De opschoners
Een aantal weken geleden, nog niet eens zo lang terug, reed ik langs de N381 ter hoogte van het Wijnjeterper schar en daar bloeiden toen honderden en meer orchideeën.
Afgelopen week reed ik weer langs dezelfde plaats. Daar werd gemaaid. Bovendien waren er enorm veel ooievaars in het gemaaide deel actief. Op deze foto staan ze lang niet allemaal.
Verderop liep er nog een heel stel, het waren er in totaal meer dan dertig, ik heb ze niet eens allemaal kunnen tellen.
Ze hadden een “opdracht”, namelijk het veld opschonen. Je kunt wel zeggen dat in korte tijd de biodiversiteit in dat gebied tijdelijk ernstig terug liep. Alles wat ook maar enigszins eetbaar was verdween in die grote snavels.
Even stilstaan om van vlakbij op de foto gezet te worden zat er deze keer niet in. Niet omdat dit voor die vogels zo’n groot probleem was, maar de maaitractor was intussen verderop aan het werk en daar was het meest verse voedsel te halen.
Dus dan maar op de vleugels er naar toe.
Opschonen, dat kunnen ze, die ooievaars, alles gaat erin. De onderstaande had een mol te pakken, hap slok weg.
Ze hebben goed hun best gedaan, maar er zal ook nog wel wat zijn overgebleven. Maar hoe dan ook, als deze vogels in zo’n grote groep langs komen dan kun je wel zeggen dat het veld flink is opgeschoond.
__________________________________________
Hieronder zet wordpress waarschijnlijk weer veel reclame, daar ben ik niet voor verantwoordelijk
Helemaal onderaan staat de mogelijkheid om op dit blog te reageren.
Maart roert …
Hij zei het al die Bredero: “Het kan verkeren”. Zo was het ook met het weer in de afgelopen week. Aan het begin van de week trof ik in het veld weer Ooievaars aan, klaar met de lange reis vanuit Afrika. Ze liepen vlak langs de weg, maar wel achter een haag met struiken. Met een beetje kruipdoor – sluipdoor kon ik ze toch nog redelijk in beeld krijgen.
Tja, het kan dus verkeren want een paar dagen later was alles besneeuwd en het was “glûpend kâld” (ijzig koud).
Door het warme weer in de dagen daarvoor hadden de tulpen in m’n tuin bedacht dat ze maar eens moesten gaan bloeien.
Nu kregen ze een allemaal een sneeuwpetje
Maar ze kunnen er kennelijk tegen, want ook nu de sneeuw weer weg gesmolten is staan ze nog volop te bloeien. In deze kou blijven ze lang goed denk ik. Tja …., het kan verkeren, zeker met het weer in maart / april.
’t Zal mij benieuwen
Het was een tafereeltje dat ik niet zo vaak te zien krijg, twee voedselconcurrenten die elkaar niet altijd even goed kunnen uitstaan, stonden gebroederlijk / gezusterlijk naast elkaar aan een slootrand, welke sloot overigens zo goed als dicht was gegroeid. Het leek alsof ze vastgenageld stonden, behalve wat gewriemel met één van de beide poten stonden ze maar wat voor zich uit te staren.
Wetenschappelijk namen voor deze vogels zijn de Ardea Cinerea voor de Blauwe reiger en Ciconia ciconia voor de Ooievaar. Na enige tijd keek “tante” Ciconia mijn kant op. Dan verwacht je een reactie en ik had zoiets van “t zal mij benieuwen”.
Die reactie kwam en was voorspelbaar. De reiger ging er vandoor zonder ook maar één keer mijn kant te hebben opgekeken om een klein stukje verderop weer te landen.
In de steden is het wellicht anders, daar kunnen ze geen kant op, maar in het buitengebied blijft een Blauwe reiger eigenlijk nooit staan als je aandacht aan hem / haar gaat besteden. De Ooievaar loopt meestal langzaam weg, maar gaat niet op de vleugels. Hoe dan ook, deze twee stonden samen mooi op’t portret.
GEERT SINES 
Recente reacties