Paddestoelen
Om eerlijk te zijn, het trekt me nooit zo erg om op zoek te gaan naar paddestoelen, meestal is het dan koud en nat. Eigenlijk ga ik liever op zoek naar doortrekkende vogels. Maar daar is het in de afgelopen week niet van gekomen. Echter, je leest in de krant over allerlei paddestoelen-excursies, dan weet je dat het weer zover is, ze zijn weer los. Eerst nog maar even op zoek naar herfstkleuren.
Dan op naar de paddestoelen. Als ik verslagen van de excursies in de krant lees dan komen er allerlei ingewikkelde namen voorbij. Ik waag me er maar niet meer aan, alleen de bekendste soorten kan ik een naam geven. Van de onderstaande kan ik alleen zeggen dat het een boleet is.
De volgende is de meest bekende, de Vliegenzwam, rood met witte stippen, niet te missen.
Nog zo’n bekende, het Eekhoorntjesbrood
Bij de onderstaande heb ik me geconcentreerd op de netstruktuur op de steel.
Met het weer van de afgelopen week ontbraken hier en daar de witte stippen, allemaal weg gespoeld.
Maar het mooiste zijn toch wel die herfstkleuren, een en al warmte uitstralend.
Maar het liefst zou ik toch wat meer warmte willen voelen tijdens het rondlopen. En vooral minder vocht, dat houdt te me toch wel vaak binnen.
En de kleur is ……. rood
Het is tegenwoordig mogelijk om van jezelf door een kleurspecialist een seizoenskleur te laten bepalen. Het is niet dat ik zoiets van plan ben, want ik weet van mezelf dat ik sterke voorkeur heb voor de lente en de volle herfst. In de herfst heeft de kleur rood mijn bijzondere voorkeur. Nu woon ik op een plaats, tussen de eikenbomen, waar de herfstkleuren pas heel laat tevoorschijn komen, waardoor ik soms het een en ander mis van de kleurenpracht van de herfst. Af en toe wordt ik door een zonsondergang er aan herinnert dat ik nog even op pad moet, zo ook deze week. De bomen bij mij staan nog volop in het blad, maar het herfstrood liet zich duidelijk zien.
Daarnaast krijg ik in m’n tuin ook altijd een signaaltje dat het weer zover is. Herfstrood, bewaakt door mijn roofvogels. Die moeten vandaag maar eens in het zonnetje. Eerst de uil,
en daarna de Valk. ’t Is alleen wat jammer dat hij van z’n sokkel is gekukeld door de harde wind, waardoor hij een beschadigde snavel heeft opgelopen.
Maar rood is het een kleine week in m’n tuin, dat is wel duidelijk.
Tenslotte nog een behoorlijk aangevreten herfstblad, zo rood als een kreeft.
De signalen zijn wel duidelijk, in de komende weken ga ik op zoek naar volle herfstkleuren. Dat hoeft niet rood te zijn, maar dat is voor mij wel de signaalkleur.
’t Zal mij benieuwen
Het was een tafereeltje dat ik niet zo vaak te zien krijg, twee voedselconcurrenten die elkaar niet altijd even goed kunnen uitstaan, stonden gebroederlijk / gezusterlijk naast elkaar aan een slootrand, welke sloot overigens zo goed als dicht was gegroeid. Het leek alsof ze vastgenageld stonden, behalve wat gewriemel met één van de beide poten stonden ze maar wat voor zich uit te staren.
Wetenschappelijk namen voor deze vogels zijn de Ardea Cinerea voor de Blauwe reiger en Ciconia ciconia voor de Ooievaar. Na enige tijd keek “tante” Ciconia mijn kant op. Dan verwacht je een reactie en ik had zoiets van “t zal mij benieuwen”.
Die reactie kwam en was voorspelbaar. De reiger ging er vandoor zonder ook maar één keer mijn kant te hebben opgekeken om een klein stukje verderop weer te landen.
In de steden is het wellicht anders, daar kunnen ze geen kant op, maar in het buitengebied blijft een Blauwe reiger eigenlijk nooit staan als je aandacht aan hem / haar gaat besteden. De Ooievaar loopt meestal langzaam weg, maar gaat niet op de vleugels. Hoe dan ook, deze twee stonden samen mooi op’t portret.
GEERT SINES 
Recente reacties