O E is d’r
Nee, dit geen uitspraak analoog aan “ie bint d’r” dat zal verderop wel blijken. Eerst bevind ik me nog even tussen de grote vogels in het wildland. Zoals deze Grauwe Gans, met zoals ik het altijd noem een oranje wortel voor de kop. Alleen al daaraan kun je hem herkennen.
Vergezeld van een aantal Kolganzen, die overigens een stuk kleiner zijn dan die Grauwe ganzen. Het is wel duidelijk waar hun naam vandaan komt met die witte kol op hun voorhoofd. Bij de vogel hieronder kun je ook goed de brede donkere banden op z’n buik zien, waardoor je ook deze soort in de vlucht altijd wel kunt herkennen.
Maar ik kwam niet voor de ganzen. Ik hoopte ergens een Kievit of mogelijk zelfs wel een Grutto te kunnen ontdekken. Dat leek eerst niet te gaan gebeuren. Het leek bij alleen ganzen te blijven. Maar eindelijk, daar was dan toch die Kievit. Hij bleef onverstoorbaar met de rug naar mij toe staan. Nou, op zich is dat niet erg, want daarmee kon ik zijn iriserend verenpak eens goed vastleggen en bovendien kwam de structuur van de dekveren op de rug ook nog eens goed in beeld. Gelet op z’n lange kuif moet dit wel een mannetje zijn, op z’n Frysk is het dan een “âld hei”.
Gelukkig was er ook nog eentje die zich beter liet zien, voorzien van kortere kuif en dat zal dan wel een vrouwtje zijn geweest. Deze was geringd, maar die ringen kon ik in eerste instantie niet goed aflezen.
Na enige tijd kwamen die ringen toch beter in beeld, een witte ring met O aan de rechter poot en een ook witte ring met E aan de linker poot. Vandaar dat ik deze maar even OE heb genoemd
en tevens een blikken ring onder aan de linker poot, maar die kon ik niet goed aflezen. De kenners zullen wel weten om welke vogel het hier gaat.
Dat is een brug te ver voor mij, ik was vooral blij dat deze O E zich liet zien, het weidevogelseizoen is begonnen. O E is d’r bij.
Signaaltje
Ik het kader van een andere hobby had ik enkele activiteiten in het noorden van Fryslân. In deze “stille” fotomaanden in de natuur is dat een mooie afleiding. Op de terugweg besloot ik echter toch nog even langs de mieden onder Surhuizum / Augustinusga te rijden. Het was niet dat ik daar al weidevogels verwachtte maar het is altijd leuk om even in dat gebied te kijken als de gelegenheid daar is. Nu kon het zonder verdere brandstofkosten.
De natuurlijke “plasdras” was er in elk geval klaar voor om zomergasten te ontvangen.
De palen staan ook weer klaar, nu nog vertellen de bordjes alleen nog dat je vanaf 1 maart het vogelbroed- en rustgebied niet mag betreden, welke datum overigens heel snel nadert. Over een paar maand staan hier hopelijk weer Grutto’s en Tureluurs op die palen te tetteren.
Maar … er was zoals gezegd nog geen activiteit te bespeuren. Heel anders was dat veel dichter bij huis. Langs de A7 vloog een grote groep Kieviten.
Ze zetten de landing in.
Bij een andere groep die al in het gebied aanwezig was.
Een mooi gezicht, een heleboel Kieviten bij elkaar. Op de onderstaande foto staan ze lang niet allemaal.
Nee, ik maak me geen illusies, dit zullen “onze” Kieviten nog niet zijn, deze zijn waarschijnlijk op doortrek. Maar het is wel een signaaltje dat de boel in beweging is. Langzaam maar zeker nadert het voorjaar.
Einde 2021 – begin 2022
Oudejaarsdag, het einde van 2021 nadert en daarmee ook het begin van 2022. Misschien tijd om even terug te blikken naar de mooiste momenten. In het afgelopen jaar had ik echter weinig fotografische hoogtepunten. Enerzijds omdat ik door ”onderliggende” problemen erg voorzichtig moet zijn met persoonlijke kontakten en niet zomaar overal kan rondlopen. Anderzijds omdat die problemen me steeds meer beperken. Lange afstanden lopen zit er niet meer in momenteel, zomaar een hele of halve middag in de natuur rondlopen lukt me niet meer.
In het afgelopen jaar heb ik ook afscheid moeten nemen van mijn ”oude” natuur-website. De provider heeft de stekker er uit getrokken. Op die site gebruikte ik een Tapuit als een soort van logo. Met de site is ook de Tapuit verdwenen, daarom geef ik hem hier ter herinnering nog eens een plaatsje.
Dan naar de weinige hoogtepunten van 2021. Eerst dat Kievitskuiken. Zeker niet de mooiste foto die ik in 2021 heb gemaakt, maar voor mij wel een hoogtepunt omdat dit brutaaltje het gevaar opgepeuzeld te worden trotseerde en parmantig door een geploegd stuk land liep. Ondanks het ongewisse toch doorgaan, dat kon me wel bekoren.
Het echte hoogtepunt viel al in het begin van het jaar. Bijna twee weken lang kon ik een Grote Bonte Specht volgen, die haar best deed een nestkastje te kraken. Eerst probeerde zij het bij een nestkastje vlak langs de weg, maar die plaats was te onrustig. Daarop zocht ze een kast op die wat verder van de weg hing. Na tien dagen stug doorhakken kon ze toch inbreken. Alles staat in het filmpje hieronder, een herhaling, gewoon mooi om te zien gebeuren.
Ik heb bewondering gekregen voor het doorzettingsvermogen van deze specht, niet bij de pakken neerzitten, gewoon doorhakken. Het was nog vroeg in het jaar, maar in de loop daarvan heb ik wel eens aan deze vogel gedacht als sommige dingen me niet meer lukten. Proberen het beste ervan te maken, dat was de les.
Rest mij u te bedanken voor de aandacht die u in het afgelopen jaar aan dit weblog heeft willen besteden en nieuwjaarswensen uit te spreken.
Hopelijk heeft u samen met mij van de natuur kunnen genieten.
Want ondanks de beperkingen die me in het jaar 2021 hebben gehinderd kon ik op die keren dat het mogelijk was te gaan nog intensief genieten. Hoe dat in 2022 zal gaan weet ik niet, we zullen het zien. ”Wat de toekomst brengen moge …….”
GEERT SINES 
Recente reacties