naar een kijkhut in de Jan Durkspolder te gaan. Die bezoeken duren meestal maar kort, ik voel me gauw opgesloten in zo’n kijkhok. Verder kun je nergens naar toe dus je bent afhankelijk van wie of wat zich op dat moment laat zien. Soms is er niets te zien, soms heb je geluk. Deze keer kreeg ik een eendenparade voorgeschoteld.
Twee Slobeenden, beiden woerd, mooie eenden met natuurlijke toeter.
Slobeend (m)
Nog twee Slobeenden, woerd en vrouwtje. Het vrouwtje is minder kleurrijk maar ze beiden kun je ze altijd herkennen aan hun grote snavel.
Slobeend (m+v)
Een echtpaar Krakeend.
Krakeend (m+v)
Nog een echtpaar, nu van Bergeenden. De woerd is die met de dikke knobbel op z’n voorhoofd.
Bergeend (m+v)
Vier woerden, drie keer een Wintertaling en een Krakeend met op de achtergrond vrouw Krak.
Wintertaling (m) en Krakeend (m)
Behalve de Wilde eend had ik daarmee de belangrijkste aanwezige soorten wel gehad.
Grauwe ganzen
Ter afsluiting kwamen nog een paar Grauwe ganzen vlak voor de kijkhut langs vliegen, al hijgend en gakkend. Ach…., het is een leuke afleiding, zo’n kijkhut. Toch ben ik liever in het vrije veld.
Talingen en zo
Het waaide afgelopen dinsdagmiddag behoorlijk hard. Mijn ervaring is dat je dan nauwelijks een vogeltje in het vrije veld voor de lens krijgt. De meeste onderwerpen die momenteel voor macro in aanmerking komen heb ik intussen ook wel gefotografeerd. Dus ging ik eens wat anders doen. Naar de kijkhut bij de Jan Durks polder onder Oudega. Eigenlijk heb ik daar een hekel aan, het is me veel te statisch, je moet maar afwachten wat er langs komt. Deze keer had ik geluk, ze hoefden niet meer langs te komen, ze waren er al. Zoals twee soorten talingen, de Wintertaling en de Zomertaling.
De Wintertaling kun je het hele jaar door zien in Nederland. Sommige gaan wel naar het zuiden maar worden dan weer “vervangen” door vogels uit het noorden. De belichting was niet echt goed, een beetje van achteren. De blauw-paarse vlek op z’n kop kan net zo goed groenig lijken, dat komt door de lichtinval.
Wintertaling (woerd)
De Zomertaling heeft wat minder kleur, maar is wel direct herkenbaar aan die brede streep boven het oog. Zomertalingen zijn hier zomergasten, ’s winters zitten ze in het zuiden.
Zomertaling (woerd)
Op een bepaald moment kreeg ik beide soorten tegelijk voor de lens. De derde is een vrouwtje Zomertaling.
Zomertaling (woerd en eend) en Wintertaling (woerd)
Dat was nog niet alles, er dobberde ook een Slobeend (woerd) binnen “schootsafstand” rond. Altijd te herkennen aan die enorm grote toeter die ze voor de kop hebben.
Slobeend (woerd)
Er waren daar nog veel meer soorten, misschien kom ik er nog op terug. Maar een halfuurtje in een dicht hok met kijkgaten vond ik lang genoeg. Terug gekomen bij de auto liep er een Ooievaar vlakbij. Een beetje als Lucky Luke, met een spriet in z’n snavel.
Ooievaar
Het was eerst wel weer genoeg. Maar als de Lepelaars terug zijn zal ik het nog wel eens proberen.
GEERT SINES 
Recente reacties