Paddestoelen
Om eerlijk te zijn, het trekt me nooit zo erg om op zoek te gaan naar paddestoelen, meestal is het dan koud en nat. Eigenlijk ga ik liever op zoek naar doortrekkende vogels. Maar daar is het in de afgelopen week niet van gekomen. Echter, je leest in de krant over allerlei paddestoelen-excursies, dan weet je dat het weer zover is, ze zijn weer los. Eerst nog maar even op zoek naar herfstkleuren.
Dan op naar de paddestoelen. Als ik verslagen van de excursies in de krant lees dan komen er allerlei ingewikkelde namen voorbij. Ik waag me er maar niet meer aan, alleen de bekendste soorten kan ik een naam geven. Van de onderstaande kan ik alleen zeggen dat het een boleet is.
De volgende is de meest bekende, de Vliegenzwam, rood met witte stippen, niet te missen.
Nog zo’n bekende, het Eekhoorntjesbrood
Bij de onderstaande heb ik me geconcentreerd op de netstruktuur op de steel.
Met het weer van de afgelopen week ontbraken hier en daar de witte stippen, allemaal weg gespoeld.
Maar het mooiste zijn toch wel die herfstkleuren, een en al warmte uitstralend.
Maar het liefst zou ik toch wat meer warmte willen voelen tijdens het rondlopen. En vooral minder vocht, dat houdt te me toch wel vaak binnen.
En de kleur is ……. rood
Het is tegenwoordig mogelijk om van jezelf door een kleurspecialist een seizoenskleur te laten bepalen. Het is niet dat ik zoiets van plan ben, want ik weet van mezelf dat ik sterke voorkeur heb voor de lente en de volle herfst. In de herfst heeft de kleur rood mijn bijzondere voorkeur. Nu woon ik op een plaats, tussen de eikenbomen, waar de herfstkleuren pas heel laat tevoorschijn komen, waardoor ik soms het een en ander mis van de kleurenpracht van de herfst. Af en toe wordt ik door een zonsondergang er aan herinnert dat ik nog even op pad moet, zo ook deze week. De bomen bij mij staan nog volop in het blad, maar het herfstrood liet zich duidelijk zien.
Daarnaast krijg ik in m’n tuin ook altijd een signaaltje dat het weer zover is. Herfstrood, bewaakt door mijn roofvogels. Die moeten vandaag maar eens in het zonnetje. Eerst de uil,
en daarna de Valk. ’t Is alleen wat jammer dat hij van z’n sokkel is gekukeld door de harde wind, waardoor hij een beschadigde snavel heeft opgelopen.
Maar rood is het een kleine week in m’n tuin, dat is wel duidelijk.
Tenslotte nog een behoorlijk aangevreten herfstblad, zo rood als een kreeft.
De signalen zijn wel duidelijk, in de komende weken ga ik op zoek naar volle herfstkleuren. Dat hoeft niet rood te zijn, maar dat is voor mij wel de signaalkleur.
Kiekenberg (2)
In het natuurgebied Kiekenberg onder Oudehorne zijn twee op enige afstand van elkaar gelegen heideveldjes opgenomen. De eerste heb ik al laten zien met bloeiende heide. Ik kwam er weer langs en besloot het tweede gebied ook nog vast te leggen. Op een tijdstip echter dat de heide al is uitgebloeid. Het tweede gebied dat westelijker ligt is ook meer vergrasd, maar heeft op zich ook wel iets.
Daar is het “berg” in de naam ook duidelijker, je loopt bij de parkeerplaats direct tegen een oude zandduin aan, overigens geheel begroeid.
Erg druk met insecten was het er op dat moment niet, de enige die zich liet fotograferen was een zweefvlieg, het is me niet helemaal duidelijk, dus het blijft hier bij zweefvlieg.
Veel bijzonders was er verder niet te zien, dus besloot ik me te concentreren op de naderende herfst. Onderstaande foto geeft het best de situatie van het moment aan. Aan de ene kant is alles nog groen, maar aan de andere kant breken de herfstkleuren door. Aan de tak zit ook al weer de knop voor een nieuw blad in het komende seizoen.
Het begin van de herfst kwam het best in beeld bij onderstaand afgestorven blad.
Ook de heidelibellen waren erg tam. Dat zie je wel vaker in de herfst, dan proberen ze nog zoveel mogelijk zonnewarmte te absorberen en kunnen lang stil zitten in de zon. Deze deed dat op een houten afsluitboom, geen goede achtergrond voor een detailfoto, maar daar was hij, dus vooruit maar. Zo te zien heeft deze gele strepen op de poten, maar dat is onvoldoende om een goede naam te geven, dus slechts heidelibel. Het worden zo langzamerhand de laatste restjes van mijn macrofotografie in dit seizoen.
Tenslotte staat er tussen de beide heidegebieden langs de zandweg ongeveer halverwege een dode boom. Een natuurlijk kunstwerk. Volgens een bewoner waarmee ik even sprak is er onlangs nog een stuk vanaf gewaaid.
Kaler dan deze kan een boom niet zijn. Op naar de herfst dan maar.
GEERT SINES 
Recente reacties