Holle weg in de heide
Eeuwen geleden waren er nauwelijks verkeersverbindingen mogelijk tussen oostelijk Fryslân en Drenthe, je liep al heel gauw vast in het sompige veen. Eén van de weinige mogelijkheden was een weg over een zandrug tussen Bakkeveen en Een. Die oude weg ben ik maar eens gaan opzoeken. Het voordeel is dat die weg dwars door het Mandefjild loopt, waar redelijk veel heide staat. Zo kom ik het mooi combineren, nog eens een beetje nostalgie opzuigen en tegelijk de paarse heide bekijken. Vanuit een parkeerplaatsje in de buurt van “De Drie Provinciën” loop je eerst over een zandpad langs nog aanwezige grafheuvels.
Daarna kun je via een schapenkeerhek de oude weg door de heide op.
Men zegt dat door het vele verkeer van karren en paarden er door de eeuwen heen een uitgeholde weg is ontstaan, zeg maar een karrespoor. Op de foto hieronder kun je die uitholling goed zien.
Deze oude boomstronk, die er ook al heel lang ligt, was voor mij het keerpunt.
Even kon ik de holle weg met heide in de volle zon en met een mooie wolkenlucht bewonderen.
Ik ben nog wel op zoek geweest naar heidelibellen, maar die liet zich niet fotograferen.
Nou, dan is deze Roodborsttapuit, wel gefotografeerd van grote afstand en net zo goed een tijdelijke heidebewoner mij goed genoeg. Het was weer even genieten, een vleugje nostalgie en een bloeiende heide, wat wil je in begin september nog meer?
Jumprooster
Het werd tijd voor een bezoekje aan de Kiekenberg, een redelijk klein natuurgebied met relatief veel struikheide, welke ook nog goed zichtbaar is, zeker nu het in bloei staat. Maar heel langzamerhand lijkt ook hier de vergrassing toe te slaan. Toch is het momenteel de moeite waard om er even te gaan kijken.
Bloeiende struikheide, eigenlijk is het niets anders dan een verzameling paarse bloemetjes op een stokje, maar wel heel mooi.
In het verleden trof ik er diverse vlinders aan. Dat was nu even wat minder, ik heb alleen een aantal Gamma-uilen gezien. Wel hommels, heel veel hommels. Maar fotograferen, ho maar. Het zijn slechts kleine bloemetjes, die van de struikheide, en zo’n hommel is heel gauw klaar en gaat direct naar de volgende, vaak een heel stuk verderop. Belangrijk werk, bestuiven, bestuiven. Maar daardoor niet goed met de camera te “pakken” Tenzij je heel snel bent zoals met onderstaande.
In het verleden heb ik op de kale plekjes in die heide ook regelmatig Levenbarende hagedissen gezien. Dan moet je nog sneller zijn, zij zien jou eerder en zodra je een camera richt …. floeps….. weg.
Over het pad lopend sprongen er regelmatig sprinkhanen aan de kant en vervolgens verdwenen ze in de heide. Als je geluk hebt zijn ze nog in zicht. Dan begint het kiekeboespel. Ze draaien altijd achter een tak en zitten vandaar uit naar je te gluren.
Maar met een trucje kun je ze soms toch beter in beeld krijgen. Door met een hand naast het takje te bewegen draaien ze weg voor die hand en richting camera. Dat betekent wel dat je de camera met slechts een hand kunt bedienen en dat komt, zeker bij mij, de stabiliteit niet ten goede. Maar uiteindelijk lukt het dan toch een beetje.
Het zijn wonderbaarlijke schepselen, die sprinkhanen en je moet vaak diep voor ze door de knieën. Terwijl ik op m’n knieën op het pad zat met de camera bijna in de heidestruiken gestoken naderde er een stel. Buitenlanders, ze vroegen in gebroken Duits wat ik aan het doen was. De sprinkhaan was intussen al weg gesprongen. Ik wist het Duitse woord voor sprinkhaan niet en probeerde het in het Engels. Maar die vertaling wilde me ook niet te binnen schieten dus combineerde ik enkele mij wel bekende Engelse woorden. Sprong is “jump” en haan is “rooster”, dus maakte ik er “Jumprooster” van. Ze keken me wat ongelovig aan en we haalden gezamenlijk de schouders maar eens op.
Intussen weet ik ook de vertaling voor sprinkhaan weer, “Grasshopper” in het Engels. In het Duits is het “Heuschrecke” of “Grashüpfer”, ik zal het niet weer vergeten, In het Fries is het gewoon “sprinkhoanne”. Tja …, daar zit je dan op je knieën met je Jumprooster.
Wisselend uiterlijk
Vandaag alvast een kleine terugblik naar 2017. Twee maal dezelfde plaats, de Merkenheide,
winterse Merskenheide
maar een totaal andere aanblik,
zomerse Merskenheide
het verschil tussen een berijpt landschap en precies dezelfde plaats met bloeiende heide.
GEERT SINES 
Recente reacties