Heidehupje
Eigenlijk had ik twee weken eerder moeten zijn om paars bloeiende struikheide vast te leggen. Maar de hittegolf weerhield me daarvan. Deze keer zou ik een inhaalslag maken, dacht ik. Onderweg naar de Kiekenberg scheen af en toe de zon en zo nu en dan was het bewolkt. Aangekomen op mijn bestemming bleek dat de bloeiende heide inderdaad zijn beste tijd reeds had gehad. Veel paars was al veranderd in bruin. Maar het weerhield me er niet van toch maar een kijkje te nemen.
Kiekenberg
Er bloeiden nog genoeg heidestruiken om nog een beeld van de paarse heide te krijgen.
bloeiende struikheide
Zo af en toe dook er een vlinder op. Maar fotograferen zat er niet in behalve een enkele Kleine vuurvlinder. Terwijl ik deze foto maakte klonk niet te ver weg een donderslag. Reden om maar wat in de buurt van de auto te blijven.
Kleine vuurvlinder
Voor m’n voeten sprongen regelmatig sprinkhanen omhoog. De meesten verdwenen in de struikheide zonder ze terug te kunnen vinden. Een enkele bleef in zicht. Niet de meest ideale plaatsen voor een foto gelet op de rommelige achtergronden. Aan namen waag ik me maar niet, er zijn teveel verschillende soorten die allemaal een beetje op elkaar lijken. Deze heb ik maar bruine sprinkhaan genoemd.
bruine sprinkhaan
De volgende ook, hoewel hij duidelijk anders is met een rood uiteinde aan het achterlijf. Deze hing in de uitgebloeide heide.
bruine sprinkhaan
Verstopt achter de bomen werd de lucht echter steeds donkerder. De wind begon aan te trekken.
wolken boven de Kiekenberg
Toen het bij de volgende donderslag net klonk alsof de hemel krakend openscheurde vond ik het genoeg. Maar gauw terug naar de auto. Net op tijd, ik heb het droog gehouden. Normaal zou ik misschien anderhalf uur over die heide dwalen, nu was het klaar binnen een kwartier. Het werd slecht een kort hupje op de heide. Dat paste wel een beetje bij die sprinkhanen.
Warmteliefhebbers
“Als je geschoren wordt moet je stilzitten” luidt het gezegde en voor mij geldt dat als het zo ontzettend heet is als in de afgelopen week dat het dan niet verstandig is om het veld in te gaan. Ik vertrouw het niet om in de korte broek en met korte mouwen naar “beestjes” op zoek te gaan, want de kans is groot dat je dan ongewenste, “stiekeme beestjes” mee naar huis neemt. En om geheel ingepakt gekleed in die hitte rond te lopen, nou nee, niet verstandig, de stoom zou uit m’n oren komen. Maar ik heb gelukkig nog wel een paar foto’s van de Kiekenberg liggen van vorige week en een paar andere van begin deze week, allemaal van warmteliefhebbers, sprinkhanen.
De warmte schijnt hun niet te deren. Als je door het veld loopt springen er zomaar een aantal vlak voor je voeten weg. Vooral als het warm is zie ik er veel. Het is me slechts met twee exemplaren gelukt ze te fotograferen. De eerste was op de Kiekenberg en dat was een groene met zwarte knieën en vleugels die een stuk korter zijn dan het achterlijf. Dan denk ik gelijk aan een Krasser en wel een mannetje, het vrouwtje heeft nog veel kortere vleugels.
sprinkhaan Krasser
Maar of het deze soort ook is, daar twijfel ik dan wel eens aan. Er is een prachtige Belgische site, saltabel.org die allerlei soorten laat zien soms met prachtige namen. Dat is voor de specialisten en als je het heel precies wil weten. Bij deze groene heb ik m’n best gedaan hem nog wat meer in detail te fotograferen. Helaas zat hij wat verstopt achter een heidetakje maar je kunt z’n kleuren zo wel mooi zien.
sprinkhaan Krasser
Aan een grasspriet op de Kapellepôle hing een andere sprinkhaan. Omdat hij bruin is heb ik hem bruine sprinkhaan genoemd maar de soortnaam kan heel goed anders luiden.
bruine sprinkhaan
Geheel ongebruikelijk voor sprinkhanen bleef deze doodstil zitten, ook toen ik m’n macrolens op misschien 8 centimeter afstand hield. Daardoor is het me voor het eerst gelukt ook van een sprinkhaan de facetogen goed vast te leggen.
bruine sprinkhaan (detail)
Voorlopig was dat weer m’n laatste fotosessie op de Kapellepôle in dit seizoen. Helaas wordt het gras daar op de paden maar één keer per jaar gemaaid en als je er nu wilt wandelen moet je regelmatig door kruishoog gras lopen en daarmee neemt het risico op “stiekeme beestjes” enorm toe. Mooi geweest voor dit jaar, volgens jaar maar weer eens zien.
libellen op een paarse heide
Zoals ik gisteren al schreef, op de Kiekenberg was behalve de paarse struikheide nog meer te zien. Het “tilde er op” van de libellen. Grote Keizerlibellen, mooi blauw gekleurd, vlogen me om de oren, maar ze hadden geen tijd om ook maar even te poseren. Dat wilde zo af en toe een heidelibel wel.
Steenrode heidelibel
De soort die ik kon vastleggen was alleen maar de Steenrode heidelibel: geen lange donkere streep langs het achterlijf, zwarte poten met gele strepen en een afhangende snor. Die snor is op de onderstaande foto goed zichtbaar.
Steenrode heidelibel
Er vlogen ook een aantal vlinders rond, eentje sprong eruit, het Landkaartje met een zomerjas aan. Deze liet heel mooi zien waarom hij zijn Nederlandse naam heeft gekregen. Op de onderkant van de vleugels bij deze soort zie je bijna een verkavelingspatroon terug. In het voorjaar is de bovenkant van hun vleugels hoofdzakelijk oranje gekleurd, in de zomer is dat zwart. Deze had duidelijk geen zin de bovenkant van z’n vleugels ook nog eens te laten zien.
Landkaartje (zomer)
Daarom heb ik nog maar een archieffoto bijgevoegd zodat wel duidelijk is hoe deze er nu aan de bovenkant uitziet.
Landkaartje (zomer)
Terug naar de Steenrode heidelibellen, eentje liet zich goed van voren fotograferen,
Steenrode heidelibel
en ik kon deze eens diep in de facetogen kijken.
Steenrode heidelibel (detail facetogen)
Er was nog meer, daar op de Kiekenberg, daarop kom ik nog wel eens terug. Maar heidelibellen op paarse struikheide, dat was toch de hoofdmoot deze keer.
GEERT SINES 
Recente reacties