Vergeefse veldtocht (bijna dan)
Het is voorjaar, het is weidevogeltijd. Dat zou dan niet zo moeilijk moeten zijn om hier en daar weidevogels te vinden. Maar in de afgelopen week bleek dat niet waar te zijn. Ik ben uren door het veld gedwaald en heb in al die uren slechts twee Kieviten gezien. Twee maar, en ook nog eens ver weg. Een foto maken zat er zeker niet in. Of ik doe iets verkeerd en ben op de verkeerde plaatsen of er gaat iets erg fout met de weidevogels. Het werd een vergeefse veldtocht. Bijna dan, want er is natuurlijk altijd wel wat te zien in het veld. Zoals deze twee Damherten, bokken, die een potje aan het geweiworstelen waren. Nu nog onschuldig, maar na de zomer, in de bronstijd zal het er wel serieuzer aan toegaan.
Of deze twee ezels die tussen het jongveen liepen. Deze boer heeft wel vaker ongebruikelijke kostgangers. Het schijnt dat ezels een goede bescherming van een kudde bieden tegen wolven.
Een stel Scholeksters beschermde zich op een heel andere manier. Ze stonden binnen het hek van een gaspomplokatie. Voor hen geen probleem, ze vliegen zo weg over het hek, maar tegen ongewenste viervoeters biedt het wel voldoende bescherming.
Uiteindelijk kreeg ik nog wel een paar kleinere “weide”vogels voor de lens, Graspiepers. Daarvan zijn er voorlopig eerst nog wel genoeg te vinden.
Helaas was het die dag erg grijs, de foto’s missen net dat beetje extra kleur.
Voor het eerst na de winter had ik ook weer een macrolens meegenomen. Onderwerpen daarvoor lagen nog niet voor het grijpen. Het is nog vroeg in het voorjaar en nog erg koud. Dan blijven de kleine kruipers liever onder in het struweel zitten. Maar een lieveheersbeestje was al wel onderweg. Denkelijk een Aziaat, gelet op de “kattenpoot” op z’n nekschild.
En een drekvlieg, die zie je overigens het hele jaar door.
Maar als het niet beter gaat lukken met de weidevogels zal ik de macrolens in de komende tijd veel vaker gebruiken. Maar ik hoop toch dat ik minder vaak zo’n bijna vergeefse veldtocht moet gaan maken.
Net even anders
Het was niet mijn weer in de afgelopen week, “april doet wat hij wil”, dat bleek maar weer. Koud, regen, grijs, allemaal elementen die het voor mij minder aanlokkelijk maken om buiten rond te struinen. Behalve op die ene dag toen het leek alsof de zon het zou gaan winnen. In elk geval leverde het een aanblik op van een lucht met twee soorten wolken. Op de achtergrond de bekende stapelwolken en daarboven een andere soort, dat lijken compleet verwaaide wolken. De paarden die op de foto moeten dienen als voorgrondbreker waren erg ver weg, maar beter iets dan niets.
En plotseling was daar ook de eerste Witte kwikstaart die ik dit seizoen voor de lens kreeg. Op de koude kale grond. Hier doet hij zijn Friese naam eer aan: “bouwmantsje” (bouwmannetje). Je ziet ze vaak op kale bouwgrond, maar eigenlijk zijn het rots-vogels, ze staan nog liever op een steenachtige ondergrond. Daar kan ik me iets bij voorstellen, steen houdt de warmte beter vast en dat was in deze week geen luxe.
Gelukkig wilde de partner ook poseren en zo kon ik het “boumantsje”-plaatje compleet maken.
Intussen werd het wolkenpakket steeds dichter, de “uitgewaaide” wolken kregen de overhand. Ik ben geen wolkenkenner, alles zal z’n naam hebben, maar ik vond het verschil mooi om te zien, twee soorten, de een compleet anders dan de andere.
Het was ook een week waarin het af en toe behoorlijk sneeuwde. Als ik niet voor verplichte bezigheden op pad moet dan is het de beste optie om lekker thuis te blijven. In de sloot glijden met je auto doe je niet voor de gezelligheid. Velen zijn daarin echter in de afgelopen week wel terecht gekomen.
In al die regen, sneeuw en kou viel een scholekster me op. Coronakapsels kennen de vogels niet, maar deze was toch net even anders dan anders met die gevlekte kop.
De druppels op de rug van de vogel en in het gras zeggen genoeg, het regende weer eens. Ja, “april doet wat hij wil”, maar om te genieten van het voorjaar zag ik liever dat het weer net even anders is. Maar het is zoals het is, het zal binnenkort wel weer anders zijn.
Niet op z’n best
Na een succesvolle vorige “lenteweek” voor wat betreft fotografie van lenteboden ging ik ook deze week weer vol goede moed op pad op zoek naar nieuwe gasten in het veld. Dat viel tegen. Het weer werkte in de eerste plaats al niet mee en de zomergasten evenmin. Maar zoals verwacht verschenen wel de eerste Scholeksters weer in het binnenland. Je kunt ze al van ver horen met hun schelle geluiden. Maar om er eentje een beetje redelijk op de foto te krijgen …….., moeilijk, moeilijk. Uiteindelijk lukte dat met onderstaande, maar hij staat niet op z’n best op’t portret. Hij zat behoorlijk onder de drek, het regende, en hij had zijn verenpakket tegen de kou ook nog eens flink opgeblazen. Maar ze zijn er weer, goed om te zien en ook om te horen.
Scholekster
Ik had de hoop ergens de eerste Grutto te zullen vinden. Het zat er niet in. Wel vond ik hier en daar een Kievit maar die bleven op grote afstand. Ik heb uiteindelijk van eentje toch maar wat foto’s gemaakt, hoewel ook die niet op z’n best zijn.
Kievit
Deze liet even zien hoe je een kuiltje in de grond draait. Mooi om te zien, maar wel erg ver weg.
Kievit
Nou, dan voor het voorjaarsgevoel maar wat lammetjes opgezocht. Veel lopen er nog niet buiten en wat er wel liep was al wat ouder.
lammeren in de wei
Ze wilden maar niet in de camera kijken. Ik heb m’n best gedaan, een beetje fluiten, in de handen klappen, het hielp niet, de koppetjes bleven naar de grond gericht.
lammetje in de wei
Uiteindelijk was er toch nog een opvallende vogel te fotograferen. Op het eerste gezicht denk je met een Canadase gans te maken te hebben, maar het beeld klopt niet. Deze vogel heeft een vaalrode snavel en een lichte ring om z’n oog. Bovendien is z’n hals aan de korte kant voor een Canadees en zijn z’n veren te bruin. Kortom: het is een hybride gans, een kruising tussen waarschijnlijk een Grauwe gans en een Canadese gans.
Hybride Gans
Het is een bijzonder exemplaar, maar die hybride vogels zijn meestal niet de mooiste. Het was een beetje symptomatisch voor deze week. Er was wel het een en ander te zien, maar niets was op z’n best te fotograferen.
GEERT SINES 
Recente reacties