Landing
Zo langzamerhand breekt de tijd weer aan dat de zwaluwen van hier naar Afrika vertrekken. Op sommige plaatsen zij ze al weg, maar ik trof een aantal Boerenzwaluwen die hier nog rond vliegen. Waarschijnlijk zijn deze jonkies nog niet genoeg vliegvlug, ze hebben hun volledige vliegbrevet nog niet. Eentje was nog de landing aan het oefenen. Op een draad nog wel en bij een behoorlijk stevige wind.
Al fladderend naderde hij de landingsstrip,
kwam niet helemaal goed uit en miste met één poot de draad,
kwakte vervolgens met zijn hals op de draad,
maar het lukte na een correctie toch om te landen,
zo ……, pfff, toch nog gelukt !
Aan de kleur van de vogels te zien zijn het nog eerstejaars piloten.
Tenslotte nog een wat oudere foto van een volwassen exemplaar, nu wel volledig op kleur. Deze heeft de oversteek heen en weer naar Afrika al minstens één keer volbracht. De jongelui zullen binnenkort wel afgestudeerd zijn en dan ook vertrekken voor hun eerste grote vlucht. Succes jongelui, en tot ziens.
Er even uit
Nee, ik ga niet op vakantie, of eigenlijk wel, maar dan naar Tuinesië. Daarvoor heb ik geen QR-codes nodig, de achterdeur staat altijd open, voor mij is dat een echte rustplek. Maar er zijn momenteel vele anderen die ook aan rust toe zijn en even wat anders willen zien.
Een Graspieper in het veld gaf het al aan, “tot hiertoe en niet verder, hierachter is een rustgebied”.
Wie gaat, is niet overal verzekerd van droog weer. Ook in mijn tuin was het de afgelopen week niet altijd droog en dat zal in de komende weken niet anders zijn, denk ik. Maar het plaatje straalt wel rust uit.
Ook in rust was een jonge Boerenzwaluw, tenminste zolang er geen ouders met voer in de buurt zijn, dan is het ineens één en al activiteit.
De vogels hebben een drukke tijd achter de rug, vooral met het zoeken en aanvoeren van eten voor de jongen.
Maar als ze zijn uitgevlogen is er even meer tijd voor rust.
Dan is het tijd om er even uit te vliegen.
Afgelopen vrijdag zijn hier in het noorden de schoolvakanties begonnen. Ja, dan trekken velen er op uit, even bijkomen na een wonderbaarlijk jaar, even wat anders, even tot rust komen. Helaas gaat men ook dit jaar niet alleen op vakantie, ome Cor en tante Ona gaan stiekem ook mee, ook al zullen de meesten ze niet te zien krijgen. Als u gaat wens ik u een goede vakantie toe en een veilige heen- en terugreis.
De Skiertsjilling (vervolg)
Op 19 januari van dit jaar 2019 publiceerde ik foto’s van mijn eerste bezoekje aan de nieuwe kijkhut in de Twijzeler mieden, onder deze link: De skiertsjilling. Dat was in het wintertje van begin 2019. De planken van het vlonderpad kraakten vervaarlijk en er stond nog geen zitbank in de kijkhut. Daarna ben ik er nog een aantal keren geweest en de situatie is veranderd. Er staat nu wel een zitbank(je) voor hooguit drie personen in de hut. Na de winter kraakte het hout ook niet meer. Ook is er intussen een beginnetje gemaakt met de aanleg van een parkeerplek voor auto’s, of, en dat is ook mogelijk, de kruising ter plaatse wordt aangepast. Dat is me niet helemaal duidelijk. In de loop van het voorjaar was het water voor de kijkhut aanmerkelijk gezakt.
uitzicht Skiertsjilling
Op de rand van droog en nat was een Tureluur aan het pootjebaden.
Tureluur
In het riet hing een Kleine Karekiet en hij zong het hoogste lied, voornamelijk zijn naam krrr…..krrr…..kiet kiet. Op dat moment kon dat nog, het riet was nog niet zo hoog gegroeid en ik kon nog over de toppen heen kijken. Intussen staat dat riet zo hoog dat er geen beginnen meer aan is als zo’n vogeltje diep in het riet verscholen aan het roepen is.
Kleine karekiet
Bij een volgend bezoek, in de zomer, stond het gebied droog. Een Kievit was klagelijk aan het roepen, er zullen dus wel jonge Kieviten in de buurt zijn geweest, maar ik heb ze niet gezien.
Kievit
Wel scharrelde er een juveniele Witte Kwikstaart vlak voor de kijkhut rond.
Witte kwikstaart juveniel
In de herfst was het waterpeil weer gestegen en voor het eerst lieten zich daar toen een aantal exemplaren Wintertaling zien. Wel op grote afstand, helemaal aan de achterkant van het water. Toen ik kwam aanlopen dobberden ze dichterbij. Maar dan bleek opnieuw dat het laatste stuk van het looppad eigenlijk van schermen moet worden voorzien. Zodra je vlak bij de hut bent en niet meer tussen het riet loopt wordt je zichtbaar vanaf het water en dan vliegen bijna alle vogels weg.
uitzicht Skiertsjilling
Mijn laatste bezoekje was in de afgelopen week. Het houten vlonderpad was door groene aanslag hier en daar gevaarlijk glad. Het water staat nu weer net zo hoog als in januari. Vlak voor de kijkhut dobberden twee Knobbelzwanen. Dat zijn zo ongeveer de enige vogels die niet vertrekken als je aan komt lopen.
Knobbelzwaan
Nog steeds zat er een grote groep Wintertalingen. In de grijzigheid van afgelopen week waren ze op zo’n grote afstand niet te fotograferen, daarom heb ik een foto uit 2006 uit het archief getrokken om te laten zien hoe mooi deze eendjes zijn.
Wintertaling – woerd
Kortom: er is in een jaar tijd zeker het een en ander verbeterd aan de kijkhut de Skiertsjilling. Tegelijkertijd is het jammer dat er nu lege bierflesjes in het water rondom de hut drijven en van binnen is de hut vervuild met lege bierflesjes en plastic verpakkingsmateriaal van voorbehoedmiddelen. Op het een of andere moment komt dat plastic toch weer in het milieu terecht. Jammer, de jeugd, die een schonere toekomst zou moeten krijgen en waarvoor wij allemaal ons best doen, zou beter moeten weten. Drank en afval in en om de kijkhut …. Of de “Skiertsjilling” dan ook een lang leven beschoren is ….., de tijd zal het leren.
GEERT SINES 
Recente reacties