Wit en zwart-wit
Het zou zo langzamerhand wel wat meer zwart-wit mogen worden in de velden. In de overtuiging dat ik Kieviten ging zien ben ik op pad gegaan. Maar helaas, het zat er nog niet echt in. Wel vloog er een Grote Zilverreiger op toen ik hem naderde. Zenuwachtige vogels zijn het, echt dichtbij komen lukt me bijna nooit.
Grote Zilverreiger
Dus bleef het bij een paar foto’s van deze vluchtende vogel.
Grote Zilverreiger
Ineens was daar toch wat meer zwart-wit te ontdekken. In een weiland liep een stel Zwarte zwanen. Deze vogels zie je wel vaker, bijvoorbeeld op een erf of bij een kinderboerderij of zoiets. In het vrije veld zie je ze veel minder.
Zwarte zwaan
Veel zwart met een rode snavel en daarop lichte vlekken. Echt dichtbij kon ik niet komen, maar omdat je ze niet zo vaak in het wild ziet heb ik ze toch maar vastgelegd. Van ver dus.
Zwarte zwaan
Toen ze wegvlogen en verderop weer neerstreken, inderdaad, nog van veel verder. Hier de landing en dan kun je zien dat ze niet alleen zwart zijn maar ook veel wit in hun verenpakket hebben. Een Knobbelzwaan meneuvelde ook even mee.
Zwarte zwaan
Helemaal geen Kievit gezien?
vlucht Kieviten
Ja, dat wel, een vlucht overvliegers op grote hoogte, je kon nog net hun witte stuit zien. Onderweg naar ergens, in elk geval niet waar waar ik was. Maar binnenkort ………
Nog te vroeg
Je weet maar nooit, misschien was hier en daar al een vroege voorjaarsbode gearriveerd. Het is nog vroeg, maar wie weet. Dus op naar de Surhuizumer mieden om te kijken of daar al iets rondvloog. Het was nog te vroeg, er dobberden wel wat eenden en ganzen, maar de vroege voorjaarsboden waren er nog niet. Het gaf wel een beeld van hoe de mieden er momenteel bij liggen.
Surhuizumer mieden
We schrijven februari, vanouds genoemd de Sprokkelmaand omdat het in februari vaak erg droog is en er dus hout gesprokkeld kon worden. Dat moeten we nu maar vergeten, het is momenteel erg nat buiten. Zo ook in de mieden, het water stond er hoog, erg hoog.
Surhuizumer mieden
Geen voorjaarsboden, wel een wintergast, een Blauwe Kiekendief, een mannetje, die op kenmerkende manier laag over het veld zweefde. Hij was ver ver weg, maar ik neem hem toch maar mee vandaag omdat deze de donkere uiteinden van z’n vleugels zo mooi liet zien.
Blauwe kiekendief
Bij het weer dat we momenteel hebben past wel die imponerende wolkenpartij waardoor er een prachtige jakobsladder zichtbaar werd. Eerst het totale plaatje
jakobsladder
en dan ingezoomd op de jakobsladder, altijd mooi om te zien.
jakobsladder
Missie deze keer mislukt, maar toch kan het niet lang meer duren voordat de eerste zomergasten zich melden. Hopelijk wordt het ook iets meer sprokkelmaand, dat is toch wel aangenamer dan voortdurend een bui op je dak te krijgen.
De blonde en de bruine
Eigenlijk moet ik op die grijze dagen die we momenteel hebben de camera thuis laten, foto’s van goede kwaliteit zijn er dan in het veld bijna niet te maken. Zeker niet als de onderwerpen ver weg zijn. Maar ik kon het toch niet laten om een rondje door het veld te maken. Het was Valentijnsdag. Niet dat de dieren in de natuur daar iets mee hebben, voor hen is het elke dag leven en overleven en op z’n tijd zorgen voor nageslacht. In de verte stonden op twee afrasteringspalen twee verschillende Buizerds, een grotere blonde, die ik maar als vrouwelijk heb beschouwd en een kleinere bruine, waarschijnlijk een mannetje. Zo te zien had hij plannen, hij sprong van z’n paal en maakte een naderingsvlucht naar z’n buurvrouw.
Buizerds
Even probeerde hij te landen, het gevolg was een aantal heftige bewegingen en een onscherpe foto.
Buizerds
Daarop maakte hij een doorstart.
Buizerds
Als de blonde niets van deze valentijn zou moeten hebben zou ze waarschijnlijk op die paal zijn blijven staan.
Buizerds
Maar ze was kennelijk geïmponeerd en volgde de bruine.
Buizerds
Samen vertrokken ze, naar ergens waar ik ze niet meer kon volgen.
Buizerd
Dat allemaal op valentijnsdag, wie weet misschien komt er nog wat van.
GEERT SINES 
Recente reacties