Codes
We kregen in de afgelopen week diverse codes om de oren geslingerd, geel, oranje en zelfs rood wegens dreigende en gevaarlijke weersomstandigheden. Dat bleek vannacht wel, ik heb tot aan drie uur in de ochtend geen oog dicht gedaan, de wind gierde om m’n huis, wat zorgde voor een onrustig gevoel. Inderdaad, de lucht zag er soms heel dreigend uit in de afgelopen week.
Bij nacht zelfs een beetje griezelig.
Er zat niets anders op dan je maar een beetje koest te houden, net zoals deze man Kuifeend, de snavel in de veren en wat ronddobberen.
Van fotograferen is dan ook niet veel gekomen. Maar mijn fotoarchief is groot genoeg om van daaruit een aantal oudere foto’s te laten zien. Van een Buizerd in dit geval.
Ook gemaakt in ruige omstandigheden, in dit geval vlogen de sneeuwvlokken de vogel om de oren.
Nee, ik ben niet zo’n liefhebber van extreem weer, al die codes in de afgelopen week, het was voor mij even mooi genoeg zo. Ik zit echt te wachten op het voorjaar.
Buizerds
Buizerds …….., in het vrije veld zijn ze nauwelijks te benaderen. Hun veiligheidsafstand is vrij groot. Met mijn telelens die niet de langste is kan ik eigenlijk nooit dichtbij genoeg komen voor een bijzondere foto. Soms, heel soms zijn ze afgeleid en kan ik iets dichterbij komen. Zoals bij onderstaande, die me opviel in de dikke mist. Met wat fotoverbeteringen heb ik hem enigszins toonbaar gemaakt.
De tweede stond in grijs en nat weer wat zielig te wezen op een paal en verroerde zich maar niet.
Buizerd vangen hun prooi bijna altijd op de grond en als het dan regenachtig is worden hun buik- en staartveren behoorlijk nat. Geen wonder dat toen deze even z’n verenpak stond te drogen hij het vertrekken maar zo lang mogelijk probeerde uit te stellen. Dat kon in dit geval want ik was ver genoeg van de paal verwijderd.
Maar meestal laten ze je in de kou staan met je camera, dan zijn ze al lang foetsie zodra je maar naar ze kijkt.
De bovenstaande wreef dat er nog maar even in, stak z’n tong uit, zoiets van ……. lekker puh
Wegwezers
Het valt me momenteel niet mee nog iets aardigs voor de lens te krijgen. Het bekende verhaal, weinig licht, weinig activiteit in de natuur, het is december. De weersverwachting was goed, de zon zou zich laten zien die dag. Dat gebeurde ook, dus ik ging op pad. Maar ik was m’n woonplaats nog niet uit of het betrok alweer. ‘k Was toch al onderweg en daarom ben ik maar doorgegaan. Eerst de ISO’s op de camera flink opgeschroefd met als gevolg veel meer ruis in de foto’s, maar het kon even niet anders, het was te donker.
De eersten die zich lieten fotograferen was een sprong Reeën. Nadat de maïs is geoogst kun je ze overal weer vinden. Ze waren ver, heel ver weg, maar ondanks dat besloten ze er toch vandoor te gaan. De eerste wegwezers die dag.
Een Buizerd wachtte er niet eens op dat ik de auto tot stilstand bracht. Hij was van tevoren al aan het wegwezen. Gelukkig kwam hij voorlangs vliegen en kon ik nog net een paar foto’s maken.
Helaas met veel korrel.
De zon liet zich toch nog zien die dag. Veel meer dan een kudde schapen liep er niet in het veld, ver weg, ongeveer in het midden van de foto bij de horizon. Helemaal links op de onderstaande foto is nog net een wit stipje zichtbaar, een Grote zilverreiger.
Die besloot ook weg te wezen, waardoor weet ik niet. En laat deze zilverreiger nu net besluiten mijn kant op te vliegen,
zodat ik toch nog een redelijke foto kon maken. De foto-oogst was klein die dag, maar ja ……., het is december.
GEERT SINES 
Recente reacties