Signaaltje
Ik het kader van een andere hobby had ik enkele activiteiten in het noorden van Fryslân. In deze “stille” fotomaanden in de natuur is dat een mooie afleiding. Op de terugweg besloot ik echter toch nog even langs de mieden onder Surhuizum / Augustinusga te rijden. Het was niet dat ik daar al weidevogels verwachtte maar het is altijd leuk om even in dat gebied te kijken als de gelegenheid daar is. Nu kon het zonder verdere brandstofkosten.
De natuurlijke “plasdras” was er in elk geval klaar voor om zomergasten te ontvangen.
De palen staan ook weer klaar, nu nog vertellen de bordjes alleen nog dat je vanaf 1 maart het vogelbroed- en rustgebied niet mag betreden, welke datum overigens heel snel nadert. Over een paar maand staan hier hopelijk weer Grutto’s en Tureluurs op die palen te tetteren.
Maar … er was zoals gezegd nog geen activiteit te bespeuren. Heel anders was dat veel dichter bij huis. Langs de A7 vloog een grote groep Kieviten.
Ze zetten de landing in.
Bij een andere groep die al in het gebied aanwezig was.
Een mooi gezicht, een heleboel Kieviten bij elkaar. Op de onderstaande foto staan ze lang niet allemaal.
Nee, ik maak me geen illusies, dit zullen “onze” Kieviten nog niet zijn, deze zijn waarschijnlijk op doortrek. Maar het is wel een signaaltje dat de boel in beweging is. Langzaam maar zeker nadert het voorjaar.
Lange snavels
In de afgelopen week ben ik in hoofdzaak bezig geweest met het opbouwen van immuniteit. Niet dat ik alles van een prik verwacht, maar alle beetjes zullen wel wat helpen denk ik. Het rondstruinen in de natuur is er een beetje bij gebleven. Daar had ik al wat rekening mee gehouden en had alvast vooruit wat redelijk actueel materiaal verzameld. Van niemand minder dan de Kening fan ‘e greide, ofwel Koning van het weidelandschap, de Grutto alias Skries.
In mijn jonge jaren zag je ze overal, maar zo langzamerhand zijn ze dicht bij mij in de buurt niet meer te vinden. Om de koning te zien moet ik dan ook op reis. Dat kan tegenwoordig bijna alleen nog naar plaatsen waar de grond enigszins drassig is. Die plaatsen zijn er echter steeds minder.
Van de grote vier, Wulp, Grutto, Kievit en Tureluur heeft de Grutto de op één na langste snavel. Die steekt hij, als het kan, zo diep mogelijk in drassige grond om zijn voedsel naar boven te kunnen halen. Zoals gezegd, als het kan, want de grond moet wel enigszins drassig zijn dus. Op de bewogen foto hieronder kun je zien dat de vogel dit doet met redelijke snelheid.
Dat prikken, het gaat maar door, bijna de hele dag. Ik heb een aantal prikkende Grutto’s samengevat in onderstaand HD-filmpje van ongeveer een minuut:
Met op de achtergrond het geluid van nog meer Grutto’s en een enkele Tureluur. Van zoiets, daar krijg je ook weerstand van.
GEERT SINES 
Recente reacties