Kiekenberg (2)
In het natuurgebied Kiekenberg onder Oudehorne zijn twee op enige afstand van elkaar gelegen heideveldjes opgenomen. De eerste heb ik al laten zien met bloeiende heide. Ik kwam er weer langs en besloot het tweede gebied ook nog vast te leggen. Op een tijdstip echter dat de heide al is uitgebloeid. Het tweede gebied dat westelijker ligt is ook meer vergrasd, maar heeft op zich ook wel iets.
Daar is het “berg” in de naam ook duidelijker, je loopt bij de parkeerplaats direct tegen een oude zandduin aan, overigens geheel begroeid.
Erg druk met insecten was het er op dat moment niet, de enige die zich liet fotograferen was een zweefvlieg, het is me niet helemaal duidelijk, dus het blijft hier bij zweefvlieg.
Veel bijzonders was er verder niet te zien, dus besloot ik me te concentreren op de naderende herfst. Onderstaande foto geeft het best de situatie van het moment aan. Aan de ene kant is alles nog groen, maar aan de andere kant breken de herfstkleuren door. Aan de tak zit ook al weer de knop voor een nieuw blad in het komende seizoen.
Het begin van de herfst kwam het best in beeld bij onderstaand afgestorven blad.
Ook de heidelibellen waren erg tam. Dat zie je wel vaker in de herfst, dan proberen ze nog zoveel mogelijk zonnewarmte te absorberen en kunnen lang stil zitten in de zon. Deze deed dat op een houten afsluitboom, geen goede achtergrond voor een detailfoto, maar daar was hij, dus vooruit maar. Zo te zien heeft deze gele strepen op de poten, maar dat is onvoldoende om een goede naam te geven, dus slechts heidelibel. Het worden zo langzamerhand de laatste restjes van mijn macrofotografie in dit seizoen.
Tenslotte staat er tussen de beide heidegebieden langs de zandweg ongeveer halverwege een dode boom. Een natuurlijk kunstwerk. Volgens een bewoner waarmee ik even sprak is er onlangs nog een stuk vanaf gewaaid.
Kaler dan deze kan een boom niet zijn. Op naar de herfst dan maar.
Keerpunt
Het was weer zover in de afgelopen week, de omslag van de zomer naar de herfst. Voor mij “traditioneel” het moment om in het veld te gaan speuren naar doortrekkers, vogels die in de winter naar het zuiden trekken en in de velden in “mijn fotojachtgebied” even een tussenstop maken om bij te eten en op krachten te komen. Ik ben begonnen in de buurt van de N381 waar je af en toen een “kunstboom” zoals onderstaande kunt aantreffen. Bij de aanleg van het nieuwe deel van die weg werden boomsingels doorsneden en om vleermuizen te helpen toch de oversteek over de weg zonder problemen te maken heeft men hier en daar in de middenberm kunstbomen van cor-ten staal geplaatst. Ook al zou je niet weten wat die dingen betekenen dan kun je aan de uitgesneden vorm nog steeds zien waarvoor deze objecten bedoeld zijn. Volgens de pijl moeten de vleermuizen er overheen vliegen, denk ik, maar dat deden ze toch al wel.
kunstboom
Met de doortrekkers wilde het niet lukken, ze waren er niet. Maar er werd me wel een mooi Hollands plaatje voorgeschoteld met koeien in de wei, een blauwe lucht, een molen en een kerktoren. Veel Hollandser kun je het niet krijgen. Met zo’n uitzicht denk je dat het nog volop zomer is.
weidelandschap met koeien
Bij het parkeerplaatsje van het Diakonievene dacht ik enkel om te keren en naar huis naar de koffie te rijden. Maar na een blik over het toegangshek besloot ik toch even binnen de afrastering te kijken. Op de foto hieronder zie je linksonder nog net de schaduw van het toegangshek. rechtsonder op de foto, vlak achter de afrastering, stond de eerste parasolzwam. Verderop stonden er nog veel meer.
Diakonievene
Ik had geen macrolens bij me en had trek in koffie en ben daardoor nauwelijks het terrein op geweest maar kon toch de volgende parasolzwammen al weer vastleggen. Als “eitje”,
parasolzwam
als geschubd “eitje”
parasolzwam
en van onderen waardoor die bekende losse ring en de vele plaatjes zichtbaar worden.
Grote parasolzwam
Bovenop een uitgespreide hoed zat een heidelibel te zonnen.
Grote parasolzwam met heidelibel
Het was de week van de overgang waardoor nu de nachtperiode weer langer is dan de daglichtperiode. Op de dag dat ik voor deze foto’s onderweg was leek het nog zomer, de rest van de week was het herfst. Dat past precies.
Paringswiel
Het kan soms vreemd lopen. Dan rijdt je naar een natuurgebied om, als het kan, bij dit mooie weer nog een enkele libel op’t portret te zetten. Nou …., ze waren er wel, slechts enkele, maar dat portret dat kon ik vergeten, ze hadden het veel te druk met jagen. Dan kom je thuis met een ietwat teleurgesteld gevoel en je besluit in de tuin een bak koffie naar binnen te werken. Dan opeens ……, landt er zomaar een paringswiel van heidelibellen op de tuintafel. Die kans heb ik me niet laten ontgaan.
paringswiel heidelibellen
Ze lieten zich uitstekend benaderen, hieronder het mannetje, je ziet duidelijk z’n facetogen.
heidelibel (m)
Het vrouwtje werd angstvallig in de nek vastgehouden
heidelibel (v)
Ik heb ze verder mooi laten begaan. Na een kwartiertje waren ze het zat denk ik en ze vertrokken, nog wel in wielformatie.
heidelibel (v)
Het is de vraag welke soort dit precies is. Gelet op de gele strepen op de poten zijn het òf Bruinrode òf Steenrode heidelibellen. Maar als ze ouder worden zijn de kleuren vager, wat het moeilijker maakt de soorten van elkaar te onderscheiden. Omdat ze geen aflopende snor hadden die langs de ogen liep houd ik het maar op de Bruinrode heidelibel.
herfstblad
Het is zo ongeveer half oktober en dan vindt je nog een paringswiel in je tuin. Het mooie weer zal zeker bijgedragen hebben. Herfstkleuren zijn volop aanwezig in m’n tuin, maar geen water. Ik hoop dan ook dat mevrouw heidelibel nog ergens haar eieren heeft kunnen afzetten. Dan zullen ze zeker nog een paar honderd meter aan elkaar vastgeklemd in het paringswiel moeten hebben vliegen. Het kan soms vreemd lopen.
GEERT SINES 
Recente reacties