Eenzame stapper
Ooievaars ….., zijn zijn hier al niet meer zeldzaam. Soms stappen er grote groepen in hetzelfde weiland rond. Laatst telde ik er negentien in hetzelfde stuk land waar ook een boer ook aan het werk was. Dat was anders bij onderstaande Ooievaar.
Ooievaar tussen de koeien
Deze liep in z’n eentje tussen een stel koeien.
Ooievaar tussen de koeien
Ze kenden elkaar schijnbaar al wel, want de koeien gingen rustig door met grazen of herkauwen.
Ooievaar tussen de koeien
Het lijkt alsof deze Ooievaar precies de juiste schutkleur heeft om tussen de koeien te lopen. Beiden hebben ze ook een herkenningsysteem, de Ooievaar met dat stuk blik aan z’n poot en de koe met z’n genummerde halsband. Het enige dat de Ooievaar niet heeft is een computer-herkenningslabel. Maar ja, hij hoeft dan ook niet gemolken te worden.
Ooievaar tussen de koeien
Koeien zijn nieuwsgierig en als er dan iets bijzonders is komen ze zeker kijken. Nu niet, ze konden het wel vinden met deze eenzame stapper.
Rupsen zijn belangrijk
Geen vlinder zonder rups kun je zeggen. Als je boerenkool kweekt op je volkstuintje kun je ze er wel vanaf kijken, die rupsen van de Koolwitjes. Rupsen hebben nu eenmaal de gewoonte om heel veel blad op te eten. En het blad van de boerenkool dat in de rups gaat kan niet meer in de vriezer. Het laat allemaal onverlet dat er bijzonder fraaie exemplaren rupsen rond kruipen. De ringelrups is er zo eentje. Maar ook de rups van de Donsvlinder mag er zijn. Oranje, zwart, wit en enorm veel haren.
rups van Donsvlinder
Hieronder zie je die haren van de Donsvlinder rups nog beter. Is ie mooi of ……..? Volgens mij wel.
rups van Donsvlinder
De haren zijn een verdedigingsmiddel. Andere rupsen proberen zoveel mogelijk te lijken op de bladeren waarop ze zitten en waaraan ze “knagen”. Hieronder een vette rups, voor een vogel met jongen niet te versmaden. Hij moet dus niet opvallen.
rups
Net zoals de volgende, je kunt de kleuren van het blad er enigszins in terug zien. Hij viel deze keer wel op omdat de rest van het blad in de schaduw hing en deze rups net niet. Aan dat ene kleine stukje blad dat nog wel net in de zon hing kun je zien dat de rups daarbij nauwelijks opvalt.
rups
Verder zijn er ook nog rupsen die zich vermommen als takje, zoals hieronder.
rups
Heel veel rupsen worden opgegeten zo in het voorjaar. Er blijven altijd wel genoeg over om het geslacht vlinder voort te zetten. Elk jaar opnieuw, ik kan er ook niets aan doen, dringt zich aan mij dan weer de vraag op wat het belangrijkste is in de natuur. De vlinder (het imago) of de rups. Ik zie het zo dat de mooiste, de vlinder, elk jaar een overschot aan eitjes legt en dat met de vele rupsen de jonge vogels prima gevoed kunnen worden. Eigenlijk zijn dan ook de rupsen het belangrijkst in de natuur.
Groentje en zo
Tijdens een wandeling over de Merskenheide zag ik een kleine vlinder opvliegen uit de heide. Het bleek een Groentje te zijn, een vlinder die ik nog niet had verwacht na het koude voorjaar. Hij keerde steeds weer terug naar zijn “eigen” heidestruik.
Groentje
Officieel behoren ze bij de blauwtjes, hoewel er volgens mij helemaal geen blauw aan de vlinder te vinden is. De bovenkant van de vleugels is egaal bruin. Die kleur zie je eigenlijk alleen maar als ze vliegen. Bijna altijd zitten ze stil met omhoog gevouwen vleugels.
Groentje
Als ze op een nog dorre heidestruik zitten vallen ze op, maar op een groen blad zie je ze bijna niet meer. Dan is het groen een perfecte schutkleur.
Groentje
Wie er ook rond dwarrelde was een Bont zandoogje. Dat zijn vaak vroege vliegers. Deze koos ervoor om met z’n vleugels bijna plat op de grond de zonnewarmte op te vangen.
Bont zandoogje
Zo zie ik ze dan ook het meest, met gespreide vleugels en wat minder vaak met omhoog gevouwen vleugels.
Bont zandoogje
Maar deze liet ook de onderkant van z’n vleugels nog kort zien. Het werd weer een wandeling die de moeite waard was.
GEERT SINES 
Recente reacties