Alle beetjes helpen
Het is vaak maar een wrede bedoening in de natuur. Niets wordt ontzien als het om overleven gaat. De meeste prooien worden rauw opgepeuzeld. Slechts een enkele soort verdooft zijn prooi eerst, maar dan alleen maar om te verlammen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er verdedigingsmechanismes zijn. Soms hebben insecten de kleuren van een “gevaarlijke” soort zoals de wesp. Die kan zich goed verdedigen. Er zijn dan ook een aantal soorten die minder snel worden aangevallen als ze kleuren van gevaarlijke insecten aannemen. Zo eentje is de Gewone pendelzweefvlieg, geheel in de kleuren van de wesp.
Maar ze hebben geen lange antennes zoals wespen, en ze missen ook de ingesnoerde taille die echte wespen wel hebben, het heeft dan ook geen zin om te gaan molenwieken als een zweefvlieg zich laat zien. Hoe klein ook, wel weer uitgerust met facetogen zodat ze eventuele aanvallers wel goed in de gaten kunnen houden.
De onderstaande pakt het heel anders aan, hij lijkt heel veel op een wesp, heeft zelfs een ingesnoerde taille. Maar de kleuren zijn toch net iets anders, minder zwart en meer rood. Ik ga ervan uit dat het een Gewone wespbij is, een koekoeksbij die parasiteert op andere soorten. Maar hij ziet er dermate gevaarlijk uit dat hij niet gauw zal worden aangevallen. Deze is wel wat gehavend, hij mist het onderste deel van zijn rechter middenpoot.
Een aantal jaren geleden kon ik ook al eentje fotograferen. Wat die aan het doen was weet ik niet, rekstokoefeningen of zoiets. Helemaal zeker dat dit ook een Gewone wespbij is ben ik niet, zo te zien heeft deze meer zwart op de rug.
De signaalkleuren zijn echter wel duidelijk “blijf van me af”. Dat heeft de volgende niet nodig. Hij is wel wat rood gekleurd,
het is de Rode bosmier. Ooit ben ik in mijn argeloosheid ergens op de knieën gegaan om een mooie wants te fotograferen. Midden op de snelweg van deze mieren bleek me al gauw. Binnen de kortste keren lieten ze me weten dat ik niet welkom was daar, het “jeukte” overal. Deze bosmier heeft allemaal bladluizen gevonden. Daarvoor geldt hetzelfde. Door hun groene en soms bruine kleur hopen ze niet op te vallen op de bladeren en stengels. Maar zoals altijd en overal, het kan ook wel eens mis gaan. Echter, als een vermomming kan helpen om te overleven dan kun je toch zeggen dat alle kleine beetjes helpen.
__________________________________________
Hieronder staan waarschijnlijk weer een grote hoeveelheid advertenties die niet door mij zijn geplaatst en waarvan de inhoud buiten mijn verantwoordelijkheid ligt. Daaronder kunt u reageren op deze pagina.
Herfstig allerlei
Vandaag een verzameling van fleurige herfstkleuren. Hoewel de onderstaande paddestoel de juiste kleuren heeft, mankeert de ring om de steel en de witte stippen van de vliegenzwam. Verder is deze soort veel steviger, maar ook kleiner. Het is denkelijk eentje uit de Russula-familie, misschien een braakrussula. Ook al omdat de hoed felrood is, net iets dieper roder dan bij de vliegenzwam. In het geval van een braakrussula is hij zwaar giftig.
Wie me ook altijd opvalt is de Amethistzwam, ook wel rodekoolzwam genoemd. De reden daarvoor lijkt me wel duidelijk.
Minder opvallend is onderstaande boleet. Het bijzondere van deze paddestoel is dat hij bezoek had, denkelijk bladluizen.
Nog lang niet alle bladeren van de eik zijn afgevallen. Dan is het even zoeken, maar een gal is gauw gevonden. Maar een gal met slak, die zie je niet zo vaak.
Hier en daar zijn de dekrammen ook weer losgelaten. De onderstaande heeft goed z’n best gedaan. Of …., en dat is waarschijnlijker, het is nog een jonge onervaren ram, nog een wildebras.
Nog maar eens een stel russula’s, altijd een kleurig accent in het bos.
Je zou het niet denken, maar onderstaande plant is voor mij ook herfst. Hij staat in m’n tuin te pronken. Elk jaar weer, diep in de herfst, begint hij met bloeien en hij houdt het vol tot en met de eerste zware nachtvorsten. Vorig jaar bloeide hij met kerst nog. Ik heb hem ooit eens als verjaardagscadeau gekregen met de mededeling dat hij niet winterhard is. Maar ik heb hem nadat hij was uitgebloeid gewoon in de koude grond geplant. Tot nu toe komt hij elk jaar weer tot bloei. Een naam weet ik niet.
Als je goed kijkt is de herfst toch niet zo triest, overal is wel kleur. Totdat het zwaar gaat vriezen, dan verdwijnt ook de laatste kleur. Tot die tijd dus nog maar even genieten van die kleuren.
GEERT SINES 
Recente reacties