Wegbeheerder

Tussen Nes en Pean loopt een landweg, de Sodumerdyk, door een weidelandschap dat vanouds vrij vochtig is. Een plaats waar de Grutto zich thuis voelt. Momenteel is het eerste deel van het weggetje nog omzoomd door geel bloeiend raapzaad en wit Fluitekruid. Aan de weg ligt een boerderij, Kathûs genaamd.

Kathûs

Verderop was de weg “afgesloten”. Deze keer eens niet door de instanties, maar door een Grutto.

Grutto op landweg

De vogel stond midden op de weg en leek niet van plan om te wijken. Als een soort van wegbeheerder stond hij het verkeer op te houden. Ik had er geen moeite mee en heb rustig de ontwikkelingen afgewacht.

Grutto op landweg

Pas toen hij door een paar fietsers bijna werd platgereden ging hij er vandoor.

Grutto met kuiken

Als een Grutto zo z’n natuurlijke remmingen verliest dan moet je opletten, vaak zijn er kuikens in de buurt. De weg was intussen weer vrij, maar ik heb eens goed om me heen gekeken. Het kostte enige tijd en moeite om duidelijkheid te krijgen. Redelijk ver van de weg stond een andere Grutto te tetteren. Vlak bij haar zag ik iets bewegen. Inderdaad, het waren kuikens. Scherp kon ik ze niet in beeld krijgen, de jongelui liepen in hoofdzaak in erg lang gras. Het was wel duidelijk: door voor wegbeheerder te spelen werd de aandacht afgeleid van de kuikens.

Advertentie