Lange snavels
In de afgelopen week ben ik in hoofdzaak bezig geweest met het opbouwen van immuniteit. Niet dat ik alles van een prik verwacht, maar alle beetjes zullen wel wat helpen denk ik. Het rondstruinen in de natuur is er een beetje bij gebleven. Daar had ik al wat rekening mee gehouden en had alvast vooruit wat redelijk actueel materiaal verzameld. Van niemand minder dan de Kening fan ‘e greide, ofwel Koning van het weidelandschap, de Grutto alias Skries.
In mijn jonge jaren zag je ze overal, maar zo langzamerhand zijn ze dicht bij mij in de buurt niet meer te vinden. Om de koning te zien moet ik dan ook op reis. Dat kan tegenwoordig bijna alleen nog naar plaatsen waar de grond enigszins drassig is. Die plaatsen zijn er echter steeds minder.
Van de grote vier, Wulp, Grutto, Kievit en Tureluur heeft de Grutto de op één na langste snavel. Die steekt hij, als het kan, zo diep mogelijk in drassige grond om zijn voedsel naar boven te kunnen halen. Zoals gezegd, als het kan, want de grond moet wel enigszins drassig zijn dus. Op de bewogen foto hieronder kun je zien dat de vogel dit doet met redelijke snelheid.
Dat prikken, het gaat maar door, bijna de hele dag. Ik heb een aantal prikkende Grutto’s samengevat in onderstaand HD-filmpje van ongeveer een minuut:
Met op de achtergrond het geluid van nog meer Grutto’s en een enkele Tureluur. Van zoiets, daar krijg je ook weerstand van.
Reade wikel
’t Is momenteel moeilijk om in het veld nog iets interessants te ontdekken. Dat is elk jaar zo in december zolang het maar geen winter wil worden. Met de huidige dagtemperaturen zit dat er gewoon nog niet in. Ondanks die rust in het veld heb ik toch nog eens geprobeerd het één en ander voor de lens te krijgen. Het bleef eerst bij een landschapje met lijnen van maïsstoppels.
stoppelveld
Meestal is momenteel de zon omfloerst, we zitten af en toe tegen de mist aan, ’s morgens hangt er ook wel mist.
laagstaande zon omfloerst
Dan, plotseling, valt me een Torenvalk op die hoog in de boom op een tak staat, een mannetje. In Fryslân noemen we deze soort de Reade Wikel.
Torenvalk
Hij bleef gelukkig staan, zodat ik even de tijd had om de camera zo goed mogelijk in te stellen. Het lijkt alsof hij afsteekt tegen een blauwe lucht maar dat is gezichtsbedrog. In feite bedriegt de camera je door af te wijken van de standaard 18% grijs. Dat kan ik wel herstellen maar dit lijkt mooier, dus laat maar. Het was moeilijk om bij zo weinig licht een goede verhouding van sluitertijd en diafragma te vinden. Honderd procent scherp is de foto dan ook niet geworden, maar beter dan dit lukte het mij zonder statief niet. En als je wel gaat meneuvelen met een statief moet je niet verwachten dat zo’n vogel dat ook allemaal leuk vindt en blijft staan.
Torenvalk
Daarna was het ook echt op met het licht, de hemel kleurde geel boven drassig stoppelland.
laagstaande zon
Zo’n Reade wikel maakt het rondje door de weilanden toch weer de moeite waard.
GEERT SINES 
Recente reacties