Pijlstaart en zo
Triest, donker en nat, dat was het in hoofdzaak de afgelopen week. Niet echt een week voor sprankelende foto’s. Maar je wilt toch even in de natuur zijn. Daarom heb ik een half uurtje doorgebracht in een kijkhut. Daarvan ben ik geen liefhebber, het is me allemaal te statisch, maar dit halfuurtje kon ik het nog wel uithouden. Met zicht op enkele waterpartijen, waarop in de verte hoofdzakelijk eenden rond dobberden. Er waren veel Smienten, maar die waren allemaal zo ver weg dat er geen goede foto van te maken was. Op zich was dat al een probleem, het was zo donker dat ik de ISO’s flink omhoog moest schroeven. Daarvan worden de foto’s niet mooier.
Wie ik nog wel redelijk in beeld kon krijgen waren een stel Krakeenden, man en vrouw.
Krakeend (m+v)
Nauwelijks te fotograferen was een Dodaars, hij was heel ver weg. Ik laat hem toch maar even zien, tussen een Slobeend en in een Krakeend (v) in dobberend. Hij is de kleinste fuut die we hier in Nederland kennen en dat kun je ook aflezen aan het formaat van die eenden.
Slobeend (m), Dodaars en Krakeend (v)
Toen, ineens werd het interessant. Achter de begroeiing vandaan kwam een Pijlstaart, een mannetje, aanzwemmen.
Pijlstaart (m)
De Pijlstaart is een jaarvogel in Nederland, er broeden echter maar enkele paren per jaar. Verder is het vaak een doortrekker, op weg naar het zuiden.
Pijlstaart (m)
t Is een mooie eend met een lange nek’, heel even liet hij daarvan iets zien. Ook staat hij op de Rode lijst van bedreigde diersoorten.
Pijlstaart (v)
Uit mijn archief heb ik nog een foto van een vrouwtje Pijlstaart gehaald, zij laat die lange nek nog duidelijker zien.
Het was een koude, trieste dag, dat wel, maar die Pijlstaart liet mij toch nog met een goed gevoel naar de warme kachel gaan.
IJsbreker
De rijp van zaterdag deed me besluiten behalve op de Merskenheide ook nog even in het Weinterperskar te kijken. Met de bedoeling de pingo met witte bomen vast te leggen. Dat is ook gelukt, hoewel de zonkracht al weer zo hoog was dat ik tijdens de wandeling regelmatig bestoven werd door van de bomen vallend rijp.
Pingo Weinterperskar
Achteraf gezien was ik blij gegaan te zijn want het leverde een bijzondere en onverwachte ontmoeting op. Op de foto hierboven lijkt het alsof de pingo helemaal dichtgevroren was. Dat klopt bijna, aan de linkerkant was een nog slechts een klein wak zichtbaar. Eerst was daar niets te zien, maar een poosje later dobberde er “iets” in dat wak. Dat “iets” ben ik eens blijven volgen. Het bleek een Dodaars te zijn die af en toe onderdook en na een poosje weer boven kwam. Ondanks dat zijn viswater bijna helemaal dicht lag met ijs bleef hij dus zijn stekkie trouw.
Wak in ijs pingo Weinterperskar
Ik ben iets dichterbij gaan staan. Meestal kwam hij keurig in het wak weer boven, soms er ook net iets naast, onder het ijs. Daardoor functioneerde hij dan als ijsbreker.
Dodaars met ijs op de rug
Toen hij weer onderdook besloot ik nog iets dichter bij het wak te gaan staan. Toen hij weer opdook had hij een “forse” ijsschots op z’n rug.
Dodaars met ijsschots op rug
Hij vond dat ik toch te dichtbij was gekomen en trof onmiddellijk voorbereidingen om opnieuw onder te duiken.
Dodaars die wil duiken
Wat hij ook deed, het water spatte op.
Duikende Dodaars
Wat voor mij reden was om snel weer naar het bankje te lopen. Uiteindelijk was het niet mijn bedoeling hem angst aan te jagen. Van afstand kon ik hem verder volgen, hij ging door zoals in het begin, dook af en toe onder, kwam meestal in het wak weer boven bij het opduiken, soms ook net nog onder het ijs. Dit was de kleinste ijsbreker die ik ooit heb gezien.
Caudale autotomie
Tussen de buien door begon ik een wandeling in het Wijnjeterper schar. Paddenstoelen misschien?, een vogel ergens? Voor macro’s was het ongeschikt weer. Bij de pingo aangekomen was er weinig te zien. Een kikker sprong in het water, hoog in de lucht zweefde een Buizerd, ergens in de buurt kikte een Specht. Opeens dook er een watervogel op in de pingo. Het is mij nu wel duidelijk, er zitten een aantal Dodaars in die dobbe. Zodra je in de buurt komt vertrekken ze naar de overkant. Deze was nog onder water toen ik aan kwam lopen. Spoorslags vertrok deze en voegde zich bij de familie aan de overkant.
Dodaars
Aan de oever stond één lichtpuntje te bloeien. Een Grote wederik. Meestal staan ze in grote groepen, dit was daar de enige.
Grote wederik
Toen was het uit met de pret. Ik heb nog een poos op het bankje zitten wachten op ontwikkelingen maar die kwamen niet. Vervolgens ben ik naar de plaats gelopen waar ik een paar weken geleden een tiental Levendbarende hagedissen had gezien. Ze waren er nog maar deze keer zag ik er slechts drie stuks.
Levendbarende hagedis
Hoewel ik op respectabele afstand bleef vluchtte deze toch in een hol. Daarbij kon ik de onderkant van de hagedis heel kort zien. Het reptiel was gelig op de buik, wat meestal betekent dat het een vrouwtje of een juveniel exemplaar is.
Levendbarende hagedis schiet zijn hol in
Ze leken allemaal wat paniekerig en dat had waarschijnlijk ook wel een reden. Misschien zijn er intussen een aantal verorberd door roofdieren.
Levendbarende hagedis zonder afgetrokken staart
Eentje zag er niet uit. Bijna zijn gehele staart was verdwenen. Dat is overigens een bekend verschijnsel bij hagedissen. Als ze bij de staart worden gegrepen kan die staart afbreken, meestal op een plaats die van nature al zwak is. Een soort van dilatatievoeg om het maar eens anders uit te drukken. De staart blijft nog een poos bewegen door zenuwtrekking en het roofdier focust zich daarop zodat de “prooi” zich in veiligheid kan brengen. Die vorm van zelfbescherming heet caudale autotomie (=zelfbewegende staart). Natuurlijke vijanden zijn sommige roofvogels maar ook slangen. Soms grijpt een loslopende hond ook wel eens een hagedisje. Of misschien heeft die schildpad die in de pingo zit hem wel te pakken genomen. Zo’n staart kan alleen maar afbreken als er aan wordt getrokken, uit zichzelf afvallen is niet mogelijk. Als het goed is krijgt deze wel een nieuwe, echter veel kortere staart.
GEERT SINES 
Recente reacties