Natuurfotografie, Streekgeschiedenis, Genealogie

Paringswiel

Het kan soms vreemd lopen. Dan rijdt je naar een natuurgebied om, als het kan, bij dit mooie weer nog een enkele libel op’t portret te zetten. Nou …., ze waren er wel, slechts enkele, maar dat portret dat kon ik vergeten, ze hadden het veel te druk met jagen. Dan kom je thuis met een ietwat teleurgesteld gevoel en je besluit in de tuin een bak koffie naar binnen te werken. Dan opeens ……, landt er zomaar een paringswiel van heidelibellen op de tuintafel. Die kans heb ik me niet laten ontgaan.

paringswiel heidelibellen

Ze lieten zich uitstekend benaderen, hieronder het mannetje, je ziet duidelijk z’n facetogen.

heidelibel (m)

Het vrouwtje werd angstvallig in de nek vastgehouden

heidelibel (v)

Ik heb ze verder mooi laten begaan. Na een kwartiertje waren ze het zat denk ik en ze vertrokken, nog wel in wielformatie.

heidelibel (v)

Het is de vraag welke soort dit precies is. Gelet op de gele strepen op de poten zijn het òf Bruinrode òf Steenrode heidelibellen. Maar als ze ouder worden zijn de kleuren vager, wat het moeilijker maakt de soorten van elkaar te onderscheiden. Omdat ze geen aflopende snor hadden die langs de ogen liep houd ik het maar op de Bruinrode heidelibel.

herfstblad

Het is zo ongeveer half oktober en dan vindt je nog een paringswiel in je tuin. Het mooie weer zal zeker bijgedragen hebben. Herfstkleuren zijn volop aanwezig in m’n tuin, maar geen water. Ik hoop dan ook dat mevrouw heidelibel nog ergens haar eieren heeft kunnen afzetten. Dan zullen ze zeker nog een paar honderd meter aan elkaar vastgeklemd in het paringswiel moeten hebben vliegen. Het kan soms vreemd lopen.

Advertentie

3 Reacties

  1. Geweldig Geert, toen was je dag weer helemaal goed neem ik aan 🙂 Bijzonder om dit te mogen vastleggen!

    13 oktober 2018 om 20:09

  2. Oudmaarnietversleten

    Dat gaat vast niks meer worden. Het leverde wel een mooie onverwachtse foto op!

    14 oktober 2018 om 10:23

  3. Machtig mooie portretten weer. Dat soort kleine verrassingen verveelt nooit.
    Zo zat ik gistermiddag in de tuin toen er een kleine vuurvlinder naast me op een kozijn neerstreek. Mooie momentjes zijn dat.
    En over warmte gesproken, tot mijn verrassing zat er vrijdag nog een vrij grote groep lepelaars in de Jan Durkspolder. Die zijn ook laat, lijkt me.

    14 oktober 2018 om 15:37