Verrassing bij de Diakonievene
Ik liep een rondje Diakonievene, een natuurgebied onder Nijeberkoop. Al gauw werd achter me de vraag gesteld: “Wat doet U daar?” want van afstand leek het net alsof ik een grote boodschap aan het afleveren was in het lange gras. Maar nee, ik was gras aan het plukken, want als je een Grote parasolzwam wilt fotograferen moet de lange steel toch wel een beetje duidelijk in beeld komen. Dat moet wel voorzichtig gebeuren want deze paddestoel is broos en instabiel, zeker door die grote hoed. De meeste van deze soort die ik vond hadden hun hoed nog niet helemaal uitgespreid.
Grote parasolzwam
Kenmerkend zijn die bruine vlokken op de hoed, de beharing daarop en de losse ring rondom de steel
Grote parasolzwam
Aan de onderkant van de hoed zie je de grote plaatjes.
Grote parasolzwam
Het mooist toonden deze tweeling zich, alles was zichtbaar, plaatjes, losse ring, vlokken, beharing en een lange steel.
Grote parasolzwam
Maar dat was nog niet alles wat me opviel tijdens deze wandeling. Iemand had een partij appels in het gebied gedumpt. Die hadden zich zodanig ver ontwikkeld dat je ze van enige afstand kon ruiken, ofwel ze waren al behoorlijk rot. Daarmee waren ze aantrekkelijk voor insecten. Maar er waren weinig soorten insecten zichtbaar, eigenlijk maar één soort, de Hoornaar. Zij zullen de andere insecten wel op afstand hebben gehouden. Tientallen kropen er rond, vooral op de meest vergane appels.
Hoornaar
Ik heb nog nooit zoveel Hoornaars bij elkaar gezien, wat me overigens wel voorzichtig maakte. Als je er eentje op z’n tenen trapt heb je kans dat de hele familie wraak komt nemen en daaraan had ik geen behoefte.
Hoornaar
Dus heb ik er slechts een paar, die zich aan de rand bevonden, uitgepikt. Weer eens wat anders deze wandeling, de parasolzwammen had ik verwacht maar die Hoornaars kwamen er als een verrassing bij.
Jaarwisseling
Zoals elk jaar laat ik op de laatste dag van het jaar de (voor mij) hoogtepunten zien van dat afgelopen jaar. Deze keer eens zonder bewerking en randen, maar de “kale” foto’s. Eerst die gespiegelde zonsondergang in de winter van 2016.
gespiegelde zonsondergang
Bijzonder was die “ontmoeting” met misschien wel veertig Sint Jansvlinders in het voorjaar.
Sint Jansvlinder
Verder de fotosessie met een Putter, ook in het voorjaar.
Putter
In de zomer trof ik deze Hoornaar. Ze zijn uitvoerig in het nieuws geweest, maar deze liet mij rustig mijn gang gaan.
Hoornaar
Meer moeite had ik met het vastleggen van een Krasser, ook in de zomer.
Krasser
De herfstkleuren knalden je tegemoet aan de weg naar Heidehuizen onder Olterterp.
herfst bij de Heidehuizen
Weer een jaar voorbij, met overigens nog wel meer hoogtepunten, maar je moet gewoon een keuze maken nietwaar ? Dat heb ik in het afgelopen jaar ook voor mezelf gedaan. In de laatste maanden heb ik mijn werk afgebouwd en straks om 24:00 of 0:00 uur precies mag ik van mijn rust gaan genieten.
Ik dank u allen voor uw bezoeken aan deze site in het afgelopen jaar en voor de reacties die ik mocht ontvangen. Voor nu een goede en veilige jaarwisseling gewenst.
Hoornaar
Momenteel zie ik steeds meer wespen. Bij mij thuis zijn er een aantal bezig hout van de tuintafel te schrapen. Hun nest moet worden vergroot. Wie je veel minder ziet is de Hoornaar, twee keer zo groot als die wesp en als hij je steekt doet het minstens twee keer zoveel pijn. Maar ze zijn er niet op uit om te steken, daarvoor moet je ze in het nauw brengen. Als een echte rekstok-gymnast hing er eentje aan een plant. Hij hield zich slechts met één poot vast. Op de olympische spelen zou dat een een fout zijn met puntenaftrek, hier is het vooral knap, punten worden er toch niet uitgedeeld.
Hoornaar
Van opzij kon ik hem nog wat beter vastleggen, de Hoornaar bleef hangen ondanks de belangstelling.
Hoornaar
Hij bleek bezig te zijn een insect te verorberen. Vervelend naar mij werd hij niet.
Hoornaar
Dat insect kon ik echter niet goed in beeld krijgen. ’t Is ook niet erg, de Hoornaar liet er toch niets van heel.
Hoornaar
Imposante jongens zijn het die hoornaars. Toch zie ik die enkeling veel liever dan z’n half zo grote neefje, de wesp. Want die hebben wel de neiging me steeds op te zoeken.
GEERT SINES 
Recente reacties