Bruinrode heidelibel
Het blijft nog even genieten van het mooie najaarsweer. Met mij deden dat ook een aantal heidelibellen in het Wijnjeterperschar.
Bruinrode heidelibel
Lekker met de vleugels gespreid op een schrikdraad rondhangend
Bruinrode heidelibel
of helemaal plat op de buik op een afrasteringspaaltje liggend.
Bruinrode heidelibel
Bij de laatste foto kun je z’n facetogen en z’n bek die een beetje open hangt goed zien.
Bruinrode heidelibel
Een heidelibel met zwarte poten, waarop gele strepen. Dat sluit al een aantal soorten uit. Verder zag ik geen afhangende snor, dus dit moet een Bruinrode heidelibel zijn. Voor mij mag hij er morgen weer liggen, dit weer verveelt niet.
Paarse heide Kiekenberg
Voor mij is het bijna een jaarlijks terugkerend ritueel, kijken naar de bloeiende heide op de Kiekenberg onder Oudehorne,
Kiekenberg
vooral mooi omdat de heide het er nog steeds wint van het gras,
Kiekenberg
hoewel het de laatste jaren lijkt alsof het gras toch aan het oprukken is.
Kiekenberg
Het is elk jaar een uitdaging om een ander stukje vast te leggen, een uitdaging omdat dit deel niet erg groot is. Maar soms heb je van die verrassingen.
Kiekenberg
De dode boom, die er al jaren staat was nu ineens voorzien van een tweetal vogels, waarvan ik een uil herken en de andere niet.
vogels Kiekenberg
Met onder op de stam het jaartal 2013. Dat verbaast me want vorig jaar was de stam nog niet “bevogeld”. Het zal een achtergrond hebben, maar die ken ik niet. Wie weet leest AntjevdB dit en hoor ik het nog.
“kunstwerk” Kiekenberg
Opnieuw vlogen er veel heidelibellen rond.
heidelibel
In dit geval ging het me minder om de libel en meer om het paarse geheel. Weer een jaar verder en nog steeds is die paarse heide op de Kiekenberg een mooi gezicht.
Veel vrienden
Nadat ik gisteren de kleurenpracht rondom de beuken in het Wijnjeterperschar had vastgelegd ben ik naar de pingoruïne gelopen om daar lekker in het zonnetje te zitten. Rondom de pingo zijn de kleuren dit jaar niet erg bijzonder, misschien was ik daarvoor wel net te laat. Toch heb ik me daar geen moment verveeld. Want het leek wel alsof ik allemaal nieuwe vrienden had gekregen. Er kwam een hele rits heidelibellen langs, die allemaal op m’n hoofd, jas, broek of handen wilden zitten.
heidelibel
Nu ben ik helemaal geen voorstander van foto’s van insecten “op de hand”, eerder een tegenstander maar in dit geval kwam ik er niet onderuit. Op een bepaald moment zaten er wel een stuk of acht ergens op me.
heidelibel
Zolang ze geen parasieten meenemen kan het niet veel kwaad, dus heb ik ze af en toe maar met rust gelaten.
heidelibel
Ze zochten natuurlijk de warmte op. Eentje kwam voortdurend op m’n handen zitten. Normaal zijn ze erg schuw, nu helemaal niet.
heidelibel
Vreemd genoeg raakte ook mijn camera van slag. De meeste kleuren werden redelijk goed verwerkt. Maar ik had toch echt een groene jas aan en geen grijze. Welke instelling ik ook probeerde, de jas bleef grijs. ’t Zal wel iets met het beroemde 18 procent grijs te maken hebben. Zo kan je camera je dus bedriegen waar je zelf bij zit.
heidelibel
Je bleef bezig met deze jongens. Waarschijnlijk waren het allemaal Steenrode heidelibellen, maar misschien ook hier en daar nog een wel Bruinrode. Ze hadden wel gele strepen op de poten, dus het was geen Bloedrode. Echt goed kon ik hun hangsnor niet zien, dus houd ik het maar wat algemeen op heidelibel. ’t Is weer eens wat anders, bedolven te worden onder heidelibellen. Toch zag ik ze veel liever liever op de dikke steen die vlak bij dat bankje ligt. Dat is veel natuurlijker.
GEERT SINES 
Recente reacties