Larinus op’e Soldatekwast
Het was een dikke week geleden dat ik de eerste orchideeën in dit seizoen in het Wijnjeterperschar vastlegde. Daar waar ze altijd volop bloeiden was het dit jaar schraalhans keukenmeester. Maar toen ik op die dag over de parallelweg van de N381 reed langs dat schar viel het me ineens op dat het vlak naast die weg, zuidelijk van de vroegere Nije Haewei, vol stond met deze prachtige planten, allemaal bloeiend. Het was een pracht, overal orchideeën.
Orchidee
Omdat die parallelweg vrij smal is en redelijk druk ben ik maar kort stil blijven staan om een paar van deze schoonheden vast te leggen. Je verwacht het niet, over de hoofdrijbaan razen de auto’s en op slechts enkele meters afstand vindt je prachtige natuur. De orchideeën lijken zich verplaatst te hebben naar dit stuk nieuwe natuur dat vroeger boerenland was en waarop ik zelf ooit heb meegewerkt om hooi te oogsten.
Orchidee
Ik heb het gecombineerd met een wandelingetje door dat Wijnjeterper schar, waar het op de bekende plaatsen nog steeds huilen met de pet op was voor wat betreft orchideeën. Wel liet zich duidelijk de volgende lila-paarse plant zien, de Spaanse ruiter, op z’n Frysk de Soldatekwast. De plant staat op de rode lijst van bedreigde soorten als “kwetsbaar” en “vrij zeldzaam”.
Spaanse ruiter – Soldatekwast
In een van die bloemknoppen bewoog iets. Dat ben ik maar eens gaan bekijken. Het was een kevertje die op dat moment z’n kop in de bloemknop had verstopt.
Larinus turbinatus
Langzaam kwam hij tevoorschijn en het bleek een snuitkever te zijn. Met zo’n snuit moet je dat ook wel zijn.
Larinus turbinatus
Even later kwam hij nog iets meer tevoorschijn en kon ik een redelijke foto maken. Best een mooie kever, deze jongen. Maar nu nog een naam vinden en dat viel niet mee, er zijn ontzettend veel verschillende soorten snuitkevers.
Larinus turbinatus op Spaanse ruiter -Soldatekwast
Maar ik denk dat het me gelukt is. Het moet wel de Larinus turbinatus zijn, de kever heeft nog geen Nederlandse naam en is een zuidelijke soort die zo langzamerhand ook Nederland aan het koloniseren is. Nu dus ook in het Wijnjeterper schar, voor mij de eerste keer, een Larinus turbinatus en nog wel op een Soldatekwast.
Hoe moeilijk de determinatie is blijkt wel omdat er een bijna gelijkende soort is, de Larinus planus ofwel Wollige distelsnuitkever, maar die heeft een nog ietsje langere maar ook slankere snuit. Maar ja …., specialist ben ik niet, dus …..
Bloemetjes buiten
‘k Ben niet zo van dat figuurlijk de bloemetjes buiten zetten, meer van water en melk. Letterlijk gezien heb ik zo ongeveer het hele jaar door wel enkele bloeiende planten in de tuin staan, de tulpen zijn net uitgebloeid en de rododendron staat op uitbarsten, maar ik kan vooral genieten van bloeiende planten in de vrije natuur. Daarom ben ik het Wijnjeterperschar gereden om te kijken in hoeverre er al wilde planten in bloei staan.
Maar eerst trok een Oranjetipje mijn aandacht. Bijna niet te fotograferen, hij oefende het doorstarten. Zodra ik de camera had gericht ging hij er al weer vandoor. Eerst dacht ik dat het bij deze ene onderstaande foto zou blijven, het tekent de situatie een beetje, het is al allemaal beweging op de foto.
Oranjetipje
Eén keer gunde mij twee seconden. Een Oranjetipje op een bloeiende Pinksterbloem, precies zoals het hoort. Z’n kop had scherper gekund maar hij gaf mij niet meer tijd.
Oranjetipje (m)
Toen werd het echt tijd voor de bloeiende planten. Deze keer was ik gelukkig niet veel te vroeg. De eerste exemplaren orchidee bloeiden weer, altijd mooi om te zien. Nog niet erg veel, hooguit een stuk of tien, maar het begin is er.
orchidee
Vroeger stonden er vele tientallen exemplaren in de berm van de Nije Heawei, maar die berm is er niet meer, ook de weg niet, “geofferd” voor de verbrede N381.
orchidee
Ik hoop dat er straks nog wat meer exemplaren zullen gaan bloeien, ook in de blauwgraslanden. Maar ook nu is het al een mooi gezicht.
orchidee
Elk jaar staat in het gebied ook het Heidekartelblad in bloei. Dat is een tweejarige, zeldzame, plant, in het ene jaar kunnen er dus meer bloeien dan in het andere.
Heidekartelblad
Het is dit jaar echter een beetje huilen met de pet op, qua aantallen. Ik had moeite enkele te vinden en die stonden ook bijna allemaal maar wat te pieteren. Misschien is het te droog geweest in de afgelopen maand.
Heidekartelblad
Misschien komen er hiervan binnenkort noch wel wat meer bloeiende exemplaren tevoorschijn. Maar ondanks dat geven die orchideeën en het Heidekartelblad toch wel iets bijzonders aan het gebied. Zo af en toe is het er een fleurige boel. Daar staan dus letterlijk de bloemetjes wel buiten.
Eerste vuurjuffer
Op een rustige dag naar het Wijnjeterperschar, dat leek me een goed idee. Het was er inderdaad rustig, maar minder rustig dan normaal. Dan was ik er soms uren lang alleen en kwam niemand tegen. Dat was nu anders, in totaal ben ik in een uurtje tijd langs 9 mensen gelopen, enkele stelletjes en een drietal wandeljuffers. Nou ……, daar dan maar met een grote boog eromheen. Het doel was om eens te kijken of de “Heiderinkelbel” (Heidekartelblad) al was ontloken. Nee dus, nog niets. Ook nog geen enkele orchidee te zien. Dus ben ik doorgelopen richting de vennen aan de zuidkant van de vroegere weg. In de heide was het nog een dorre boel. Op de achtergrond komen wel de eerste verse bladeren in beeld.
Wijnjeterperschar
Rondom de vennen was het ook nog in hoofdzaak dor en geel, met hier en daar een struikje dat bladeren begon te zetten.
dobbe in Wijnjeterperschar
In het zonnetje was het lekker warm en ik besloot op het daar aanwezige bankje van de warmte te genieten en vitaminen op te doen. Plotseling viel er een juffer uit de lucht, een Vuurjuffer en ze plofte naast me neer op de bank. Dit was voor mij de eerste juffer in dit seizoen. Om deze juffer loop ik echter niet met een grote boog heen.
Vuurjuffer
Ze had niet het fotografisch mooiste plekje opgezocht, maar ik moest het er mee doen.
Vuurjuffer (detail)
Het is een erg vers exemplaar, ze was nog lang niet op kleur, ook de pterostigma’s (vlekjes in de vleugels) waren nog wit en er hingen zelfs nog wat draden van de larvehuid waaruit ze gekropen was aan haar lijf. Verser krijg je ze bijna niet te zien. Ik heb deze foto’s van redelijk ver gemaakt en toen ik wat dichterbij wilde komen met de lens nam ze afscheid. Maakt niet uit, ik hoop dat er nog vele juffers zullen volgen dit seizoen.
GEERT SINES 
Recente reacties