Om de noord
Omdat het momenteel erg stil is in de velden voor wat betreft vogels, behalve ganzen dan, leek het me goed weer eens een eendenrondje te maken en de waterkant op te zoeken. In eerste instantie dacht ik daarbij aan de vogelkijkhut in de buurt van Gaarkeuken. Met mijn apparatuur heb ik dan veel licht nodig want de vogels zijn daar meestal slechts van grote afstand te fotograferen. Vroeger was dat beter, maar doordat met het riet niet kort houdt zijn de vogels in de dichtstbijzijnde oeverranden niet meer goed in beeld te krijgen. Het was zonnig toen ik van huis vertrok. Maar al rijdend werd het steeds grijzer buiten. Aangekomen bij de betreffende kijkhut bleek het een vergeefse reis te zijn geworden. Men had één van de beide wilgenwallen die je onzichtbaar moeten maken als je naar de kijkhut loopt volledig tot de grond toe gesnoeid en het toegangspad lag van voor bij de weg tot achter aan de kijkhut bezaaid met wilgentenen. Onbereikbaar dus.
kijkhut Gaarkeuken
Maar ja …, ik was toch al om de noord aan het gaan en ben doorgereden naar het Lauwersmeergebied. Daar ben ik al langere tijd niet meer geweest. Eerst kwamen de landschapslijnen aan de oostkant van het gebied in beeld, gevormd door een soort van slenken.
Lauwersmeergebied
Het water stond hoog, waarschijnlijk te hoog om er runderen en paarden te laten weiden. Het was er maar stil. Alleen helemaal in de verte scharrelden een aantal Knobbelzwanen rond.
Lauwersmeergebied
Nieuw voor mij was een uitkijktoren waarvan de de zijpanelen van de toegangstrap in Cortenstaal waren uitgevoerd met daarin uitgesneden de letters Nationaal Park Lauwersmeer. Officieel heet dit een hemelplatform, er staan twee van deze soort in het gebied. Je kunt ze ook gebruiken om ’s nachts naar de sterrenhemel te kijken, want het Lauwersmeergebied is één van de meest donkere gebieden in Nederland.
uitkijktoren Lauwersmeergebied
Die toren moest beklommen worden natuurlijk en van boven heb je rondom een goed overzicht over het gebied. Op de foto hieronder staat linksonder in beeld een soort van kunstwerk. Dat ben ik maar eens beter gaan bekijken.
uitzicht vanaf uitkijktoren Lauwersmeergebied
Het betreft een uitgesneden vliegbeeld van een Zeerarend, ofwel een “vliegende deur”, opnieuw in Cortenstaal uitgevoerd. Eén van de eigenschappen van dergelijk staal is dat het een corrosiewerende roestlaag vormt 🙂 en daardoor niet geschilderd behoeft te worden. Maar meestal betekent het gebruik van dit soort staal ook dat er geen onderhoud meer wordt gepleegd. Je houdt er van of je vindt het maar niks, al dat roest. Hieronder een compilatie van de elementen die aan of in dit kunstwerk zijn aangebracht. Bijvoorbeeld aan beide zijden een informatieplaat over de Zeearend met een uitnodiging om met deze vogel op de foto te gaan. Verder is uitgesneden het overbekende “er gaat niets boven Groningen”. “…. niets boven de Ommelanden” was ook wel passend geweest denk ik.
compilatie “zeearend” Lauwersmeergebied
Een vliegende Zeearend heb ik niet gezien, zelfs geen dobberende eenden. Behalve eentje, de onderstaande, slechts eentje op dat grote water.
Brilduiker (m)
Een woerd Brilduiker, Rinkelein in het Frysk, het Ommelandse woord voor deze soort ken ik niet. Op zich een mooi gekleurde duikeend. Het was echt jammer dat het zo grijs was, want in de zon lijkt deze soort veel mooier, met een groenige of blauwe glans over de veren. Bovendien was hij ver, ver weg. Zo eindigt deze reis door de Ommelanden, helaas met teveel grijs in de lucht. Ik was toch om de noord en ben doorgereden naar de Friese kant van het Lauwersmeer. Daar stond me een verrassing te wachten, daarover een volgende keer meer.
Natte winter
Van de voorspelde winterperiodes is nog niet veel te merken. Het is veel te warm voor de tijd van het jaar, zegt men. Zelf ervaar ik dat warme echter niet zo, ik vind het maar wat kil met die hoge luchtvochtigheid buiten in deze periode. Het is gewoon een natte winter tot nu toe. In de natuur gaan “dingen” wel gewoon door, zoals de bloeiende Hazelaar, die zich al vanaf december laat zien.
bloeiende Hazelaar
Verder blijven ook de “verzamelingen” ganzen die je hier en daar ziet. In dit geval Brandganzen.
brandganzen
Het is ondanks dat gewoon “stil” in het veld. Dan zoek ik vaak wat andere onderwerpen, zoals schitteringen in het water.
schittering
Totdat er opeens een Haas in het weiland ligt. Een dikke jas aan en zo af en toe zich aan zonnestralen warmend. Hij heeft de kerst overleefd en kijkt net zoals ik zelf ook uit naar de voorjaarswarmte.
Haas
Een andere Haas lag ook maar wat te liggen, niet te veel energie verbruikend.
Haas
En dat temidden van een heleboel molshopen, waarvan een deel al weer ingezakt was. Want door die nattigheid is het voor de mol maar een klein kunstje lange gangen te graven en sommige velden liggen momenteel vol met die molshopen. Dat krijg je met zo’n warme en vooral natte winter.
Momenten
Om eerlijk te zijn: het was niet mijn week. Elke keer als ik er op uit trok regende of miezerde het. Die enkele keer dat ik een tochtje door het veld maakte was er nauwelijks “leven” te vinden. Alleen hier en daar een bundel schapen, enkele paarden, wat zwanen en kraaien, maar verder was het stil en nog eens stil daar in het veld. Ik moest het van enkele momenten hebben. Zoals die enkele keer dat de zon toch noch door de wolken kiekeloerde. Even was het een lichtspektakel,
glimp van de zon
even leek het heel erg warm buiten, maar de pret was gauw voorbij, het werd snel weer weer grijs.
riet tegen ondergaande zon
Nou, dan maar concentreren op de komende maansverduistering. Even vroeg ik me af of ik wel de goede dag had uitgekozen, maar ik zat goed qua datum. Een maansverduistering werd het niet echt, meer een summiere maansverdonkering. Eigenlijk te saai om hier te laten zien. Dus heb ik er maar een paar ganzen voor langs laten vliegen, dat geeft net wat meer spanning. Voor alle duidelijkheid, dit is een bewerkte foto.
maansverduistering ?
En toen, vanmorgen vroeg, ineens was daar die prachtige zonsopkomst. Daar sta je dan in je pyjamaatje. Tijd om ergens noch naar toe te gaan was er niet meer.
Zonsopkomst
Nou, dan maar een foto gemaakt in de achtertuin, met de schoorstenen van de buren als contrast. Dat zijn van die momenten die ik graag mag zien. Het is alleen jammer dat ze zich bijna nooit aankondigen.
GEERT SINES 
Recente reacties