Vliegjes en gevleugelden
Dit is min of meer een vervolg op het bericht van een week geleden toen het eerst erg rustig was in de vogelkijkhut bij de Jan Durkspolder. Behalve die “verstopte” Lepelaars was er eigenlijk helemaal niets te zien. Behalve een grote hoeveelheid zwaluwen, die laag over het water scheerden. Door hun snelheid waren ze niet te fotograferen. Dan ga je maar eens goed om je heen kijken en ik ontdekte allemaal “stipjes” op het riet langs de waterkant rondom de kijkhut.
Dat fenomeen ben ik eens gaan bekijken. Vanuit de verte leek het wel alsof de bladeren stampvol zaten met luis. Maar het bleek toch iets anders te zijn. Voor de kijkhut kon ik niet komen met een macrolens, dus heb ik geprobeerd het fenomeen vast te leggen met een telelens. Macro’s maken met een telelens is toch al niet zo gemakkelijk, zeker niet als je de camera door een kijkgat moet steken en naar beneden richten en je eigenlijk niet meer goed kunt zien wat je aan het fotograferen bent.
Het onderstaande is het beste wat ik ervan kon maken. Het bleken honderden, ja duizenden vliegjes te zijn met roomkleurige vleugels, soms enkele honderden per blad en ze zaten op heel veel bladeren. Eigenlijk was het een griezelig gezicht, dat gekrioel. Ik heb gezocht welke soort dit is, maar daar ben ik mee gestopt, er zijn teveel soorten. Wie het wel weet mag het zeggen, graag zelfs.
Nadat het drukker werd in de kijkhut ben ik vertrokken en langs Eernewoude gereden. Daar zaten een paar grote gevleugelden op een nest. Aan de donkere snavel kun je zien dat het eerstejaars vogels zijn.
Ik weet niet of ze al kunnen vliegen, zo niet dan zal dat niet lang meer duren.
Want binnenkort zullen ze wel naar Afrika moeten vliegen. Hopelijk zullen ze daar veilig aankomen. Die kleine vliegjes bij de kijkhut zullen dan wel bijna allemaal zijn opgegeten. Boven het water scheerden een heleboel zwaluwen, die hadden denkelijk een feestmaal.
Momenten
Om eerlijk te zijn: het was niet mijn week. Elke keer als ik er op uit trok regende of miezerde het. Die enkele keer dat ik een tochtje door het veld maakte was er nauwelijks “leven” te vinden. Alleen hier en daar een bundel schapen, enkele paarden, wat zwanen en kraaien, maar verder was het stil en nog eens stil daar in het veld. Ik moest het van enkele momenten hebben. Zoals die enkele keer dat de zon toch noch door de wolken kiekeloerde. Even was het een lichtspektakel,
glimp van de zon
even leek het heel erg warm buiten, maar de pret was gauw voorbij, het werd snel weer weer grijs.
riet tegen ondergaande zon
Nou, dan maar concentreren op de komende maansverduistering. Even vroeg ik me af of ik wel de goede dag had uitgekozen, maar ik zat goed qua datum. Een maansverduistering werd het niet echt, meer een summiere maansverdonkering. Eigenlijk te saai om hier te laten zien. Dus heb ik er maar een paar ganzen voor langs laten vliegen, dat geeft net wat meer spanning. Voor alle duidelijkheid, dit is een bewerkte foto.
maansverduistering ?
En toen, vanmorgen vroeg, ineens was daar die prachtige zonsopkomst. Daar sta je dan in je pyjamaatje. Tijd om ergens noch naar toe te gaan was er niet meer.
Zonsopkomst
Nou, dan maar een foto gemaakt in de achtertuin, met de schoorstenen van de buren als contrast. Dat zijn van die momenten die ik graag mag zien. Het is alleen jammer dat ze zich bijna nooit aankondigen.
Grijze rijp
Toen ik gisteren de “luiken” open deed was het hier behoorlijk mistig. Dus ging ik er snel op uit, misschien waren er wel berijpte bomen en struiken te fotograferen. Bovendien wilde ik ook weer eens bij de Hooidammen kijken. Het was rustig, er waren (nog) nauwelijks schaatsers te bekennen, de ondergelopen landen lagen er diep bevroren bij.
ondergelopen land bij de Hooidammen
Bij de Jan Durks polder was men klaar voor de grote toeloop, er werden parkeerfolders uitgedeeld. Omdat er op dat moment geen schaatsers te bekennen waren ben ik al gauw weer terug gereden, want ik kwam tenslotte ook voor rijp. In het riet waren rietsnijders actief en het riet was inderdaad berijpt.
rietsnijden bij de Hooidammen
In een besneeuwd weiland zat een Haas rustig af te wachten hoe druk het die dag zou worden.
Haas in de sneeuw
Er hing wel rijp aan de bomen, maar door de mist en de zware bewolking werd het slechts grijze rijp.
grijze rijp met ganzen
Intussen probeerde de zon door de wolken te dringen. Dat is heel even, niet langer dan twee minuten, gelukt. Dan worden de beelden met rijp direct een stuk frisser.
berijpte bomen
Helaas, de zon moest het afleggen tegen de bewolking, tegen de mist, het werd weer grijs, heel grijs. Er is een oud gezegde dat luidt: “mist legt de vorst in de kist”. Zo zal het ook gaan, de mist kondigde het einde van deze anderhalve week winter aan.
GEERT SINES 
Recente reacties