Heidehupje
Eigenlijk had ik twee weken eerder moeten zijn om paars bloeiende struikheide vast te leggen. Maar de hittegolf weerhield me daarvan. Deze keer zou ik een inhaalslag maken, dacht ik. Onderweg naar de Kiekenberg scheen af en toe de zon en zo nu en dan was het bewolkt. Aangekomen op mijn bestemming bleek dat de bloeiende heide inderdaad zijn beste tijd reeds had gehad. Veel paars was al veranderd in bruin. Maar het weerhield me er niet van toch maar een kijkje te nemen.
Kiekenberg
Er bloeiden nog genoeg heidestruiken om nog een beeld van de paarse heide te krijgen.
bloeiende struikheide
Zo af en toe dook er een vlinder op. Maar fotograferen zat er niet in behalve een enkele Kleine vuurvlinder. Terwijl ik deze foto maakte klonk niet te ver weg een donderslag. Reden om maar wat in de buurt van de auto te blijven.
Kleine vuurvlinder
Voor m’n voeten sprongen regelmatig sprinkhanen omhoog. De meesten verdwenen in de struikheide zonder ze terug te kunnen vinden. Een enkele bleef in zicht. Niet de meest ideale plaatsen voor een foto gelet op de rommelige achtergronden. Aan namen waag ik me maar niet, er zijn teveel verschillende soorten die allemaal een beetje op elkaar lijken. Deze heb ik maar bruine sprinkhaan genoemd.
bruine sprinkhaan
De volgende ook, hoewel hij duidelijk anders is met een rood uiteinde aan het achterlijf. Deze hing in de uitgebloeide heide.
bruine sprinkhaan
Verstopt achter de bomen werd de lucht echter steeds donkerder. De wind begon aan te trekken.
wolken boven de Kiekenberg
Toen het bij de volgende donderslag net klonk alsof de hemel krakend openscheurde vond ik het genoeg. Maar gauw terug naar de auto. Net op tijd, ik heb het droog gehouden. Normaal zou ik misschien anderhalf uur over die heide dwalen, nu was het klaar binnen een kwartier. Het werd slecht een kort hupje op de heide. Dat paste wel een beetje bij die sprinkhanen.
Summer of ……
Summer of …., de muziekliefhebbers zullen het naadloos aanvullen met ’69. Persoonlijk heb ik niet zoveel met het jaar 1969, het was, op een kleine uitzondering na, een moeilijk jaar voor mijn familie, ons gezin. Maar omdat ik toch nog in de vakantiemodus sta ben ik eens in mijn oude fotobestanden gaan neuzen. In ’69 had ik nog geen echt fototoestel, slechts een klakje van Kodak of zoiets, maar daar begon toch mijn fotohobby. Mijn eerste digitale foto is van 2004. In dat jaar betreft mijn fotografisch werk vooral familie en daarmee zal ik u hier niet vermoeien. De natuur intrekken met digicamera deed ik pas vanaf 2005. Uit dat jaar heb ik een aantal foto’s getrokken die vandaag maar eens voor het voetlicht moeten komen. Gemaakt met een camera met weinig megapixels, maar voor internet altijd nog meer dan genoeg.
Eerst een waterlandschapje,
waterlandschap
dan een “sun pillar” staande boven De Leijen, gemaakt bij wat toen nog het oude paviljoen was. Intussen is de zaak daar behoorlijk gerenoveerd, maar ik ben er de laatste jaren niet meer geweest.
sun pillar
Vervolgens een eenzame Reebok. ’t Is een korrelige foto geworden maar destijds was ik blij zonder een redelijke telelens nog wel dit soort foto’s te kunnen maken.
Reebok
Ook mooi, een Kleine vuurvlinder, met ook teveel korrel, waarbij hetzelfde geldt wegens het ontbreken van een goede macrolens.
Kleine vuurvlinder
Een jonge Boerenzwaluw zat op een prikkeldraad te wachten totdat ma of pa met voer kwam aanvliegen. Dat zijn de momenten dat je deze jonge vogels het best kunt vastleggen, ze gaan er niet meteen vandoor.
jonge Boerenzwaluw
Daarna een Dagpauwoog, aan welke foto je kunt zien dat ik vooral in de beginjaren worstelde met scherptediepte in de foto’s.
Dagpauwoog
Al ietsje beter ging het dat bij het vastleggen van onderstaande Zwarte heidelibel.
Zwarte heidelibel
Ten slotte nog een zomerse foto van de sfeer bij ondergaande zon, ook weer genomen bij De Leijen.
zonsondergang De Leijen
We schrijven nu 2020, de “summer of 2005” ligt al ver achter ons. Toch zouden een aantal van de foto’s hierboven deze zomer opnieuw gemaakt kunnen worden en ze hadden ook wel in 1969 gemaakt kunnen worden, zij het dan op een filmrolletje. Alleen de situatie bij De Leijen is sinds 2005 drastisch veranderd door menselijk ingrijpen. Een Fries spreekwoord zegt “de tiid hâldt gjin skoft” (de tijd pauzeert niet), maar patronen herhalen zich in de natuur wel van jaar op jaar.
Diakonievene
Het leek me een goed idee om een wandeling door het Diakonievene onder Nijeberkoop te maken. Het weer was goed, een lekker temperatuurtje, en het was droog. Misschien wel net te droog voor dit natuurgebied. Waar eens waterpoelen waren en waar ze eigenlijk zouden moeten zijn was het nu droog er bleef alleen nog een blubberpoeltje over.
Diakonievene
In dit gebied staan veel exemplaren van het Jacobskruiskruid wat soms mooie beelden van Jacobsvlinders of hun zwartgeel gestreepte rupsen kan opleveren, daarvoor is het nu echter te laat in het seizoen. Ik had ook niet meer zoveel vlinders verwacht, het is half oktober, maar er vlogen daar nog een flink aantal rond, hoofdzakelijk de Kleine vuurvlinder.
Kleine vuurvlinder
Hoewel dat Jacobskruiskruid giftig is schijnen ook deze vlindertjes daarvan geen last te hebben.
Kleine vuurvlinder
Het kon ook bijna niet anders, een paar Grote parasolzwammen hadden de hoed ook weer op de steel staan.
Grote parasolzwam
Hoewel …… grote ……, ik heb er maar twee gevonden en die waren klein, heel klein, het leken bijna wel bonsai-parasolzwammen. Daar zal de droogte in de natuur ook de oorzaak van zijn. Zo mini heb ik ze daar nog nooit gezien. Na afloop van de wandeling heb ik nog even zitten nagenieten op een mooie nieuwe picknickbank naast de vernieuwde en sterk vergrote parkeerplaats. Kijkend naar de vele libellen die nog actief waren, maar poseren …., ho maar.
GEERT SINES 
Recente reacties