Vliegjes en gevleugelden
Dit is min of meer een vervolg op het bericht van een week geleden toen het eerst erg rustig was in de vogelkijkhut bij de Jan Durkspolder. Behalve die “verstopte” Lepelaars was er eigenlijk helemaal niets te zien. Behalve een grote hoeveelheid zwaluwen, die laag over het water scheerden. Door hun snelheid waren ze niet te fotograferen. Dan ga je maar eens goed om je heen kijken en ik ontdekte allemaal “stipjes” op het riet langs de waterkant rondom de kijkhut.
Dat fenomeen ben ik eens gaan bekijken. Vanuit de verte leek het wel alsof de bladeren stampvol zaten met luis. Maar het bleek toch iets anders te zijn. Voor de kijkhut kon ik niet komen met een macrolens, dus heb ik geprobeerd het fenomeen vast te leggen met een telelens. Macro’s maken met een telelens is toch al niet zo gemakkelijk, zeker niet als je de camera door een kijkgat moet steken en naar beneden richten en je eigenlijk niet meer goed kunt zien wat je aan het fotograferen bent.
Het onderstaande is het beste wat ik ervan kon maken. Het bleken honderden, ja duizenden vliegjes te zijn met roomkleurige vleugels, soms enkele honderden per blad en ze zaten op heel veel bladeren. Eigenlijk was het een griezelig gezicht, dat gekrioel. Ik heb gezocht welke soort dit is, maar daar ben ik mee gestopt, er zijn teveel soorten. Wie het wel weet mag het zeggen, graag zelfs.
Nadat het drukker werd in de kijkhut ben ik vertrokken en langs Eernewoude gereden. Daar zaten een paar grote gevleugelden op een nest. Aan de donkere snavel kun je zien dat het eerstejaars vogels zijn.
Ik weet niet of ze al kunnen vliegen, zo niet dan zal dat niet lang meer duren.
Want binnenkort zullen ze wel naar Afrika moeten vliegen. Hopelijk zullen ze daar veilig aankomen. Die kleine vliegjes bij de kijkhut zullen dan wel bijna allemaal zijn opgegeten. Boven het water scheerden een heleboel zwaluwen, die hadden denkelijk een feestmaal.
Schitterend rustmoment
Al zwervend door het landschap kwam ik uit in de buurt van de Jan Durks polder. Ik besloot even een kijkje te nemen in de vogelkijkhut. Wie weet, misschien was er ergens een bijzondere vogel vast te leggen. Dat viel tegen, er was nauwelijks iets te zien. Alleen aan de overkant van het water, ver …., ver weg, zaten een aantal Lepelaars te chillen in het struikgewas. Om niet vergeefs fotoloos te vertrekken besloot ik nog een foto van het uitkijkje vanuit de hut te maken. In het middelste “ruit” aan de rechterkant zie je nog net de kap van de uitkijktoren die in het gebied staat. Ergens in het groen aan de overkant van het water zaten die lepelaars verscholen.
Het herinnerde me wel aan die dag in juli 2008 toen er een aantal Lepelaars vlak voor dezelfde kijkhut aan het pootjebaden waren. Die foto’s heb ik er voor vandaag maar weer eens bij gezocht.
Maar deze keer zat het er dus niet in, dit bleven herinneringen.
Eerst was ik helemaal alleen in de kijkhut. Je kon in die rust zomaar wegmijmeren bij de schittering van de zon in het water. Later kwamen er meer bezoekers.
Toen had ik die schittering al vastgelegd in een HD filmpje. Het leek me goed dit filmpje “Schitterend rustmoment” te noemen. Een filmpje zonder pretenties, alleen maar even de rust van de omgeving vastleggen.
Winters signaaltje
Meteorologisch en gelet op de zonnestand zitten we momenteel midden in de winter. Tot aan de afgelopen week was daar nog niet veel van te merken. Echter in de afgelopen dagen moest je ’s morgens autoruiten ijsvrij krabben en voor het eerst dit seizoen zag je hier en daar wat ijs op het buitenwater verschijnen. Reden voor mij om maar eens op de bekende plaatsen te kijken, die plaatsen waar al na een paar stevige nachtvorsten kan worden geschaatst. Eerst ben ik naar de Headammen onder Oudega gereden. Op ondergelopen land lag inderdaad een klein beetje ijs, maar ik zou er nog geen hond, ook geen Pekinees of Chihuahua, over durven sturen, het is allemaal nog erg broos.
ijs op de Headammen
Een beetje noordelijker, in de Jan Durkspolder, lag aan de randen een streepje ijs, maar in het brede water dobberden honderden eenden, daar was nog geen ijs te zien dus.
Jan Durks polder
In de sloot tussen de weg en de Jan Durkspolder liggen de steunberen klaar, men kan er zo door middel van het aanbrengen van planken oversteekplaatsen van maken. Maar het is nog niet nodig, slechts aan de randen van de polder lag dat flinterdunne laagje ijs.
Jan Durks polder
Iets anders was het in die sloot zelf, die was wel dichtgevroren.
ijsvorming
In het licht van de ondergaande zon leverde het nog wat sfeerplaatjes op van “gouden” ijs.
ijsvorming
Dat was het dan eerst voorlopig wel. Terwijl ik dit zit te schrijven (zaterdag 16:15 uur) wordt het hier steeds donkerder en binnen niet al te lange tijd kunnen we een laagje sneeuw verwachten. Dat zal echter spoedig weer wegsmelten. Nee, het is nog lang geen echte winter, hooguit kregen we in de afgelopen week een winters signaaltje.
GEERT SINES 
Recente reacties