Kruip door, sluip door
Binnen zitten, dat trok me niet, maar buiten lopen evenmin, je kon elk moment een bui op je pet krijgen. Daarom besloot ik deze keer eens een fotografisch rondje Westerkwartier in de provincie Groningen te rijden en het te combineren met een andere hobby. Fotografisch gezien leek het op een mislukking uit te lopen, er was nauwelijks een “grote” vogel in het veld te zien. Uiteindelijk kreeg ik wel een kleintje, een mannetje Rietgors voor de lens, maar hij was ver weg, heel ver.
Wel leuk vond ik dat in een weiland nog originele blaarkoppen liepen (lagen), inclusief hoorns en dat zie je niet zoveel meer. Het moet een liefhebber zijn, de boer die dit vee bezit. Blaarkoppen, een ras dat van vanouds aan Groningen wordt gekoppeld.
Het lukte verder allemaal niet zo en daarom besloot ik als laatste nog langs het Mienscheer in Nuis te rijden. Daar ligt een soort van super-mini weerribben, waarschijnlijk ook een overblijfsel van de vervening die ook in dat gebied heeft plaatsgevonden. Twee ribben en drie weren, klein, klein, dat is alles. Maar daar deed ik in het verleden af en toe verrassende waarnemingen. Aan de andere kant van de weg ligt een poeltje, ’s zomers vaak drooggevallen, maar nu stond er water in. Dwars door het riet heen zag ik een witte vogel met een pluim op de kop.
Het werd een gevecht met het riet en de andere begroeiing om deze vogel een beetje fatsoenlijk op’t portret te krijgen.
Het werd een beetje kruip-door, sluip door, om toch dat gaatje te vinden. Gelukkig liep de vogel door en kwam hij wat beter in beeld.
Niet dat hij helemaal vrij kwam van de begroeiing, maar genoeg om hem herkenbaar in beeld te brengen, inclusief z’n gele keel.
De bovenstaande foto was ook het beste wat ik er van kon maken, hij liep weer door en verdween compleet achter de begroeiing. ’t Was mooi geweest. Toch wel bijzonder, een Lepelaar in Nuis, ik had het niet verwacht.
Mooi buiten
Het voorjaar, de mooiste tijd van het jaar, tenminste als ik m’n tranende ogen vanwege de pollen even vergeet. Alles groeit en bloeit, overal is kleur. Zoals bij die jonge rode blaarkoppen die in een wei vol boterbloemen liepen.
rode Blaarkop
Zoals bij een Grutto die rondstapte in het lange gras,
Grutto
of op een paal stond, daarbij het geluid makend dat zo typisch is voor voorjaar in de weilanden,
Grutto
niet één keer, nee het ging maar door.
Grutto
Zoals in een berm vol kleur met uitzicht op Makkinga.
Makkinga
Ja, ik kan het niet anders zeggen, het is momenteel erg mooi buiten.
Terugkijkers
Je zou kunnen beginnen met “zoek de beide verschillen”. Geen quiz of zo, meer een verslag van zomaar wat ontmoetingen in de weilanden. Eerst met een Ree, die er zo te zien wel plezier in had dat er zoveel mals gras te verhapstukken was.
Ree tussen de koeien
In z’n flank laat deze direct al het eerste verschil zien. De meeste Reeën hebben momenteel hun roodbruine zomerjas aan. Deze laat in z’n flank en op z’n bil nog net iets van de kleur van z’n winterjas zien. Dan zijn ze veel grijzer.
Ree tussen de koeien
Reeën zijn van die terugkijkers. Als ze je een keer gezien hebben blijven ze je in de gaten houden.
Ree tussen de koeien
De bovenstaande foto laat het tweede verschil ook goed zien. Want als ze net verhaard zijn is hun witte spiegel ook bijna helemaal verdwenen. Dit ook weer in tegenstelling met de wintervacht. Dan steekt die witte spiegel echt af.
Nieuwsgierige koe
Een blaarkop was ook aan het terugkijken. Normaal was ik haar voorbijgereden maar ze stond zo mooi opgesteld met een kerk in de achtergrond dat ik het toch maar even op de gevoelige plaat heb vastgelegd.
Witte kwikstaart
Tenslotte een Witte kwikstaart. Die had er een hekel aan bekeken te worden en heeft niet zo lang op de paal gestaan. Na de vele macro’s van de afgelopen tijd was het ook wel weer eens leuk een blik in het ruime veld te werpen.
GEERT SINES 
Recente reacties