Take off
Ze zijn terug, de Grote zilverreigers, na een zomer zonder zijn er hier weer redelijk veel gearriveerd. Ze zijn niets veranderd, nog steeds zijn het erg schuwe vogels. Je kunt ze in het vrije veld nauwelijks benaderen. Zodra je ook maar enigszins aandacht aan deze vogels besteedt zijn ze weg. Hieronder een serie van zo’n take off.
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
Grote zilverreiger
En weg ……., tot de volgende keer maar weer. Dan zal het niet anders zijn.
Wegwezen
Ze zijn moeilijk te fotograferen, de Aalscholvers, ze zijn erg schuw. Het zijn ook mooie vogels, vooral die smaragdgroene ogen vallen op.
Aalscholver
Zodra je ook maar in de buurt komt gaan ze ervandoor.
Aalscholver
Ik was net in staat een dergelijke aftocht te fotograferen
Aalscholver
Na een hoop gefladder en gespat was hij weg.
Aalscholver
Het zijn bij veel vissers niet geliefde vogels, gehaat is vaak een meer toepasselijk woord. Want ze vangen vis. Maar die stoppen ze niet in een beun, niet in de vriezer, niet in een glazen potje, nee ze vangen per dag niet meer dan voor die dag nodig is. “Wegwezen” met die vogel zegt de visser. Van mij mogen ze best een visje vangen.
Samen op een bankje
Nee ………, dit is niet een romantisch verhaal, wel een verhaal over een eigenaardige ontmoeting. Want nadat ik afgelopen dinsdag de Blauwe knopen en dergelijke had gefotografeerd (klik hier) ben ik doorgelopen naar de vennen in het zuidelijk deel van het Wijnjeterperschar. Met slechts één doel: nog een juffer of zo te fotograferen. Dus stalde ik mijn fototas op het bankje dat daar staat en ben maar eens de oeverbegroeiing gaan bekijken. Met weinig resultaat overigens, alleen een Koraaljuffer liet zich fotograferen.
Koraaljuffer
In de buurt hoorde ik ook nog een specht kikken, dus besloot ik me rustig te houden en op het bankje af te wachten of die specht zich wilde laten zien. Tijdens het wachten keek ik eens opzij. Aan de andere kant van het bankje ontdekte ik opeens een tweede bankzitter. Die was er eerst niet en had zich in mijn rustperiode dus omhoog gewerkt. Bijzonder, want schuw …., dat zijn ze die Levendbarende hagedissen.
Levendbarende hagedis op bankje
Na eerst een foto van afstand te hebben gemaakt, die had ik dan maar vast, heb ik me langzaam van het bankje laten glijden om te proberen iets dichterbij te komen. Het moet een komisch gezicht zijn geweest, ik ben waarschijnlijk nog nooit zo in slow motion van een bank afgegleden. Ik wilde niet over hem heen buigen, dan ging hij er zeker vandoor, maar de hagedis zo laag mogelijk en zoveel mogelijk van de zijkant benaderen. Het lukte, hij bleef zitten en de verwachting was dat hij wel zou vertrekken bij de eerste klik van de camera.
Levendbarende hagedis
Maar niet heus ……, ook nu bleef de hagedis zitten, dus volgde er weer een klik van de camera. Nog steeds geen beweging.
Levendbarende hagedis
In super slow motion ben ik nog een stukje dichterbij gekropen, de lens was misschien maximaal 25 centimeter bij de hagedis vandaan. Nog een klik ………….
Levendbarende hagedis
Toen was het ook voorbij, want daarna was de zoeker van de camera leeg, geen Levendbarende hagedis meer te bekennen. Gelet op de groene glans op sommige delen van zijn huid is het waarschijnlijk een vrouwtje of een nog niet volwassen exemplaar. Nu heb ik wel eerder een Levendbarende hagedis gefotografeerd, maar dat ze naast je op een bankje komen zitten, dat was me nog nooit gebeurd.
Toen ik na afloop van de fotosessie ging staan voelde ik dat mijn broek ter plaatse van de knieën doorweekt was. Dat was echter nog niets, ik had niet goed naar de lucht gekeken. Direct daarop kreeg ik toch een plensbui over me heen. Maar uiteindelijk is alles toch weer goedgekomen.
GEERT SINES 
Recente reacties