Weg met duizend ogen
Een paar keer per jaar rijd ik over de onderstaande weg, een weg omzoomd met Abelen aan de ene kant.
Elke keer als ik daar langs rijd bekruipt me het gevoel van alle kanten te worden bekeken, maar dan zonder camera’s.
Het is alsof duizend ogen je volgen.
Een bijzonder gevoel.
Achter de bomen gaat het gewone vogelleven door.
Daar liep een Grote zilverreiger. Die voelde zich door dat ene paar ogen van mij meer bedreigd dan door die duizend ogen langs de weg en ging er maar gauw vandoor. Gelijk heeft hij, deze duizend ogen zijn er alleen maar in gedachten, wel mooi overigens.
Sturnus vulgaris
Vol goede moed ben ik in het nieuwe jaar het veld ingetrokken op zoek naar vogels of mooie landschappen. Het was stil, erg stil buiten. Hier en daar liepen nog wat schapen en een enkel paard, maar verder leek het landschap bijna leeg.
Ja… de felrode overall van een vogelverschrikker wapperde af en toe en in de verte reed een roodgejasde fietser, maar verder was het zoeken naar beweging. Hij zal z’n ”’werk” wel goed hebben gedaan, er was in de verste omtrek geen gans te bekennen.
Ja … en als je er dan een vogel vindt dan wil hij niet op’t portret. Deze Grote zilverreiger ging er luid schreeuwend vandoor. Dat had van mij niet gehoeven, ik was toch niet van plan lang te blijven.
Na enige omzwervingen kreeg ik toch nog een drietal vogels voor de lens die wel even wilden stilstaan. Hun wetenschappelijke naam is Sturnus vulgaris, vertaald is dat Gewone Spreeuw.
Ze hadden hun gespikkelde winterjas nog aan. Ik gebruik hun wetenschappelijke naam hier om de vogels even te laten opvallen. Want ondanks dat het ”gewone” spreeuwen zijn en ze overal opduiken zijn het toch wel mooie vogels. Op de foto’s komt hun kopergroene onderkleur op de vleugels al een beetje naar voren.
en zo met z’n drietjes zijn het net de drie kleine kleutertjes, nu eens staande op een paal, met hun mooiste winterpakje aan.
Wegwezers
Het valt me momenteel niet mee nog iets aardigs voor de lens te krijgen. Het bekende verhaal, weinig licht, weinig activiteit in de natuur, het is december. De weersverwachting was goed, de zon zou zich laten zien die dag. Dat gebeurde ook, dus ik ging op pad. Maar ik was m’n woonplaats nog niet uit of het betrok alweer. ‘k Was toch al onderweg en daarom ben ik maar doorgegaan. Eerst de ISO’s op de camera flink opgeschroefd met als gevolg veel meer ruis in de foto’s, maar het kon even niet anders, het was te donker.
De eersten die zich lieten fotograferen was een sprong Reeën. Nadat de maïs is geoogst kun je ze overal weer vinden. Ze waren ver, heel ver weg, maar ondanks dat besloten ze er toch vandoor te gaan. De eerste wegwezers die dag.
Een Buizerd wachtte er niet eens op dat ik de auto tot stilstand bracht. Hij was van tevoren al aan het wegwezen. Gelukkig kwam hij voorlangs vliegen en kon ik nog net een paar foto’s maken.
Helaas met veel korrel.
De zon liet zich toch nog zien die dag. Veel meer dan een kudde schapen liep er niet in het veld, ver weg, ongeveer in het midden van de foto bij de horizon. Helemaal links op de onderstaande foto is nog net een wit stipje zichtbaar, een Grote zilverreiger.
Die besloot ook weg te wezen, waardoor weet ik niet. En laat deze zilverreiger nu net besluiten mijn kant op te vliegen,
zodat ik toch nog een redelijke foto kon maken. De foto-oogst was klein die dag, maar ja ……., het is december.
GEERT SINES 
Recente reacties