Large en small
Het kan verkeren, twee totaal verschillende vogels voor de camera binnen tien minuten tijd, een grote en een kleine. Als eerste de grote, een Wulp, een soort die je hier niet zo vaak ziet. Groot qua omvang voor een weidevogel en zeker met een grote snavel. Hij zat eerst veel dichterbij maar liet zich zo snel niet fotograferen. Maar gelukkig hij landde verderop op een zodanige afstand dat ik er nog een redelijke foto van kon maken.
Wulp
Waar hij nog wel even een selfie-houding aannam.
Wulp
De tweede was een Geelgors, die ik ook niet zo vaak zie, omdat deze vogels vaak hoog in de boom zitten en als ze dan hun zang niet laten horen kun je ze gauw missen. Dat geluid is een aantal malen een snel tsju,tsju,tsju,tsju gevolgd door een lange en hoge iiiiieeee.
Geelgors
Een heel verschil met de vorige, ongeveer de grootte van een mus en een korte stevige snavel.
Geelgors
Vooruit maar, ook even in de selfie-houding. Het waren weer tien bijzondere minuten. Mooi om deze jongens weer eens te zien.
grand jeté développé
Je hebt schuwe insecten die zich zich soms maar moeilijk laten fotograferen omdat ze nogal gauw onder een blad kruipen of wegvliegen, zoals deze Schorpioenvlieg. Dit is een vrouwtje, een mannetje heeft aan het achtereind van z’n lijf een grote rode knobbel die een beetje op de knobbel van een echte schorpioen lijkt, vandaar die naam.
Schorpioenvlieg (v)
En je hebt alerte vliegen, zoals onderstaande. We hadden een kortdurende ontmoeting en het werd een probleem om deze op de foto te zetten. Niet omdat hij schuw is maar omdat hij zeer alert is. Ik maak dit soort foto’s met een macrolens op een spiegelreflex camera. Voordat de sluiter in de camera kan openen en sluiten moet eerst de spiegel in de camera omhoog. Dat geeft bij mijn camera een flinke klap en hoe ouder hij wordt hoe duidelijker het geluid. Op die klap reageerde deze vlieg steeds weer.
Poecilobothrus nobilitatus
Bij elke klap sprong deze jongen omhoog om daarna ook weer op hetzelfde blad te landen. Je had het moeten zien en horen: klap spiegel omhoog-> vlieg omhoog -> klik van de sluiter -> klap spiegel naar beneden-> vlieg weer op dezelfde plaats geland en dat in de herhaling. Geen vlieg op de foto, steeds maar weer, het begon komisch te worden. Totdat ik besloot er bij te gaan blazen. Dat hielp, de vlieg was waarschijnlijk ietwat afgeleid en twee keer kon ik hem toch nog vastleggen, de eerste keer zoals hierboven en de tweede keer zoals hieronder en dat tijdens het omhoog springen.
Poecilobothrus nobilitatus
Ik vind het in het algemeen moeilijk om al die verschillende vliegensoorten aan een naam te helpen, maar doordat deze witte vleugelpunten heeft is het wat eenvoudiger. Het is een mannetje Poecilobothrus nobilitatus, een langpootvlieg alias slankpootvlieg, net weer iets anders dan een langpootmug. Ze kunnen op water zitten en de mannetjes dansen soms voor de vrouwtjes. Daarom heb ik de sprongen van deze alerte vlieg maar gekwalificeerd als “grand jeté développé”. Als dat niet klopt en dit wordt een lachertje, het maakt mij niet uit, de voorstelling op zich was al komisch genoeg.
Minder of juist meer
Ze zijn er nog, onze oude vertrouwde zevenstippelaars, maar het lijkt wel alsof er steeds minder zijn. Vroeger waren ze overal, in mijn herinnering tenminste, maar nu moet ik soms af en toe behoorlijk zoeken.
Zevenstippelig lieveheersbeestje
Wie je wel veel meer ziet is het Veelkleurig Aziatische Lieveheersbeestje. Op het eerste gezicht lijken ze redelijk gelijk getekend te zijn, behalve het aantal stippen. Maar schijn bedriegt, er zijn van deze soort ook exemplaren met veel minder stippen en trouwens ook in heel andere kleuren. Als ik me concentreer op dit kleurtype dat is het grote verschil de hoeveelheid wit op de “wangen” en dan speciaal gelet op de onderrand van dat halsschild. Bij de zevenstippelaar is slechts ongeveer de helft van die “wang” wit gekleurd. Bij de aziaat is de gehele onderrand wit. Bovendien lijkt het ook wel alsof de aziaat een W of M, maar net van welke kant je hem bekijkt, op z’n halsschild heeft staan. Ook heeft de aziaat een deuk achter in z’n rugschild, maar die deuk kun je niet altijd even goed zien.
Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje
Het Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje is geïmporteerd om bladluis en dergelijke te bestrijden, ik heb er duizenden in kassen zien rondlopen. Maar ze willen af en toe ook wel eens naar een ander restaurant en dus zijn ze vanuit die kassen de wijde wereld in getrokken. Hier in Nederland zijn ze dan ook zo langzamerhand onze inheemse soorten aan het verdringen, ook al omdat deze soort net wat assertiever is. Als je een rood lhb-tje ziet rondkruipen tegenwoordig dan is de kans dat het een aziaat blijkt te zijn erg groot.
Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje
En er komen steeds meer, daarvoor doen ze goed hun best.
Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje
Bij dit stel, zeker de achterste, kun je de deuk in z’n rugschild ook nog eens redelijk goed zien. Bovendien heeft hij veel minder stippen dan het vrouwtje wat hem al bijna op de zevenstippelaar doet lijken. Behalve die compleet witte wangrand en de M (of W) dus. Omdat er zoveel kleurvariëteiten van deze soort zijn krijgen ze zo langzamerhand een eigen naam. Deze rode noemen we de Harmonia axyridis succinea.
GEERT SINES 
Recente reacties