Kening fan`e greide
Sinds een aantal weken zijn de Grutto’s terug uit Afrika. In 2016 is deze vogel uitgeroepen tot Nationale vogel van Nederland. Zoals ik al eerder schreef is dat een beetje verwonderlijk, deze trekvogel is slechts een deel van het jaar (maart-juli) in Nederland. Maar aan de andere kant is het ook een bijzonder mooie vogel en zijn / haar roep in het landschap geeft je goed gevoel.
Grutto
Tot voor kort zag ik de Grutto’s alleen maar in een plas-dras gebied, alleen (foto boven) of als paartje (foto onder).
Grutto
Maar sinds kort zie ik ze ook weer in hun broedgebieden, zoals deze bij Pean onder Nes – Aldeboarn (foto’s hieronder).
Grutto
Maar het aantal daar is miniem, in elk geval veel minder dan een aantal jaren geleden.
Grutto
Terwijl ik dit schrijf regent het hier en dat is maar goed ook voor de Grutto, hij heeft drassig land nodig om z’n lange snavel in te kunnen steken op zoek naar voedsel. In elk geval, ze zijn er weer en vanaf nu kunnen we de “Kening fan è greide” weer een aantal maanden bewonderen.
Wegbeheerder
Tussen Nes en Pean loopt een landweg, de Sodumerdyk, door een weidelandschap dat vanouds vrij vochtig is. Een plaats waar de Grutto zich thuis voelt. Momenteel is het eerste deel van het weggetje nog omzoomd door geel bloeiend raapzaad en wit Fluitekruid. Aan de weg ligt een boerderij, Kathûs genaamd.
Kathûs
Verderop was de weg “afgesloten”. Deze keer eens niet door de instanties, maar door een Grutto.
Grutto op landweg
De vogel stond midden op de weg en leek niet van plan om te wijken. Als een soort van wegbeheerder stond hij het verkeer op te houden. Ik had er geen moeite mee en heb rustig de ontwikkelingen afgewacht.
Grutto op landweg
Pas toen hij door een paar fietsers bijna werd platgereden ging hij er vandoor.
Grutto met kuiken
Als een Grutto zo z’n natuurlijke remmingen verliest dan moet je opletten, vaak zijn er kuikens in de buurt. De weg was intussen weer vrij, maar ik heb eens goed om me heen gekeken. Het kostte enige tijd en moeite om duidelijkheid te krijgen. Redelijk ver van de weg stond een andere Grutto te tetteren. Vlak bij haar zag ik iets bewegen. Inderdaad, het waren kuikens. Scherp kon ik ze niet in beeld krijgen, de jongelui liepen in hoofdzaak in erg lang gras. Het was wel duidelijk: door voor wegbeheerder te spelen werd de aandacht afgeleid van de kuikens.
Eén tegen allen
‘k Had een paar dagen geleden de gelegenheid om weer eens langs Goëngahuizen en Pean te rijden. Eens kijken of er nog grote veranderingen (c.q. trekvogels) in de weilanden te ontdekken waren. Het leek er niet op, het was snijdend koud en dat kon je ook zien aan een Blauwe reiger die langs de weg stond (overkant brede sloot) en nu eens geen aanstalten maakte om weg te vliegen. Het devies: Energie sparen.
Blauwe reiger
Het recreatieseizoen is weer begonnen en dat kon je zien doordat er al weer een caravan op de daar aanwezige camping stond. Ik denk dat het meer een zaak was om de caravan maar vast te hebben staan, voor je lol zul je momenteel niet in zo’n sleurhut gaan zitten (denk ik, ….. maar wie ben ik?)
eenzame caravan
Sommige weilanden zaten vol, helemaal vol met ganzen.
ganzen
En er kwamen nog meer, het was mudjevol daar.
ganzen
Daarentegen kon ik slechts één Grutto ontdekken. ‘k Heb een poos goed om me heen gekeken en ook geluisterd.
Grutto -Skries-
Hij was echter op dat moment helemaal alleen. Het leek net één tegen allen. Veel wintergasten, slechts één zomergast.
GEERT SINES 
Recente reacties