Schitterend rustmoment
Al zwervend door het landschap kwam ik uit in de buurt van de Jan Durks polder. Ik besloot even een kijkje te nemen in de vogelkijkhut. Wie weet, misschien was er ergens een bijzondere vogel vast te leggen. Dat viel tegen, er was nauwelijks iets te zien. Alleen aan de overkant van het water, ver …., ver weg, zaten een aantal Lepelaars te chillen in het struikgewas. Om niet vergeefs fotoloos te vertrekken besloot ik nog een foto van het uitkijkje vanuit de hut te maken. In het middelste “ruit” aan de rechterkant zie je nog net de kap van de uitkijktoren die in het gebied staat. Ergens in het groen aan de overkant van het water zaten die lepelaars verscholen.
Het herinnerde me wel aan die dag in juli 2008 toen er een aantal Lepelaars vlak voor dezelfde kijkhut aan het pootjebaden waren. Die foto’s heb ik er voor vandaag maar weer eens bij gezocht.
Maar deze keer zat het er dus niet in, dit bleven herinneringen.
Eerst was ik helemaal alleen in de kijkhut. Je kon in die rust zomaar wegmijmeren bij de schittering van de zon in het water. Later kwamen er meer bezoekers.
Toen had ik die schittering al vastgelegd in een HD filmpje. Het leek me goed dit filmpje “Schitterend rustmoment” te noemen. Een filmpje zonder pretenties, alleen maar even de rust van de omgeving vastleggen.
Kruip door, sluip door
Binnen zitten, dat trok me niet, maar buiten lopen evenmin, je kon elk moment een bui op je pet krijgen. Daarom besloot ik deze keer eens een fotografisch rondje Westerkwartier in de provincie Groningen te rijden en het te combineren met een andere hobby. Fotografisch gezien leek het op een mislukking uit te lopen, er was nauwelijks een “grote” vogel in het veld te zien. Uiteindelijk kreeg ik wel een kleintje, een mannetje Rietgors voor de lens, maar hij was ver weg, heel ver.
Wel leuk vond ik dat in een weiland nog originele blaarkoppen liepen (lagen), inclusief hoorns en dat zie je niet zoveel meer. Het moet een liefhebber zijn, de boer die dit vee bezit. Blaarkoppen, een ras dat van vanouds aan Groningen wordt gekoppeld.
Het lukte verder allemaal niet zo en daarom besloot ik als laatste nog langs het Mienscheer in Nuis te rijden. Daar ligt een soort van super-mini weerribben, waarschijnlijk ook een overblijfsel van de vervening die ook in dat gebied heeft plaatsgevonden. Twee ribben en drie weren, klein, klein, dat is alles. Maar daar deed ik in het verleden af en toe verrassende waarnemingen. Aan de andere kant van de weg ligt een poeltje, ’s zomers vaak drooggevallen, maar nu stond er water in. Dwars door het riet heen zag ik een witte vogel met een pluim op de kop.
Het werd een gevecht met het riet en de andere begroeiing om deze vogel een beetje fatsoenlijk op’t portret te krijgen.
Het werd een beetje kruip-door, sluip door, om toch dat gaatje te vinden. Gelukkig liep de vogel door en kwam hij wat beter in beeld.
Niet dat hij helemaal vrij kwam van de begroeiing, maar genoeg om hem herkenbaar in beeld te brengen, inclusief z’n gele keel.
De bovenstaande foto was ook het beste wat ik er van kon maken, hij liep weer door en verdween compleet achter de begroeiing. ’t Was mooi geweest. Toch wel bijzonder, een Lepelaar in Nuis, ik had het niet verwacht.
Jandurkspolder met …
De Jandurkspolder onder Oudega / Earnewâld, ik zou bijna willen zeggen “wie kent hem niet”. Het meest bekend is deze polder, met zeer ondiep water, als één van de plaatsen waar al heel gauw, na een paar stevige nachtvorsten, kan worden geschaatst. Het is zelf zo dat men de steunenberen waarop dan planken worden gelegd om de diepere sloot over te steken gewoon laat staan in de sloot, de hele zomer door.
Jandurkspolder
Ik wilde weer eens kijken wat daar in die polder rond scharrelde, maar zowel aan de noord- (foto hieronder) als aan de zuidkant (foto hierboven) van de weg was het stil, behalve hier en daar een eend, het leek alsof de polder was uitgestorven.
Jandurkspolder
Natuurlijk, er scharrelt altijd klein grut rond, muizen en zo en een roofvogel was daarnaar op zoek. Denkelijk is dit een Bruine kiekendief, maar de vogel liet zich alleen in tegenlicht zien. dus dat weet ik niet zeker.
Bruine kiekendief?
Qua fotografie leek het bij enkele opnames van het landschap te zullen blijven. Totdat er, zoals te zien is op de foto hieronder, een wit stipje achter de begroeiing vandaan kwam. Op de foto hieronder net zichtbaar aan de voorkant van het water aan de rechterkant.
Jandurkspolder
Dus toch, er was meer te zien dan een enkele eend. Een Lepelaar was daar aan het pootjebaden om z’n kostje bijeen te scharrelen.
Lepelaar
Zo af en toe had de vogel flink de gang erin en spatte het water op.
Lepelaar
Op zich zijn de landschappen met de witte wolken aan een blauwe hemel mij mooi genoeg, maar de Lepelaar was op die dag net het toefje slagroom op de taart.
GEERT SINES 
Recente reacties