Bloemetjes buiten
‘k Ben niet zo van dat figuurlijk de bloemetjes buiten zetten, meer van water en melk. Letterlijk gezien heb ik zo ongeveer het hele jaar door wel enkele bloeiende planten in de tuin staan, de tulpen zijn net uitgebloeid en de rododendron staat op uitbarsten, maar ik kan vooral genieten van bloeiende planten in de vrije natuur. Daarom ben ik het Wijnjeterperschar gereden om te kijken in hoeverre er al wilde planten in bloei staan.
Maar eerst trok een Oranjetipje mijn aandacht. Bijna niet te fotograferen, hij oefende het doorstarten. Zodra ik de camera had gericht ging hij er al weer vandoor. Eerst dacht ik dat het bij deze ene onderstaande foto zou blijven, het tekent de situatie een beetje, het is al allemaal beweging op de foto.
Oranjetipje
Eén keer gunde mij twee seconden. Een Oranjetipje op een bloeiende Pinksterbloem, precies zoals het hoort. Z’n kop had scherper gekund maar hij gaf mij niet meer tijd.
Oranjetipje (m)
Toen werd het echt tijd voor de bloeiende planten. Deze keer was ik gelukkig niet veel te vroeg. De eerste exemplaren orchidee bloeiden weer, altijd mooi om te zien. Nog niet erg veel, hooguit een stuk of tien, maar het begin is er.
orchidee
Vroeger stonden er vele tientallen exemplaren in de berm van de Nije Heawei, maar die berm is er niet meer, ook de weg niet, “geofferd” voor de verbrede N381.
orchidee
Ik hoop dat er straks nog wat meer exemplaren zullen gaan bloeien, ook in de blauwgraslanden. Maar ook nu is het al een mooi gezicht.
orchidee
Elk jaar staat in het gebied ook het Heidekartelblad in bloei. Dat is een tweejarige, zeldzame, plant, in het ene jaar kunnen er dus meer bloeien dan in het andere.
Heidekartelblad
Het is dit jaar echter een beetje huilen met de pet op, qua aantallen. Ik had moeite enkele te vinden en die stonden ook bijna allemaal maar wat te pieteren. Misschien is het te droog geweest in de afgelopen maand.
Heidekartelblad
Misschien komen er hiervan binnenkort noch wel wat meer bloeiende exemplaren tevoorschijn. Maar ondanks dat geven die orchideeën en het Heidekartelblad toch wel iets bijzonders aan het gebied. Zo af en toe is het er een fleurige boel. Daar staan dus letterlijk de bloemetjes wel buiten.
Wachten …. wachten ….. nu !
Dit bericht zou zomaar een vervolg op dat van vorige week kunnen zijn. Toen stond de smaragdkleur min of meer centraal. De onderstaande Smaragdlibel zou daar goed bij gepast hebben. Ware het niet dat ik toen nog geen foto’s van een verse Smaragdlibel in dit seizoen had. Die kreeg ik pas op de afgelopen Koningsdag alias Woningsdag. Het werd een “gevecht” om deze op de foto te krijgen. Met de elementen wel te verstaan. Deze hing op een plaats waar de wind vrij spel had en ook nog eens opgejut werd doordat deze min of meer door een trechter werd geblazen. De libel slingerde zeker 10 centimeter heen en weer. Dan weer had ik deze wel in de camerazoeker, dan weer niet, dan weer half of er waaide een ander blad voor de lens. Het werd een kwestie van wachten wachten totdat de libel even stil hing en dan snel een foto maken in de hoop dat alles dan ook nog eens scherp op’t portret kwam. Het heeft me ongeveer vijfenzeventig mislukte foto’s opgeleverd en maar enkele goede. Ik kon ook geen andere libel kiezen die minder werd weggeblazen, het was de enige die ik kon vinden.
Smaragdlibel (m)
Dit is een nog verse libel, de ogen zijn nog bruin en worden later helemaal groen. Bovendien is het een mannetje. Dat kun je hierboven onder anderen zien aan het ingesnoerde, sterk getailleerde achterlijf. De vrouwtjes hebben die insnoering niet.
Slechts één keer lukte het zodanig dichtbij te komen met de lens dat ook z’n facetogen zichtbaar werden.
Smaragdlibel (facetogen)
Ik heb z’n buurman fotografisch ook maar even “meegenomen”. Dat was een Vuurjuffer. Twee weken geleden liet ik een heel jong, nog bleek exemplaar zien. Deze was al goed op kleur. Dan zijn ze een stuk mooier.
Vuurjuffer
Het was Konings- of Woningsdag. De vuurjuffer had z’n oranje sjerp om. Die zal ook nog wel vuurrood worden denk ik.
Vuurjuffer (detail)
Deze vuurjuffer werd minder door de wind heen en weer geslingerd, maar het leverde me toch nog een aantal onscherpe foto’s op. Terug bij de auto heb ik eerst meer eens zo ongeveer tachtig foto’s zitten verwijderen van de camera. Bij elke verwijdering zong het door m’n hoofd: : Wachten ….., wachten …., nu …., helaas !!!
GEERT SINES 
Recente reacties