Mooi buiten
Zomaar een paar onderweg-foto’s, gemaakt in de buurt van Nes-Aldeboarn, met een blauwe lucht, witte wolken,
gekleurde bermen
geel en wit gekleurde bermen door fluitekruid en raapzaad,
gekleurde bermen
met weilanden, die geel gekleurd zijn door de boterbloem
gekleurde bermen en weilanden
en een vleugje rood van de zuring. ’t Is gewoon mooi buiten momenteel.
Wegbeheerder
Tussen Nes en Pean loopt een landweg, de Sodumerdyk, door een weidelandschap dat vanouds vrij vochtig is. Een plaats waar de Grutto zich thuis voelt. Momenteel is het eerste deel van het weggetje nog omzoomd door geel bloeiend raapzaad en wit Fluitekruid. Aan de weg ligt een boerderij, Kathûs genaamd.
Kathûs
Verderop was de weg “afgesloten”. Deze keer eens niet door de instanties, maar door een Grutto.
Grutto op landweg
De vogel stond midden op de weg en leek niet van plan om te wijken. Als een soort van wegbeheerder stond hij het verkeer op te houden. Ik had er geen moeite mee en heb rustig de ontwikkelingen afgewacht.
Grutto op landweg
Pas toen hij door een paar fietsers bijna werd platgereden ging hij er vandoor.
Grutto met kuiken
Als een Grutto zo z’n natuurlijke remmingen verliest dan moet je opletten, vaak zijn er kuikens in de buurt. De weg was intussen weer vrij, maar ik heb eens goed om me heen gekeken. Het kostte enige tijd en moeite om duidelijkheid te krijgen. Redelijk ver van de weg stond een andere Grutto te tetteren. Vlak bij haar zag ik iets bewegen. Inderdaad, het waren kuikens. Scherp kon ik ze niet in beeld krijgen, de jongelui liepen in hoofdzaak in erg lang gras. Het was wel duidelijk: door voor wegbeheerder te spelen werd de aandacht afgeleid van de kuikens.
Mooi buiten
‘k Heb vanmiddag geprobeerd nog ergens een macrofoto te maken. Het was bijna niet te doen, de harde wind was spelbreker. Dus ben ik maar gauw het ruime veld in gegaan om naar andere onderwerpen uit te kijken. Achteraf ben ik blij dat te hebben gedaan. Want het werd een onverwachte ontmoeting vanmiddag. Het is op sommige plaatsen nog steeds mooi buiten. Als er nog niet gemaaid is kunnen de weilanden vol staan met zuring en Boterbloemen. Een fleurig geheel.
landschap met Boterbloemen en zuring
De onverwachte ontmoeting kwam een eind verderop. Daar stond niet te ver van de weg een Veldleeuwerik in het weiland. Dat is een vogel die sterk in aantal is afgenomen in de laatste jaren. Ik zie hem dan ook slechts af en toe, als ik geluk heb twee keer per jaar. In de mindere jaren zie ik hem zelfs helemaal niet meer.
Veldleeuwerik
Deze bleef ook nog staan, beter gezegd hij wilde even in bad. In een zandbad dan wel te verstaan. Waarschijnlijk bedoeld om hier en daar een parasiet te elimineren.
Veldleeuwerik
Toen de vogel daarmee klaar was moest ik rap zijn, hij liep het weiland in. Even ….., heel even ….. zette hij z’n kuif een klein beetje op.
Veldleeuwerik
Veldleeuwerik, in het Fries noemen we hem Ljurk. De vogel wordt op het gezicht vaak verward met de Graspieper. Ze lijken heel veel op elkaar, dus als ik er eentje zie dan wacht ik even met het trekken van een conclusie. In het Fries noemen we Graspieper zelfs de Piipljurk (=piepleeuwerik). Ik dacht er aan een foto van een Graspieper ter vergelijking uit het archief te trekken. Het bleek helemaal niet nodig, want die Graspieper liet zich een minuutje later in hetzelfde weiland zien.
Graspieper
Als je dan de Veldleeuwerik en de Graspieper vergelijkt zie je dat de snavel van de Veldleeuwerik een stuk forser is. Ook heeft de Veldleeuwerik een wit kraagje om de hals. Bij de pieper loopt dat kraagje lang zover niet door als bij de leeuwerik. Bovendien kan de Graspieper niet een kuif opzetten. Maar het verschil is het meest duidelijk als ze in de lucht hangen en zingend naar beneden vallen.
landschap met Boterbloemen, zuring en Fluitekruid
En ja …….., het blijft mooi buiten, zeker als de zuring en Boterbloem ook nog wordt aangevuld met Fluitekruid. Wat een kleurverschil als je het ernaast liggende gemaaide weiland ziet.
GEERT SINES 
Recente reacties