Acrobatische hobbyisten
Momenteel haalt men elders in de wereld ook acrobatische toeren uit: aan de rekstok, in de ringen en noem maar op. Dat zijn hoofdzakelijk profs, helemaal gefocust op hun sport. Niet te vergelijken met de onderstaande halsbrekende toeren. Dit is een stel Kleine rode weekschildkevers (Rhagonycha fulva). Zodra het iets warmer wordt tref je ze bijna niet meer alleen aan. Dan zijn ze voortdurend met z’n tweeën, altijd in de paarstand verkerend. Het lijkt wel een hobby van deze soort.
Kleine rode weekschildkever
Dan maakt het ook niet meer uit waar ze zijn. Dit stel hing aan het uiterste einde van een grasspriet. Het vrouwtje moest maar zien zich vast te houden.
Kleine rode weekschildkever
Volgens mij kunnen ze dit de hele dag volhouden, je ziet ze momenteel bijna niet anders.
Kleine rode weekschildkever
Vervolgens een stel Azuurwaterjuffers, ook al bezig met hetzelfde doel in een zogenaamd paringswiel.
Azuurwaterjuffer
Net zo acrobatisch, ze houden het echter minder lang vol. Die juffers, die maken in elk geval nog mooie figuren. Met een beetje fantasie zie er een hart in. Ja, de natuur kent soms z’n eigen acrobatiek. Net zoals hobbyisten krijgen ze daarvoor geen beloning. Natuurlijk wel een opvolgende generatie in een nieuw seizoen.
Dag en nacht
Het was warm in de afgelopen dagen, de zon scheen fel. Velen zullen slechte nachten hebben gehad als ze zich niet goed insmeerden. Eerst voel je niets, maar ’s nachts weet je dat je verbrand bent. Er werd gewaarschuwd voor een grote zonkracht.
Zon en wolken
Aan het begin van de week zag je hier en daar nog wel wat wolken,
wolkenlucht
ja …., imposante wolkenpartijen. Daarna was het eigenlijk alleen nog de zon die overdag volop scheen.
wolkenlucht
Het gevolg was dat het ’s avonds lang warm bleef. Het was best lekker om in de late avonduren nog buiten te zitten. Af en toe moest ik nog afrekenen met een vervelende mug, maar verder was het genieten. Als het licht van de zon doofde zat je maar wat. Dat is dan het enige dat me niet beviel, niet kunnen lezen of iets dergelijks, stilzitten en niets doen. Dus heb ik een camera opgesteld om de nachtelijke hemel vast te leggen. Met lange sluitertijden. Dan kun je het verschuiven van de sterren langs de hemel vastleggen. Alles draait dan om Polaris, de ster die in het verlengde van de virtuele aardas staat, de as waarom de aarde draait.
nachtelijke hemel, bewegende sterren -sluiterijd 20 minuten-
Polaris blijft mooi op z’n plaats staan en de rest van de sterren schuift daar in een cirkel omheen. De sluitertijd bij de eerste foto’s was 20 minuten en de andere sterren zie je dan ook als streepjes terug op de foto.
nachtelijke hemel, bewegende sterren – sluitertijd 20 minuten-
De eerste beide nachtfoto’s zijn gemaakt om een uur of elf ’s avonds, dan is het nog niet helemaal donker. De foto hieronder is gemaakt na middernacht, dan is het veel donkerder. De sluitertijd is ook langer, ongeveer 35 minuten. Polaris (links op de foto, tegen de zijkant aan) is weer de ster waarom alles lijkt te draaien.
nachtelijke hemel, bewegende sterren
Hieronder nog een “kunstwerk”, overigens ook een deel van een foto met een sluiterijd van ongeveer 25 minuten. Echter, er stond maar één ster op, dezelfde als op de vorige foto (de helderste streep rechts op die foto). Verder heel veel andere “lichtpuntjes”. Dat zijn niet allemaal zwak schijnende sterren, er zit volgens mij veel ruis in de foto, veroorzaakt door de camera zelf en door de lichtvervuiling.
nachtelijke hemel
Bovendien kun je met zo’n foto de kwaliteit van je camerasensor nog eens bekijken. Op ware grootte zag je niet veel afwijkingen, maar uitvergroot kwamen er felrode en felblauwe puntjes tevoorschijn. Omdat die puntjes op meerdere foto’s precies op dezelfde plaats zitten zijn het dus afwijkingen, veroorzaakt door de camera zelf. De onderste foto is gemaakt met ISO 100 (door Nikon afgeraden), de overige met ISO 200, de aanbevolen stand.
Voorlopig zit voor mij het nog laat foto’s maken van de sterrenhemel er waarschijnlijk niet meer in. Want om me te laten verkleumen zo diep in de nacht, dat maar even niet.
Mussen van de daken
“Het is zo warm, de mussen vallen van de daken”, het is een bekend gezegde. Het is momenteel wel warm, maar U zult mij niet horen klagen, ik voel me redelijk goed bij deze warmte. De mussen, die bij ons in de buurt zitten laten inderdaad wel zien dat ze het ook warm hebben, vaak zitten ze me de snavel wijd open om maar zoveel mogelijk te ventileren.
Huismus
Men denkt overigens dat het “mussen” in het gezegde verkeerd geïnterpreteerd is en dat het “mossen” moet zijn. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, als de mossen op de daken uitdrogen vallen ze er inderdaad af. Dan moet het wel heel lang droog zijn want die mossen zijn supertaai.
Alle leven heeft vocht nodig, dus ook de mussen. Het is dan ook mooi om te zien dat ze ook nu nog even bij mijn “sier”-regenmeter langs komen om daar iets te drinken. Helaas jongens, momenteel staat die regenmeter droog.
Huismus
Daarentegen heb ik wel een drinkbak in m’n tuin staan. Die moet ik momenteel elke dag bijvullen, er wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Huismussen
Het blijft wel oppassen voor de mussen, daar bij die drinkbak. Want als de tuinmanager langskomt, de buurt-Ekster, dan moet iedereen het veld ruimen. Als die ook nog eens baddert kun je direct weer bijvullen.
Huismussen
Maar ja, ook als ze hebben gedronken dan zitten ze na korte tijd toch weer met de snavel wijd open.
Huismus
Onderstaande foto is voor het verhaal niet meer nodig. Ik laat hem wel zien, het is de belhamel van de groep, hij is z’n wilde veren nog niet kwijt.
Huismus
Nee …….., de Mussen vallen echt niet dood van de daken. Met een beetje water af en toe hebben ze het wel wat gemakkelijker in de warmte.
GEERT SINES 
Recente reacties