Voor en na de bui
Zo sta je aan de waterkant een Zwanebloem te fotograferen, wat ik zelf één van de mooiste veldbloemen vindt. Vaak meer dan een meter hoog en altijd met de voeten in het water.
Zwanebloem
Zo regent het pijpestelen. Het meest heftige heb ik even links laten liggen want om nu met allerlei elektronische apparatuur in de stortregen te gaan staan, dat toch maar niet.
regen
En zo is de bui ook weer voorbijgetrokken. Een bijna zwarte lucht blijft over. Daarna gaat de zon weer schijnen wat een fel contrast oplevert.
landschap met donkere buienlucht
Alles lijkt na zo’n bui weer helemaal fris te zijn.
landschap met donkere buienlucht
En in een weiland staan koeien met hun achterste naar de regen gekeerd, niet allemaal natuurlijk. Met weer die donkere lucht op de achtergrond.
koeien met grasbalen en donkere buienlucht
Met hun wintervoer opgeslagen in met plastic omwikkelde balen. Ze kunnen nog wel even vooruit zo te zien. Maar wat ik had verwacht, die regenboog, die kwam niet. Het zou ook te mooi zijn geweest.
“Ouderwetse” koeien
Dit is de derde en afsluitende aflevering over de koeien die ik in de voorgaande week voor de lens kreeg. Koeien ….., eigenlijk ben ik er min of meer mee groot geworden. Hoe vaak ik ze als jongen uit het land naar huis heb gedreven om daar te worden gemolken, die tel ben ik kwijt. Ook weet ik niet meer hoe vaak ik mijn vingers in de bek van een sabbelend kalf heb gehouden. Zo’n kalf moest worden geschetst, de zwart-witte tekening moest op een speciaal daarvoor gemaakt formulier worden getekend. Mijn vader schetste, ik hield m’n vingers in de bek om het kalf stil te laten staan. De schets ging naar het Fries Rundveestamboek (FRS). Er is veel veranderd in de loop der jaren. Alle koeien, behalve die van de weigeraars, dragen nu oormerken. Foei-lelijk, die gele oorflappen, dat wel, maar de boer ontkomt er bijna niet aan. Bovendien is het ras dat in de veehouderij wordt gebruikt veranderd van die Fries-Hollandse zwartbonte naar de Holstein-Frisians, een grotere koe. Wat ook veranderd is, is dat er bijna geen koeien meer rondlopen die nog hoorns op de kop hebben, ze worden bijna allemaal onthoornd. Terwijl ik ze van vroeger nooit anders heb gekend dan met hoorns.
Maar ……, af en toe zie je ze nog, gehoornde koeien. Koeien zoals ze er normaal gesproken uit zouden moeten zien. Eigenlijk alleen nog in de extensieve veehouderij. Dit stel was niet anders dan al die anderen en ze kwamen ook kijken. Dus eerst maar weer op’t groepsportret.
Koeien met hoorns
Waarna ik de mogelijkheid om een aantal van dichterbij te fotograferen.
Koe met hoorns
Op het groepsportret staan alleen zwartbonte, maar er liepen ook roodbonte in die kudde.
Koe met hoorns
Ook al kwamen ze kijken, ze kauwden ook gewoon door, het zijn net van die kauwgum-tieners.
Koe met hoorns
Hoe dan ook, het lijkt goed, die hoorns.
Friese Roodbonte? koeien
Dan ben ik weer terug bij mijn nostalgische gedachten. Enige tijd geleden fotografeerde ik op een andere plaats ook een stel gehoornde koeien, die gezamenlijk met hun kalveren in de wei liepen. Gelet op de plaats waar dat was (Sumarder Mar) denk ik dat het wel eens koeien kunnen zijn die tot de veestapel van “It Griene Nest” in Sumar (Suameer) -grienenest.nl- behoren. Volgens hun website waren er in 1993 nog slechts 17 koeien en 4 stieren van de Friese Roodbonten over. Een stichting, klik hier, probeert daar iets aan te doen.
Nu nog de relativering: Hoewel ik gehoornde koeien mooier vind was ik toch wel blij dat toen ik een beuk kreeg van Oepke, de stier uit de eerste aflevering van dit drieluik, hij niet meer gehoornd was. Dan was een blauwe schouder misschien het resultaat geweest.
Gepiercet
Nadat ik in het vorige blog afscheid had genomen van Oepke en zijn harem ben ik mijn weg vervolgd. Ondertussen vroeg ik me af of Oepke nu wel of niet een neusring, bij stieren heel gewoon, droeg. Dat bleek achteraf niet het geval te zijn. Intussen was ik een volgende kudde genaderd. Weer viel me iets op. Maar zoals dat gaat met koeien, als je kijkt dan kijken ze terug. Eerst maar een groepsportret gemaakt. Ze stonden er klaar voor, sommige wijdbeens.
koeien -jongvee-
Daarna een beetje ingezoomd. Elke koe heeft zijn eigen “gelaatstrekken”. De meeste rechtse op onderstaande foto heeft iets stoïcijns in z’n blik, zoiets van “laat maar komen”. De roodbonte links liet zien waarom koeien nooit een loopneus hebben, dat kunnen ze eenvoudig oplossen.
koeien -jongvee-
De meest nieuwsgierige had niet het beste plekje om alles te bekijken, dan maar er over heen gekeken, je moet ten slot van rekening wel weten wat er gebeurt.
nieuwsgierige koe
Maar wat me was opgevallen was de onderstaande gepiercete koe. Oepke de stier niet, deze koe wel.
koe met neusring
Voorzien van een neusring / neusklem, deze voorzien van een veer. Bedoeld om het dier bij geval onder controle te kunnen houden.
koe met neusring
Want dat heb je ook met koeien, ze zijn nieuwsgierig en meestal vriendelijk maar af en toe zit er ook een wildebras tussen. Ja …, ze zijn net echt. De volgende keer nog echtere koeien.
GEERT SINES 
Recente reacties