Bankzittersgeneratie ?
Het lijkt wel alsof de huidige generaties Levendbarende hagedis bankzitters aan het worden zijn. Drie week geleden (klik hier) kwam er eentje naast me zitten op een bankje in het Wijnjeterperschar aan de zuidkant van de Nije Heawei. Nu was ik weer in It Skar maar richting pingo aan de noordkant van de weg gelopen. Als ik dan via het toegangspad bij de dobbe kom loop ik altijd voorzichtig. Er wil wel eens een Reiger staan te vissen aan de oever van die dobbe. Als dat niet zo is slinger ik meestal de fototas direct maar op het daar staande bankje. Dat wilde ik ook nu gaan doen maar kon me nog net beheersen. Want ook op dit bankje zat een Levendbarende hagedis.
Levendbarende hagedis
Een prima plaats om van de zon te genieten, ik weet er alles van en kon hem geen ongelijk geven. Dus ben ik met een wijde boog om hem heen gelopen, ervoor zorgend dat mijn schaduw niet op de bank viel. Zo kon ik hem dan ook nog van de andere kant bekijken.
Levendbarende hagedis
Weer begon het spel van voorzichtig dichterbij komen. Zo dichtbij als de vorige keer, dat is me bij lange na niet weer gelukt. Wel dichtbij genoeg om zijn kop goed in beeld te krijgen. Evenals die parasieten achter zijn poot, denkelijk volgezogen teken.
Levendbarende hagedis
Toen ik te dichtbij kwam vertrok deze spoorslags. Daarna heb ik mijn fototas op het bankje gekwakt, ben gaan zitten en had niet de verwachting dat de hagedis terug zou komen. Twee keer in drie weken samen met een hagedis op de bankje, dat zou te mooi zijn geweest. Ik moet zeggen, het had niet veel gescheeld of het was wel gebeurd. Want nog eenmaal kwam de hagedis omhoog klimmen uit het omringende gras. Hij keek even over de rand van het bankje, zal wel gedacht hebben dat die grote er nog zat en dat het te gevaarlijk werd. Daarna heb ik hem niet meer terug gezien.
Levendbarende hagedis
Natuurlijk, de volle zon op zo’n droog houten bankje, dat is een goed plaatsje om op te warmen. Maar de schuwheid van deze hagedis zorgt er vaak voor dat hij nauwelijks risico neemt en zich zelden op deze manier laat zien. Misschien ontstaat er zo langzamerhand toch ook een soort van bankzittersgeneratie.
Samen op een bankje
Nee ………, dit is niet een romantisch verhaal, wel een verhaal over een eigenaardige ontmoeting. Want nadat ik afgelopen dinsdag de Blauwe knopen en dergelijke had gefotografeerd (klik hier) ben ik doorgelopen naar de vennen in het zuidelijk deel van het Wijnjeterperschar. Met slechts één doel: nog een juffer of zo te fotograferen. Dus stalde ik mijn fototas op het bankje dat daar staat en ben maar eens de oeverbegroeiing gaan bekijken. Met weinig resultaat overigens, alleen een Koraaljuffer liet zich fotograferen.
Koraaljuffer
In de buurt hoorde ik ook nog een specht kikken, dus besloot ik me rustig te houden en op het bankje af te wachten of die specht zich wilde laten zien. Tijdens het wachten keek ik eens opzij. Aan de andere kant van het bankje ontdekte ik opeens een tweede bankzitter. Die was er eerst niet en had zich in mijn rustperiode dus omhoog gewerkt. Bijzonder, want schuw …., dat zijn ze die Levendbarende hagedissen.
Levendbarende hagedis op bankje
Na eerst een foto van afstand te hebben gemaakt, die had ik dan maar vast, heb ik me langzaam van het bankje laten glijden om te proberen iets dichterbij te komen. Het moet een komisch gezicht zijn geweest, ik ben waarschijnlijk nog nooit zo in slow motion van een bank afgegleden. Ik wilde niet over hem heen buigen, dan ging hij er zeker vandoor, maar de hagedis zo laag mogelijk en zoveel mogelijk van de zijkant benaderen. Het lukte, hij bleef zitten en de verwachting was dat hij wel zou vertrekken bij de eerste klik van de camera.
Levendbarende hagedis
Maar niet heus ……, ook nu bleef de hagedis zitten, dus volgde er weer een klik van de camera. Nog steeds geen beweging.
Levendbarende hagedis
In super slow motion ben ik nog een stukje dichterbij gekropen, de lens was misschien maximaal 25 centimeter bij de hagedis vandaan. Nog een klik ………….
Levendbarende hagedis
Toen was het ook voorbij, want daarna was de zoeker van de camera leeg, geen Levendbarende hagedis meer te bekennen. Gelet op de groene glans op sommige delen van zijn huid is het waarschijnlijk een vrouwtje of een nog niet volwassen exemplaar. Nu heb ik wel eerder een Levendbarende hagedis gefotografeerd, maar dat ze naast je op een bankje komen zitten, dat was me nog nooit gebeurd.
Toen ik na afloop van de fotosessie ging staan voelde ik dat mijn broek ter plaatse van de knieën doorweekt was. Dat was echter nog niets, ik had niet goed naar de lucht gekeken. Direct daarop kreeg ik toch een plensbui over me heen. Maar uiteindelijk is alles toch weer goedgekomen.
Njirre
Tijdens de wandeling van gisteren op de Merskenheide vervolgde ik mijn route na de Klokjesgentiaan te hebben vastgelegd. Op zoek naar nog meer vlinders, als dat zou lukken. Ik kreeg er nog eentje voor de lens, een Argusvlinder. Ook eentje die tot de familie van de zandoogjes behoort. Voor mezelf noem hem wel eens een de “argwanus-vlinder”. Blijven zitten doen ze bijna nooit, als je ook maar in de buurt komt zijn ze al weg. Toch is het van enige afstand nog wel met eentje gelukt. Echt mooi is anders, maar goed, deze kan ermee door.
Argusvlinder
Soms zou ik zelf misschien ook wel wat meer argwanend mogen zijn. Want toen ik al speurend over het pad liep lag er opeens een “njirre” (Fries voor Adder) bijna in de dwarsrichting over het toch al niet erg brede wandelpad. Z’n staartpunt lag nog geen halve meter voor me. Nog één stap ………… Dus maar gauw een tikkie terug. De Adder kreeg me ook in de smiezen en tilde z’n kop op.
Adder
Een grijze met een duidelijk zigzagpatroon over de rug. Ik had de hoop dat hij nog wel even aan een fotosessie mee wilde werken.
Adder
Maar dat ging mooi niet door, zijn kop was al weer op de terugweg naar de zijkant van het pad.
Adder
Voordat ik nog een paar extra foto’s had kunnen maken verdween hij weer in de begroeiing.
Adder
Tja …….., hoe argwanend moet je zijn. Het was echt geen warme dag, eerder bewolkt. Op warme dagen kun je verwachten dat ze op het pad liggen en dan houd ik er ook wel rekening mee. Af en toe kon de zon net even doorbreken. Dat waren toch de momenten waarop hij probeerde nog wat warmte op te slaan. Nog een stap ………., maar ik liep niet op sandaaltjes en had stevige schoenen aan. Weer iets om van na te genieten.
GEERT SINES 
Recente reacties