Einde 2021 – begin 2022
Oudejaarsdag, het einde van 2021 nadert en daarmee ook het begin van 2022. Misschien tijd om even terug te blikken naar de mooiste momenten. In het afgelopen jaar had ik echter weinig fotografische hoogtepunten. Enerzijds omdat ik door ”onderliggende” problemen erg voorzichtig moet zijn met persoonlijke kontakten en niet zomaar overal kan rondlopen. Anderzijds omdat die problemen me steeds meer beperken. Lange afstanden lopen zit er niet meer in momenteel, zomaar een hele of halve middag in de natuur rondlopen lukt me niet meer.
In het afgelopen jaar heb ik ook afscheid moeten nemen van mijn ”oude” natuur-website. De provider heeft de stekker er uit getrokken. Op die site gebruikte ik een Tapuit als een soort van logo. Met de site is ook de Tapuit verdwenen, daarom geef ik hem hier ter herinnering nog eens een plaatsje.
Dan naar de weinige hoogtepunten van 2021. Eerst dat Kievitskuiken. Zeker niet de mooiste foto die ik in 2021 heb gemaakt, maar voor mij wel een hoogtepunt omdat dit brutaaltje het gevaar opgepeuzeld te worden trotseerde en parmantig door een geploegd stuk land liep. Ondanks het ongewisse toch doorgaan, dat kon me wel bekoren.
Het echte hoogtepunt viel al in het begin van het jaar. Bijna twee weken lang kon ik een Grote Bonte Specht volgen, die haar best deed een nestkastje te kraken. Eerst probeerde zij het bij een nestkastje vlak langs de weg, maar die plaats was te onrustig. Daarop zocht ze een kast op die wat verder van de weg hing. Na tien dagen stug doorhakken kon ze toch inbreken. Alles staat in het filmpje hieronder, een herhaling, gewoon mooi om te zien gebeuren.
Ik heb bewondering gekregen voor het doorzettingsvermogen van deze specht, niet bij de pakken neerzitten, gewoon doorhakken. Het was nog vroeg in het jaar, maar in de loop daarvan heb ik wel eens aan deze vogel gedacht als sommige dingen me niet meer lukten. Proberen het beste ervan te maken, dat was de les.
Rest mij u te bedanken voor de aandacht die u in het afgelopen jaar aan dit weblog heeft willen besteden en nieuwjaarswensen uit te spreken.
Hopelijk heeft u samen met mij van de natuur kunnen genieten.
Want ondanks de beperkingen die me in het jaar 2021 hebben gehinderd kon ik op die keren dat het mogelijk was te gaan nog intensief genieten. Hoe dat in 2022 zal gaan weet ik niet, we zullen het zien. ”Wat de toekomst brengen moge …….”
Schitterend rustmoment
Al zwervend door het landschap kwam ik uit in de buurt van de Jan Durks polder. Ik besloot even een kijkje te nemen in de vogelkijkhut. Wie weet, misschien was er ergens een bijzondere vogel vast te leggen. Dat viel tegen, er was nauwelijks iets te zien. Alleen aan de overkant van het water, ver …., ver weg, zaten een aantal Lepelaars te chillen in het struikgewas. Om niet vergeefs fotoloos te vertrekken besloot ik nog een foto van het uitkijkje vanuit de hut te maken. In het middelste “ruit” aan de rechterkant zie je nog net de kap van de uitkijktoren die in het gebied staat. Ergens in het groen aan de overkant van het water zaten die lepelaars verscholen.
Het herinnerde me wel aan die dag in juli 2008 toen er een aantal Lepelaars vlak voor dezelfde kijkhut aan het pootjebaden waren. Die foto’s heb ik er voor vandaag maar weer eens bij gezocht.
Maar deze keer zat het er dus niet in, dit bleven herinneringen.
Eerst was ik helemaal alleen in de kijkhut. Je kon in die rust zomaar wegmijmeren bij de schittering van de zon in het water. Later kwamen er meer bezoekers.
Toen had ik die schittering al vastgelegd in een HD filmpje. Het leek me goed dit filmpje “Schitterend rustmoment” te noemen. Een filmpje zonder pretenties, alleen maar even de rust van de omgeving vastleggen.
Lange snavels
In de afgelopen week ben ik in hoofdzaak bezig geweest met het opbouwen van immuniteit. Niet dat ik alles van een prik verwacht, maar alle beetjes zullen wel wat helpen denk ik. Het rondstruinen in de natuur is er een beetje bij gebleven. Daar had ik al wat rekening mee gehouden en had alvast vooruit wat redelijk actueel materiaal verzameld. Van niemand minder dan de Kening fan ‘e greide, ofwel Koning van het weidelandschap, de Grutto alias Skries.
In mijn jonge jaren zag je ze overal, maar zo langzamerhand zijn ze dicht bij mij in de buurt niet meer te vinden. Om de koning te zien moet ik dan ook op reis. Dat kan tegenwoordig bijna alleen nog naar plaatsen waar de grond enigszins drassig is. Die plaatsen zijn er echter steeds minder.
Van de grote vier, Wulp, Grutto, Kievit en Tureluur heeft de Grutto de op één na langste snavel. Die steekt hij, als het kan, zo diep mogelijk in drassige grond om zijn voedsel naar boven te kunnen halen. Zoals gezegd, als het kan, want de grond moet wel enigszins drassig zijn dus. Op de bewogen foto hieronder kun je zien dat de vogel dit doet met redelijke snelheid.
Dat prikken, het gaat maar door, bijna de hele dag. Ik heb een aantal prikkende Grutto’s samengevat in onderstaand HD-filmpje van ongeveer een minuut:
Met op de achtergrond het geluid van nog meer Grutto’s en een enkele Tureluur. Van zoiets, daar krijg je ook weerstand van.
GEERT SINES 
Recente reacties