Gele kwik en een bedrieger
Vandaag twee vogeltjes (dacht ik) met wie het dit jaar nog niet zo goed wil lukken om ze op ’t portret te zetten. De eerste is een Gele kwikstaart. In het ene jaar krijg ik de ene na de andere voor de lens en in het andere jaar slechts mondjesmaat. Dit jaar zie ik ze af en toe wel maar foto’s maken …. ho maar ……, het was me dit jaar nog niet gelukt. Totdat er eindelijk eentje tussen de wuivende grasstengels bleef staan.
Gele kwikstaart
Helaas was deze alleen van achteren te fotograferen zodat de mooie felgele borst buiten beeld blijft. Maar de zomer is nog niet voorbij, misschien komen er nog wel meer kansen.
Gele kwikstaart
Je bent in het veld en ineens zie je een vogeltje dat schijnbaar een kuif lijkt op te zetten. Dan moet je er snel bij zijn om een foto te maken. Zo’n kuif hoort bij een veldleeuwerik, dus niet nadenken, snel snel ….. Want een veldleeuwerik krijg ik meestal maar één keer per jaar voor de lens. Dit jaar nog helemaal niet.
Graspieper
Ja werkelijk een omhoog staande kuif …..
Graspieper
Maar hij had me te pakken met die kuif. Toen het snel snel ….. voorbij was draaide de vogel zich om.
Graspieper
Een dun snaveltje, veel te iel voor een veldleeuwerik en ook geen witte boord, hooguit witte bakkebaarden. Geen veldleeuwerik maar een Graspieper. Ook mooi, maar daarvan heb ik er dit jaar al heel veel voor de lens gehad. Op z’n Fries een “Piipljurk” ofwel vertaald een “piepleeuwerik”, het leeuwerikt wel een beetje, maar het is hem niet helemaal.
Graspieper
Hij heeft me bedrogen met z’n opstaande kuif. Het zal de wind zijn geweest. Volgende keer maar weer beter.
Piipljurk & Boereswel
Vandaag gebruik ik maar eens de Fryske vogelbenamingen voor een paar vogels die me onderweg voor de lens kwamen. Eerst was daar de Piipljurk ofwel Graspieper. In beide talen piept het en daar zal hij zijn naam wel aan te danken hebben, want piepen kunnen ze. Piipljurk betekent letterlijk vertaald Piepleeuwerik.
Graspieper
’t Is altijd een beetje een sport om ze zover te krijgen. Soms lukt dat door voortdurend scherp te stellen met de camera, waardoor er steeds een piepje klinkt. Deze ging meedoen.
Graspieper
Het is vaak een stuk moeilijker om een stilstaande Boereswel ofwel Boerenzwaluw voor de lens te krijgen. Altijd onderweg die jongens en meisjes.
Boerenzwaluw
Deze probeerde wel om stil te staan maar werd door de wind heen en weer geslingerd op het prikkeldraad.
Boerenzwaluw
Maar hij hield vol.
Boerenzwaluw
Zo te zien is deze al enkele keren tegen zo’n prikkeldraad gevlogen. Hij heeft een paar wondjes op de borst maar het scheen hem niet te deren.
Kleine zomergasten
’s Winters zijn de de velden hier leeg, tenminste als je de ganzen niet meerekent. Maar in het voorjaar komen er diverse soorten terug en dan is het elk jaar afwachten wat er deze keer weer voor het voetlicht komt. De grootste verrassing voor mij was een Kleine plevier (Lytse Bûnte Wilster op z’n Fries). Deze zat in vrij hoog gras. Het is echter een vogeltje van de kale grond. Hij zal wel onderweg naar beter zijn geweest. ’s Winters zitten deze vogeltjes in de Sahel. Als Plevier lijkt hij een beetje op de Kievit, maar hij is een stuk kleiner.
Kleine plevier
Hoever ze ’s winters niet erg ver weg gaan zie je de volgende hier ’s winters ook nooit. Het is de Graspieper (Piipljurk op z’n Fries). De onderstaande paal is min of meer van hem, hij zit er vaak op, maar moet die paal wel delen met een spin. Voor de spin is dat overigens gevaarlijk, Graspiepers eten veel insecten en straks ook veel rupsen.
Graspieper
Kleine, niet erg opvallende vogeltjes, formaat mus zo ongeveer. Het enige opvallende aan deze soort is die in verhouding erg lange achterste nagel aan hun poten. Een Paardebloem gaf een leuk accent aan deze foto.
Graspieper
En hoewel de onderstaande een jaarvogel is mis ik hem hier ’s winters in het veld. De Witte kwikstaart alias “Boumantsje” in het Fries. Afgaande op z’n gedrag wordt hij hier ook wel “Boumantsje wipsturt” (wipstaart) genoemd. Nu is hij overal weer aanwezig, je treft hem vaak aan staand op warm asfalt.
Witte kwikstaart
Bij nadering vliegt hij weg. Ze kunnen overigens het verkeer niet goed inschatten want na dat opvliegen tref je ze een stukje verderop weer aan op het asfalt. Als je langzaam rijdt kan dit zich diverse malen herhalen.
Natuurlijk, dit zijn geen bijzondere waarnemingen, maar die Kleine plevier was voor toch wel de verrassing van de dag. Maar ze zijn er en die diversiteit maakt het momenteel mooi buiten.
GEERT SINES 
Recente reacties