Nog wat restjes
‘k Heb weer eens een wandeling door het Wijnjeterper schar gemaakt, of zoek naar de herfst. Dat viel enigszins tegen, de echte herfstkleuren zijn er nog niet. Ook niet bij de pingoruïne, waar het wateroppervlak er mooi strak bij lag, maar ook nog veel groen zichtbaar was.
pingoruïne Wijnjeterper Schar
Het onderstaande Bont zandoogje liet wel zien dat het zo ongeveer herfst is, de vlinder was behoorlijk afgevlogen en miste een behoorlijk deel van een achtervleugel. Lang zal deze het niet meer maken, denk ik.
Bont zandoogje
Het Robertskruid bloeit altijd in deze tijd van het jaar, in de herfst, in It Skar zo ongeveer op de meest schaduwrijke plaats. Daar in dat donkere bosdeel stonden ze uitgebreid te stralen en dat doet je ook niet direct aan herfst denken.
Robertskruid
Wel de onderstaande Grote stinkzwam, maar het was slechts één van de weinige soorten die er te vinden waren.
Grote stinkzwam
Een Langpootmug had een bes van een Vuilboom opgezocht, dan viel hij zelf denkelijk minder op.
Langpootmug
En er was nog een Zevenstippelig lieveheersbeestje actief. Maar zo langzamerhand hoeft de macrolens niet meer mee tijdens de wandelingen.
Zevenstippelig Lieveheersbeestje
Want de herfst zal binnenkort wel volop “uitbreken”. Nu waren het nog wat restjes van de late zomer die overbleven.
Rondom een pingo
Normaal belicht ik meestal per bericht slechts één onderwerp. Vandaag doe ik dat eens anders. In een serie van drie berichten probeer ik de diversiteit van het Wijnjeterperschar te laten zien en dan speciaal rondom de pingoruïne die aan noordkant van het gebied half in het bos ligt. Eerst een Moeras-vergeet-mij-nietje dat nog dapper stond te bloeien in een blauwgrasveld daar in de buurt.
Moeras-vergeet-mij-nietje
Maar over het algemeen had de foto-opbrengst een meer herfstig karakter. Zoals deze Grote sponszwam, duidelijk nog in de groei en daardoor aan de kleine kant.
Grote sponszwam
Toch heb ik hem maar gefotografeerd omdat deze soort vaak wordt meegenomen door paddenstoeleters. Wat waarschijnlijk ook de reden is dat je hem niet zo vaak ziet.
Grote sponszwam
Hieronder nog een detail van deze sponszwam.
Grote sponszwam
Er was warempel ook nog een juffertje actief. De groene vlek op de zijkant van het borststuk heeft onderaan de vorm van een doorntje dat naar voren steek. Dan moet het wel een Houtpantserjuffer zijn.
Houtpantserjuffer
Het juffertje vloog af en toe weg, maar landde vervolgens weer snel. Waarschijnlijk was de energie enigszins opgebruikt.
Houtpantserjuffer
Vandaag eindig ik bij de pingo “himself”. Toch jammer dat men het gras daar niet meer maait. In het lange gras voel ik mij niet veilig, overal kunnen teken zitten.
pingoruïne Wijnjeterperschar
Daardoor bleef het bij een blik op de dobbe en een kleine rustpauze op het bankje. De komende week het vervolg van deze wandeling.
Iets minder idyllisch plekje
‘k Heb me maar weer eens gewaagd aan een rondje Wijnjeterperschar, noordzijde. De Blauwe knoop staat in het gebied weer volop in bloei. Maar de blauwgraslanden zijn voor een groot deel ook al weer gemaaid dus het is ietwat kaal hier en daar.
Blauwe knoop
In het “donkere” bos vindt je redelijk veel exemplaren van het Robertskruid,
Robertskruid
ondanks dat daar weinig zonlicht komt doen ze het daar goed.
Robertskruid
In een stuk ongemaaid blauwgrasland bloeiden veel Moeras-vergeet-mij-nietjes
Moeras-vergeet-mij-nietje
en zo langzamerhand kwam ik bij mijn favoriete plek in It Skar, de pingoruïne. Je kunt daar heerlijk langere tijd de natuur in de gaten houden. Het lijkt allemaal een idyllisch plaatje.
pingoruïne
Toch viel me iets op. Op het toegangspaadje moest ik al door kniehoog gras lopen en bij de pingo zelf is de oever een grote woestenij. Zelfs het daar staande bankje was al enigszins overwoekerd door lang gras. Even richting het water lopen is moeilijk want je moet door “kruishoog” gras waden. Niet erg bevorderlijk als je teken wilt ontlopen. Ook niet erg bezoekersvriendelijk, je kunt op z’n minst het gras op de paden toch wel wat kort houden. Als je toch de blauwgraslanden aan het maaien bent waarom dan de paden niet even “meegenomen”. Maar het geld zal wel weer krap zijn of aan de vergadertafel blijven plakken. Helaas, door dit slechter toegankelijk zijn werd dit plekje toch ietsje minder idyllisch.
GEERT SINES 
Recente reacties