Eén kans
Macro-onderwerpen zijn vaak moeilijk te fotograferen. Het mooiste zou zijn als ze doodstil bleven zitten op een vastgeschroefd blad, zodat er geen enkele beweging in het geheel zou zitten. Dan kun je in alle rust de camera op een statief schroeven en alles precies instellen voordat je een foto neemt. Helaas is dat nooit zo, het beestje is bijna altijd in beweging, het blad waarop hij zit is altijd in beweging, waardoor je vaak ook met een statief weinig kunt. Het is dus wachten op dat ene moment waarop je onderwerp scherp in de zoeker staat. Sommige onderwerpen blijven na een klik van de camera rustig zitten, andere gaan er meteen vandoor. Dat was ook het geval bij onderstaande twee.
De eerste is een soort van snuitkever, de precieze naam weet ik niet. Als ik er een naam aan zou moeten hangen dan misschien die van Rhynchites cupreus, gelet op z’n koperkleurig uiterlijk. Op de foto zie je het niet goed, deze is ontzettend klein, niet langer dan vijf millimeter, zonder sprieten dan.
Rhynchites cupreus?
De tweede is misschien een slankpootvlieg, maar ook daar ben ik niet zeker van. Hij viel op door z’n kleurenpakket. Beter gezegd door de lichtbreking die z’n glimmende lichaam veroorzaakte. De ogen leken paars-blauw-geel en het lijf rood-groen-geel. Deze is wat langer, een dikke centimeter schat ik.
glimmende vlieg
Bij de laatste zullen de kleuren vast ook wel veranderen als je het standpunt veranderd. Maar een bewijs daarvoor heb ik niet, net als de bovenste gaf deze me slechts één kans.
GEERT SINES 
Recente reacties