Alle beetjes helpen
Het is vaak maar een wrede bedoening in de natuur. Niets wordt ontzien als het om overleven gaat. De meeste prooien worden rauw opgepeuzeld. Slechts een enkele soort verdooft zijn prooi eerst, maar dan alleen maar om te verlammen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er verdedigingsmechanismes zijn. Soms hebben insecten de kleuren van een “gevaarlijke” soort zoals de wesp. Die kan zich goed verdedigen. Er zijn dan ook een aantal soorten die minder snel worden aangevallen als ze kleuren van gevaarlijke insecten aannemen. Zo eentje is de Gewone pendelzweefvlieg, geheel in de kleuren van de wesp.
Maar ze hebben geen lange antennes zoals wespen, en ze missen ook de ingesnoerde taille die echte wespen wel hebben, het heeft dan ook geen zin om te gaan molenwieken als een zweefvlieg zich laat zien. Hoe klein ook, wel weer uitgerust met facetogen zodat ze eventuele aanvallers wel goed in de gaten kunnen houden.
De onderstaande pakt het heel anders aan, hij lijkt heel veel op een wesp, heeft zelfs een ingesnoerde taille. Maar de kleuren zijn toch net iets anders, minder zwart en meer rood. Ik ga ervan uit dat het een Gewone wespbij is, een koekoeksbij die parasiteert op andere soorten. Maar hij ziet er dermate gevaarlijk uit dat hij niet gauw zal worden aangevallen. Deze is wel wat gehavend, hij mist het onderste deel van zijn rechter middenpoot.
Een aantal jaren geleden kon ik ook al eentje fotograferen. Wat die aan het doen was weet ik niet, rekstokoefeningen of zoiets. Helemaal zeker dat dit ook een Gewone wespbij is ben ik niet, zo te zien heeft deze meer zwart op de rug.
De signaalkleuren zijn echter wel duidelijk “blijf van me af”. Dat heeft de volgende niet nodig. Hij is wel wat rood gekleurd,
het is de Rode bosmier. Ooit ben ik in mijn argeloosheid ergens op de knieën gegaan om een mooie wants te fotograferen. Midden op de snelweg van deze mieren bleek me al gauw. Binnen de kortste keren lieten ze me weten dat ik niet welkom was daar, het “jeukte” overal. Deze bosmier heeft allemaal bladluizen gevonden. Daarvoor geldt hetzelfde. Door hun groene en soms bruine kleur hopen ze niet op te vallen op de bladeren en stengels. Maar zoals altijd en overal, het kan ook wel eens mis gaan. Echter, als een vermomming kan helpen om te overleven dan kun je toch zeggen dat alle kleine beetjes helpen.
__________________________________________
Hieronder staan waarschijnlijk weer een grote hoeveelheid advertenties die niet door mij zijn geplaatst en waarvan de inhoud buiten mijn verantwoordelijkheid ligt. Daaronder kunt u reageren op deze pagina.
Grijze zandbij en zijn “koekoek”
Het was mijn bedoeling een vervolg te schrijven op het log over de Grijze zandbij op de Merskenheide, klik hier. In dat log gaf ik aan dat deze soort soms helemaal geel gekleurd is, veroorzaakt door het stuifmeel van de wilg. Een maand lang lukte het echter niet goed deze soort voor de lens te krijgen. Maar eenmaal ………., deze keer dan wel. Het was er slechts eentje die zich liet zien, zo ongeveer de “laatste de mohikanen”. Aan z’n poten inderdaad veel geel stuifmeel. Z’n borst- en rughaar was nog wel grijs. Een teken dat hij of nog niet zo lang vloog of dat het bijna afgelopen is met het stuifmeel van de wilg. Het laatste zal wel de oorzaak zijn denk ik.
Grijze zandbij
Als fotograaf moet je goed opletten, de zandbij komt aanvliegen, zoekt z’n hol op, duikt naar binnen
Grijze zandbij
en komt onverwacht weer naar buiten om direct weer weg te vliegen. Je moet er dus snel bij zijn.
Grijze zandbij
Tegelijkertijd waren er veel meer exemplaren van een andere soort actief. Het was de Roodharige wespbij, de koekoeksbij van de Grijze zandbij. Een koekoeksbij omdat hij gebruik maakt van de nesten van de zandbij. In die nesten legt hij zijn eieren en de daaruit komende larven smikkelen de stuifmeel van de zandbijen op of desnoods diens larven als het zo uitkomt. Net zoals de gewone Koekoek andere vogels bedriegt door zijn eieren in andermans nest te leggen, zo doet een koekoeksbij dat dus ook.
Roodharige wespbij
Erg vriendelijk zijn deze Roodharige wespbijen dus niet. Dat bleek ook wel toen hij recht in de lens keek, z’n scherpe kaken kwamen duidelijk in beeld.
Roodharige wespbij
De Grijze zandbij en de Roodharige wespbij, ze zijn nog even te bewonderen. Binnenkort verdwijnen ze en dan zijn we voor een volgend jaar weer afhankelijk van wat ze in de afgelopen maand in die onderaardse nesten hebben opgeborgen.
GEERT SINES 
Recente reacties